فریاد آره‌نا!

اولین سکانس‌ها از بازگشت دوباره فوتبال در ایران، رابطه مستقیمی با امیدواری به سرنوشت لیگ نوزدهم نداشته است. چراکه به نظر می‌رسد باشگاه‌های وطنی نه فقط در رعایت پروتکل‌ها، بلکه در زمینه رعایت اصول حرفه‌ای اولیه برای دیدارهای فوتبال نیز با مشکل مواجه هستند. در واقع همه دست اندرکاران فوتبال و رسانه در ایران، نمی‌توانند یک «محصول» جذاب به هواداران این رشته ورزشی ارائه کنند. در نبرد استقلال و فولاد، کیفیت تصویربرداری به شدت توی ذوق می‌زد. در همه نقاط دنیا پس از بی‌تماشاگر شدن بازی‌ها، زاویه‌های دوربین حتی بهتر نیز شده است اما کیفیت تصویربرداری در یکی از مدرن‌ترین ورزشگاه‌های ایرانی، حتی از کیفیت تصویر دوربین ساده‌ترین تلفن‌های همراه نیز ضعیف‌تر به نظر می‌رسد. این موضوع در کنار ضعف مفرط گزارشگر بازی که حتی نمی‌توانست گل‌زن فولادی‌ها را تشخیص بدهد و همچنین زیرنویس‌های عجیب کمپین «صاحبخانه خوب» برای تکدی‌گری محبت، این جدال را به یک مسابقه آزاردهنده برای فوتبالی‌ها تبدیل کردند. جدالی که می‌توانست سرشار از جذابیت و هیجان باشد و اهمیت لیگ برتر را برجسته‌تر کند، به یک جنگ اعصاب واقعی بدل شد و در عمل، یک افتضاح تمام‌عیار بود.

برگزارکنندگان لیگ برتر و همچنین ستاره‌های دو تیم نیز در رقم خوردن چنین وضعیتی به شدت مقصر به نظر می‌رسند. سازمان لیگ اصرار قابل توجهی به برگزاری بازی‌ها دارد اما از فراهم کردن ساده‌ترین شرایط ممکن برای انجام دیدارها، عاجز است. تصاویری که در روزهای گذشته از پرواز آبی‌ها به سمت اهواز منتشر شده، از یک خطر بزرگ حکایت دارد. جالب اینجاست که شرکت‌های هواپیمایی در هر شرایطی تنها به فروش بلیت بیشتر فکر می‌کنند و سلامتی مردم اهمیت زیادی برای آنها ندارد. در تمام دنیا شرکت‌های هوایی بلیت‌های صندلی‌ها را در ایام کرونا با فاصله نسبت به هم می‌فروشند و حتی مسافران را نیز با فاصله سوار می‌کنند. باشگاه‌های فوتبال هم دائما با پروازهای اختصاصی جابه‌جا می‌شوند اما در ایران، استقلالی‌ها باید درست وسط یک جمعیت گسترده، خودشان را به شهر محل میزبانی تیم‌شان برسانند.

درباره کیفیت فنی اولین مسابقه لیگ در دوران کرونا، نمی‌توان حرف چندانی زد. چراکه این بازی، کاملا تحت تاثیر حواشی جنجالی خاص خودش قرار گرفت. داور مسابقه علاقه‌ای به «مدیریت» کردن جریان بازی نداشت و تصمیم داشت «قهرمان بازی» دربیاورد. ستاره‌های باتجربه دو تیم نیز در هر شرایطی دست به اعتراض می‌زدند و بیشتر از فوتبال، برای جنگ به زمین رفته بودند. همه این عوامل در کنار هم، اولین شکست فوتبال ایران را در بازگشت از بحران کرونا رقم زد. شاید تعطیلی لیگ، بهترین راهکار ممکن نباشد اما بدون تردید با این روند نیز نمی‌توان بازی‌ها را ادامه داد. وقتی مسائل بیرونی دائما از ماجراهای درون زمین مهم‌تر می‎شوند، وقتی تمرکز بازیکنان در جریان تاختن به داور و سرزنش تصمیم‌های او از دست می‌رود، وقتی همه اصول بهداشتی شعاری هستند و رنگ حقیقت نمی‌گیرند، نباید از این فوتبال انتظار زیادی داشته باشیم. در ایران، فوتبال نه سرگرم‌کننده است و نه حتی دلگرم‌کننده. در ایران، فوتبال بازی می‌کنیم تا بهانه تازه‌ای برای جنگیدن علیه هم داشته باشیم.