بازی بازنده‌ها!

آریا رهنورد

جواد نکونام پیروزی مهمی را در اهواز به دست آورد. این برد از یک جهت اهمیت بسیار زیادی داشت. آنها این فصل در خانه فقط یک بار به پیروزی رسیده بودند و حالا با شکست دادن صدرنشین لیگ برتر، غرور خانگی‌شان را پس گرفتند. با این حال بعد از پایان بازی، کم‌تر کسی مشغول ستایش جواد نکونام بود. چراکه به نظر می‌رسید فوتبال بازی کردن، اولویت اصلی این مربی برای این جدال نبوده است.

نکو از همان ثانیه‌های اول شروع بازی، مشغول اعتراض علیه داوری بود و این کار را آنقدر ادامه داد تا از زمین مسابقه اخراج شود. جواد آنقدر به داور اعتراض می‌کرد که انگار بی‌صبرانه منتظر اخراج شدن و نشستن روی سکوها بود. اینکه یک مربی در جریان بازی «دو بار» کارت زرد بگیرد، در نوع خودش حیرت‌آور به نظر می‌رسد. داور اولین بار با جواد مدارا کرد اما اعتراض‌های این مربی حتی بعد از کارت زرد اول هم ادامه داشت. نکو به شکل تمام‌عیاری به یک مربی «ایرانی» تبدیل شده است و فرق چندانی با مربیان دهه شصتی فوتبال ایران مثل علی پروین و بهمن فروتن ندارد. رفتارهایی که او در کنار زمین از خودش نشان می‌دهد نه حرفه‌ای است و نه دوست‌داشتنی به نظر می‌رسد. جواد در زمان انتخاب به عنوان سرمربی فولاد، اعتبار زیادی داشت اما کاری کرد که به یک مربی منفور روی همه نیمکت‌های رقیب لیگ برتری تبدیل شود. کافی است کمی به گذشته برگردیم و ببینیم که چند مربی به رفتار نکونام و نیمکتش در جریان دیدارهای لیگ اعتراض کرده‌اند. به نظر می‌رسد جواد چهره‌هایی مثل هاشمی‌‎نسب و حسین کعبی را نه برای مسائل فنی، که برای فشار گذاشتن و فریاد کشیدن علیه داور روی نیمکت نشانده است. همین انتخاب‌های او تا حدود زیادی شیوه کاری‌اش در باشگاه فولاد را آشکار می‌کنند.

آن‌چه در نبرد عصر جمعه اتفاق افتاد، کاملا به ضرر هر دو مربی بود. از یک سو، جواد نکونام و از سوی دیگر یحیی با این رفتارها متضرر شدند. نکو با این قبیل کارها شانس خودش برای این اتفاق را به حداقل می‌رساند و یحیی هم باید بیشتر مراقب رفتارش باشد

شاید نکو، برنده خوبی نبوده باشد اما یحیی نیز به هیچ قیمتی یک بازنده خوب نبوده است. او می‌توانست این نتیجه را بپذیرد و کمی با طمانینه رفتار کند. این فصل خیلی‌ها تاکید داشته‌اند که رفتار گل‌محمدی عوض شده و او دیگر به سراغ بهانه‌جویی نمی‌رود. با این حال جملاتی که این مربی علیه حریف به زبان آورد، اصلا زیبا به نظر نمی‌رسید. استفاده از کلمه‌ای مثل «لجن» برای توصیف بازی تیم مقابل، رفتاری نبود که یحیی به آن افتخار کند. او می‌توانست به شکل زیرکانه‌تری از سبک بازی تیم حریف انتقاد کند اما کاملا اسیر عصبانیت شد و جملاتی به زبان آورد که کاملا به ضرر

خودش بودند.

مردی مثل یحیی که تیم صدرنشین لیگ برتر را هدایت می‌کند، باید تحمل شکست را هم داشته باشد. قرار نیست همه رقبا، باب میل او فوتبال بازی کنند. قرار نیست همه رقبا با درهای باز دفاعی برابر پرسپولیس به میدان بروند. طبیعتا قرار هم نیست همه رقبا به سرخ‌ها ببازند. البته که مدل بازی و نحوه اعتراض فولادی‌ها هم قابل دفاع نیست اما به هر حال دلیلی ندارد که گل‌محمدی این‌چنین به تیم حریف بتازد. تیمی که اتفاقا خودش زمانی در آن به میدان رفته و سال‌های موفقیت‌آمیزی را در لباسش سپری کرده است. یحیی در قامت یک مربی حرفه‌ای، باید تحمل بیشتری از خودش نشان بدهد. رفتن به سالن کنفرانس خبری و نشستن روبه‌روی خبرنگارها با این حجم از عصبانیت، فقط کار را خراب‌تر می‌کند. تجربه هم نشان داده یحیی هر وقت آرام‌تر بوده، تیمش به مراتب بهتر نتیجه گرفته و هر وقت که گرفتار عصبانیت و بهانه‌جویی شده، پرسپولیس را نیز به سمت بحران سوق داده است.

آن‌چه در نبرد عصر جمعه اتفاق افتاد، کاملا به ضرر هر دو مربی بود. از یک سو، جواد نکونام و از سوی دیگر یحیی با این رفتارها متضرر شدند. نکو که از مدتی قبل نامزد نشستن روی نیمکت تیم ملی است، با این قبیل کارها شانس خودش برای این اتفاق را به حداقل می‌رساند. آیا واقعا نفراتی مثل هاشمی‌‎نسب و کعبی در حد نشستن روی نیمکت تیم ملی هستند؟ آیا وقتش نرسیده که نکو کمی خودش را تغییر بدهد و روش ایده‌آل‌تری در مربیگری داشته باشد؟ در مورد یحیی نیز همین ماجرا صدق می‌کند. او این فصل حتی در بین بسیاری از رقبا محبوب شده و به همین خاطر باید بیشتر مراقب رفتارش باشد. تصویر تازه‌ای که از گل‌محمدی در فوتبال ایران ساخته شده، نباید به همین سادگی مخدوش شود. نکو و یحیی دیگر نباید چنین کابوسی را تکرار کنند.