هوادار «کالا» نیست!

آریا رهنورد

پرسپولیس در حالی برای اولین بار در دوران مربیگری برانکو به نیمه‌نهایی جام حذفی رسید که درصد زیادی از سکوهای ورزشگاه آزادی در زمان برگزاری این مسابقه خالی بودند. برگزاری بازی در یک ساعت نه‌چندان ایده‌آل در یک روز وسط هفته، تاثیر خاص خودش را در استقبال نه‌چندان باشکوه از این بازی داشت اما به نظر می‌رسد آن‌چه میان تماشاگران پرسپولیس و پر کردن ورزشگاه آزادی فاصله ایجاد کرده، رفتار مدیران باشگاه است. مدیرانی که هر روز شرایط حضور در استادیوم را برای هواداران تیم‌شان دشوارتر می‌کنند.

«از هواداران‌مان ممنونیم اما فکر می‌کردیم ورزشگاه پر شود». این جمله امید عالیشاه پس از پیروزی تیمش مقابل پدیده در مرحله یک‌چهارم نهایی جام حذفی، به روشنی نشان می‌دهد که یکی از کاپیتان‌های پرسپولیس، از گلایه‌های هواداران تیم نسبت به مدیریت باشگاه مطلع نیست. البته که پرسپولیس در یکی از بهترین مقاطع تاریخش قرار دارد و بیشتر از هر زمان دیگری، به پیروز شدن در بازی‌های مختلف عادت کرده است. آنها در دو سال گذشته قهرمان لیگ برتر شده‌اند و حالا ریسک حضور در دیدارهای خانگی برای تشویق این تیم، از همیشه کم‌تر به نظر می‌رسد. بدون تردید جماعت زیادی علاقه دارند تا هر هفته خودشان را به آزادی برسانند و برای پروفسور و پسرها فریاد سر بدهند. تماشاگرها نه به واسطه موفقیت‌های پرسپولیس «اشباع» شده‌اند و نه حمایت از تیم‌شان در استادیوم را بی‌اثر می‌دانند. اگر چنین نگاهی وجود داشت، سکوهای هوادار پرسپولیس در شهرستان‌های مختلف از اولین ساعت‌های صبح روز برگزاری بازی، پر نمی‌شدند. مشکل استقبال از دیدارهای خانگی پرسپولیس را باید جای دیگری جست‌وجو کرد. البته که این استقبال هنوز در قیاس با بسیاری از تیم‌های لیگ برتری، فوق‌العاده به نظر می‌رسد اما برای تیمی تا این اندازه موفق که حالا ستاره‌های جذابی مثل ترابی و سروش رفیعی را نیز به خدمت گرفته، کافی نیست. در رقابت‌های حساس آسیایی، تماشاگران سکوها را کاملا به تسخیر درآوردند. باشگاه حتی به خاطر ورود تماشاگر بیش از ظرفیت ورزشگاه در دیدار با السد قطر جریمه نیز شد و این وضعیت در دیدار فینال با کاشیما نیز ادامه داشت. در لیگ برتر اما به جز دربی، هیچ‌کدام از دیدارهای دیگر پرسپولیس در ورزشگاه آزادی با انفجار جمعیت روبه‌رو نبوده است. حتی برخورد با تراکتورسازی نیز نتوانست استادیوم آزادی را کاملا از هوادار پر کند. البته که تماشاگران پرسپولیس، می‌خواهند همراه تیم‌شان باشند اما آیا خواسته مدیران باشگاه نیز همین است؟

بلیت «20 هزار تومانی» برای تماشای مسابقه‌های پرسپولیس در یک جایگاه معمولی در شرایط اقتصادی امروز جامعه، بیش از حد «ظالمانه» به نظر می‌رسد. اضافه‌ شدن هزینه‌های رسیدن به ورزشگاه و خروج از آن به این رقم، پرداخت آن را برای بسیاری از تماشاگران دست‌نیافتنی می‌سازد. جماعت حاضر روی سکوها، غالبا به قشر ضعیف‌تر جامعه تعلق دارند و حالا که به لطف تورم، این قشر هر روز وسیع و وسیع‌تر می‎شود، نباید انتظار داشت که هوادارها از پس هزینه‌های گزاف تماشای یک مسابقه فوتبال از نزدیک بربیایند. افزایش قیمت اگر در نتیجه بهبود خدمات اتفاق افتاده باشد، قابل‌ تحمل است اما از زمانی که بلیت‌های آزادی برای هر مسابقه سه هزار تومان بوده تا امروز، چه تغییر شگرفی در امکانات این مجموعه برای تماشاگرها به وقوع پیوسته است؟ سرویس‌های بهداشتی هنوز همان‌طور که بودند، هستند. در بوفه‌های پرشمار ورزشگاه نیز حتی یک غذای سالم و استاندارد برای خوردن پیدا نمی‌شود. وضعیت آبخوری‌های استادیوم هنوز تغییری نکرده و صندلی‌ها نیز درست مثل همیشه «ناراحت» به نظر می‌رسند. البته که قیمت بلیت ورزشگاه‌های ایرانی در قیاس با استادیوم‌های خارجی بسیار پایین است اما آن‌چه در ایران به عنوان ورزشگاه فوتبال شناخته می‌شود برای هواداران اروپایی بیشتر شبیه «شکنجه‌گاه» خواهد بود. در اروپا، هواداران فوتبال با استادیوم‌های لوکس‌شان تفریح می‌کنند و هزینه این تفریح را نیز می‌پردازند. در ایران اما هوادارها با اعمال شاقه به استادیوم می‌روند و پس از عبور از سد حمل و نقل نامناسب، پشت گیت‌های قرون وسطایی باقی می‌مانند. آن‌چه به عنوان «بازسازی» قبل از برگزاری فینال آسیا نیز تبلیغ شده، اضافه شدن یک اتاق برای عکاسان، عوض شدن صندلی‌های وی.آی.پی و تغییر ورودی جایگاه ویژه است که هیچ‌کدام برای تماشاگران عادی بازی توفیری ایجاد نمی‌کنند.

دوران بلیت‌های رایگان گذشته و چنین طرحی، ابدا حرفه‌ای به نظر نمی‌رسد اما انتظار می‌رود باشگاه با هوادارانش به چشم «کالا» برخورد نکند و حداقل در ظاهر، برای آنها اهمیت قائل شود. البته که تیمی مثل پرسپولیس باید به دنبال درآمدهای بلیت‌فروشی‌اش باشد اما حضور 80 هزار تماشاگر با بلیت ارزان‌قیمت‌تر نسبت به حضور 30 هزار نفر با بلیت گران، برای باشگاه نیز به صرفه‌تر خواهد بود. تا زمانی که تماشاگرها احساس نکنند که صدای‌شان شنیده می‌شود و برای تیم و مدیرانش اهمیت دارند، سکوهای آزادی به صورت کامل به رنگ قرمز درنمی‌آیند. این حقیقتی است که مدیران باشگاه باید به آن پی ببرند و دست از تلاش برای انکارش بردارند. فشار مدیران تیم و اسپانسرها برای گران‌ کردن بلیت‌ها، نتیجه‌ای به جز دور شدن تماشاگران پرسپولیس از تیم محبوب‌شان ندارد.