آخرین خبر:

نتایج جستجو :

  • درباره مدیری که جز حاشیه، هیچ چیز برای فوتبال نداشت

    |

  • |

  • |

  • سه ستاره برای آینده تیم اسکوچیچ

    «در تیم ملی لیست سیاه ندارم». این یکی از اولین جمله‌های دراگان اسکوچیچ در قامت سرمربی تیم ملی بود. جمله‌ها برای قضاوت در مورد سرمربی جدید تیم ملی کافی نیستند اما اگر این ایده در تیم او به حقیقت تبدیل شود، رقابت در همه بخش‌های زمین برای این تیم، به اوج خواهد رسید. در دوران کی‌روش بعضی از ستاره‌ها حتی در بهترین فرم ممکن جایی در تیم ملی نداشتند و بعضی از مهره‌های دیگر نیز با بدشانسی، دائما اردوها را از دست می‌دادند. حالا اما به نظر می‌رسد حداقل سه بازیکن شاغل در لیگ‌های اروپایی، حضور پررنگی در فهرست‌های مرد کروات خواهند داشت.

    |

  • وقتی برانکو هم پرسپولیس را محکوم کرد

    |

  • درباره حضور کریم باقری روی نیمکت تیم ملی

    |

  • پرسپولیس؛ تیم ملی و شایعه عجیب دستیاری همزمان

    در روزهای گذشته، بارها و بارها از انرژی گذاشتن دراگان اسکوچیچ برای تیم ملی و تعهد کاری او صحبت شده اما این روزها زمزمه‌های عجیبی در مورد حضور همزمان کریم باقری در پرسپولیس و تیم ملی به عنوان دستیار به گوش می‌رسد. در توانایی‌های مرد بزرگ فوتبال ایران، هیچ تردیدی وجود ندارد اما تیم ملی در یکی از سخت‌ترین دوره‌های تاریخش، به چهره‌هایی تمام‌وقت و متمرکز نیاز خواهد داشت. این روند کاملا اشتباه است و به هیچ وجه نباید در تیم ملی اتفاق بیفتد. کریم باقری باید از بین پرسپولیس و تیم ملی، یکی را برای ادامه فعالیتش انتخاب کند.

    |

  • کرونا، فوتبال و چند سوال بی پاسخ

    |

  • اولین نشانه امیدوارکننده در رفتار سرمربی جدید تیم ملی

    بازگشت دراگان اسکوچیچ به ایران در روزهایی که شیوع ویروس کرونا در کشور به مرحله‌ای کاملا جدی و نگران‌کننده رسیده، اتفاق امیدوارکننده‌ای به نظر می‌رسد. از شواهد این طور پیداست که مرد اول نیمکت تیم ملی، به هیچ قیمتی نمی‌خواهد این مسئولیت را از دست بدهد و برای این کار، اهمیت زیادی قائل است. شاید هر مربی خارجی دیگری، در این مقطع از سفر به ایران سر باز می‌زد و این موضوع را در بندهای قرارداد نیز درج می‌کرد اما ظاهرا اسکو، قرار است مربی روزهای سخت تیم ملی باشد.

    |

  • سیامند؛ چشم‌ها را برای همیشه بست

    انگار آمده بود تا همیشه غافلگیرمان کند. با همه آن رکوردهای باورنکردنی، با همه آن موفقیت‌های بزرگ، با همه آن مدال‌های تاریخی و سرانجام، با پایانی که هیچ‌کس انتظارش را نداشت. سیامند رحمان در 31 سالگی به دلیل «ایست» قلبی چشم‌هایش را برای همیشه بست. قهرمانی که همواره با آن لبخندهای شیرین روی سکوهای مدال، آن روحیه مثال‌زدنی، آن اراده بی‌نظیر و آن چهره دوست‌داشتنی به یاد آورده خواهد شد. قهرمانی که فرزند دلاور ملت بود و با رفتنش، همه ایران را سوگوار و طعم گیلاس‌های اشنویه را تلخ کرد. قهرمانی که برای کارهای «معمولی» به دنیا نیامده بود.

    |