میراث کارلوس!

آریا طاری

داستان لباس‌های تیم ملی که در پست‌های هماهنگ ملی‌پوشان در انتقاد از عملکرد فدراسیون به آن اشاره شد، یک ماجرای تازه نیست. این مشکل از سال‌ها قبل در اطراف تیم ملی وجود داشته است. بسیاری از کشورها حتی در همین قاره آسیا، قراردادهای اسپانسری قابل توجهی با تولیدکنندگان لباس به امضا می‌رسانند و هر سال درآمد چشمگیری در این زمینه دارند اما فوتبال ایران به دو دلیل عمده از چنین امکانی برخوردار نیست. اول اینکه کشور همچنان در شرایط تحریم به سر می‌برد و در چنین شرایطی برندها نمی‌توانند به راحتی وارد مبادلات مالی با فدراسیون فوتبال ایران شوند. آنها حتی اگر مایل هم باشند، به دلیل مشکلات انتقال پول و تحریم بانک‌ها، با موانع بزرگی روبه‌رو می‌شوند. مورد دوم هم داستان وجود نداشتن قانون کپی رایت در ایران است که عملا سود مالی فروش پیراهن‌های تیم ملی را به حداقل می‌رساند. پس به لحاظ اقتصادی توجیهی برای حمایت تولیدکنندگان بزرگ لباس از تیم ملی ایران وجود ندارد. این مشکلات از سال‌ها قبل باقی مانده‌اند اما دوران کی‌روش، شاید اولین دوره‌ای در تیم ملی بود که یک مربی در آن، این‌چنین به همه مسائل واکنش نشان می‌دهد و عملکرد فدراسیون را زیر سوال می‌برد. مرد پرتغالی در آن مقطع به شدت وارد چالش با تولیدکنندگان لباس تیم ملی شد و کار تا حدی بالا گرفت که آن کمپانی حتی تا یک قدمی شکایت از این مربی پیش رفت. البته نکته عجیب ماجرا این جا بود که کی‌روش در نهایت با آن برند به توافق شخصی رسید و در ازای دریافت رقم مشخصی، حتی خودش هم در کنار زمین با لباس‌های همان شرکت دیده شد. ستاره‌های فعلی تیم ملی به گفته خودشان با لباس «کهنه» به مصاف رقبا می‌روند. این در حالی است که آل‌اشپورت ادعای تحویل یک محموله بزرگ لباس به فدراسیون را مطرح می‌کند. اگر واقعا این لباس‌ها به فدراسیون تحویل شده، معلوم نیست چرا روند انتقال آن به تیم ملی صورت نگرفته است.مساله مهم دیگری که ستاره‌های تیم ملی را به شدت برافروخته کرده، داستان پرداخت نشدن پاداش‌های دلاری بعد از هر پیروزی است. ملی‌پوشان ایران در همه دوره‌ها از فدراسیون پاداش می‌گرفتند اما این رقم در دوران کی‌روش، ناگهان رشد قابل توجه و عجیبی داشت. طوری که گاهی بازیکنان تیم ملی حتی برای بردن رقیبی مثل یمن در جام ملت‌های آسیا، چند هزار دلار دریافت می‌کردند. با همین روند حیرت‌‌آور بود که همه درآمد ایران از رفتن به جام جهانی، به جیب بازیکنان و اعضای تیم رفت و کوچک‌ترین تلاشی برای بهبود زیرساخت‌های فوتبال ایران صورت نگرفت. حالا ملی‌پوش‌ها توقع دارند همچنان آن ارقام را دریافت کنند اما فدراسیون به لحاظ مالی امکان پرداخت چنین رقم‌هایی را ندارد. به نظر می‌رسد این پرونده در درجه اول، با «قانونی‌شدن» و تصویب‌شدن حل خواهد شد. یعنی اگر قرار است ملی‌پوش‌ها حتی برای شکست دادن تیمی مثل لبنان پاداش آن‌چنانی بگیرند، این مساله باید در هیات رییسه فدراسیون فوتبال به تصویب برسد، به شکل یک قانون دربیاید و کاملا شفاف شود. هوادار تیم ملی حق دارد بداند یک ستاره به ازای چند مسابقه ملی در یک سال، چه رقمی از فدراسیون دریافت کرده و چقدر درآمد داشته است. تا زمانی که شفاف‌سازی اصولی در این خصوص صورت نگیرد و این ماجرا به شکل یک قانون واضح و مشخص درنیاید، نمی‌توان انتظار داشت که این روند شکل حرفه‌ای به خودش بگیرد و این چالش بین فدراسیون و بازیکنان تیم به پایان برسد. موضع دراگان اسکوچیچ هم تا اینجا فعلا فقط سکوت بوده است. او برخلاف کی‌روش، علاقه‌ای ندارد که در چنین ماجرایی ورود کند و موضع‌گیری خاصی بین بازیکنان و اعضای فدراسیون داشته باشد. شاید همین مساله و همین احتیاط، در نهایت به از دست رفتن جایگاه او در بین ستاره‌های تیم منجر شود.این ماجراها کم‌اهمیت به نظر نمی‌رسند اما آنقدر هم مهم نیستند که مسیر تیم ملی را به خطر بیندازند. همه بازیکنان ایران در انتظار صعود به جام جهانی هستند و به خوبی می‌دانند که این اتفاق، یک سکوی پرتاب برای دوران فوتبال‌شان خواهد بود. با این حال فدراسیون وظیفه دارد که این دغدغه‌های ذهنی را هم برطرف کند. چراکه آماده بودن ذهن ستاره‌های تیم، می‌تواند آرامش بیشتری در اطراف تیم ملی به وجود بیاورد و ایران را در شرایط ایده‌آل‌تری برای آماده‌سازی در مسیر جام جهانی2022 قطر قرار بدهد.

ملی‌پوشان ایران در همه دوره‌ها از فدراسیون پاداش می‌گرفتند اما این رقم در دوران کی‌روش، ناگهان رشد قابل توجه و عجیبی داشت. طوری که گاهی بازیکنان تیم ملی حتی برای بردن رقیبی مثل یمن در جام ملت‌های آسیا، چند هزار دلار دریافت می‌کردند