هالیوود در تبریز، هراس در تهران!

قرارداد پرهیاهوی کوین کنستانت با باشگاه تراکتورسازی تبریز قبل از انجام اولین بازی این فوتبالیست در لیگ برتر «فسخ» شد. تراکتوری‌ها گران‌ترین قرارداد تاریخ فوتبال ایران را مقابل کنستانت قرار دادند اما خیلی زود مشخص شد که فاصله گرفتن این بازیکن از اروپا، به دلیل مشکلات جدی مصدومیت او اتفاق افتاده و کوین دیگر آمادگی سابق را در زمین نخواهد داشت. او هیچ‌وقت یک بازیکن سطح بالا نبوده و حتی در ماه‌های بازی برای میلان نیز، محبوبیتی در بین هواداران این تیم نداشته است. همزمان با فسخ قرارداد کنستانت، آنتونی استوکس در بازگشت از تعطیلات لی هری اروین را نیز با خودش به تبریز آورده است. اوضاع تیم تبریزی در این فصل، کاملا عجیب و باورنکردنی به نظر می‌رسد. وضعیت این تیم را می‌توان در رفتار مهره‌های خارجی باشگاه خلاصه کرد. ابتدا استوکس و اروین با استقبال فوق‌‎العاده‌ای به تبریز آمدند و در ترکیب تیم قرار گرفتند. سپس هر دو نفر به مرخصی رفتند و برای مدتی طولانی به تیم برنگشتند. کمی بعد استوکس به تبریز آمد و در حالی که گفته می‌شد قراردادش را فسخ کرده، دوباره به انگلیس برگشت. کمی بعد سرمربی وقت تراکتور در انگلیس با این بازیکن دیدار کرد تا او دوباره با استقبال ویژه هوادارها به تبریز برگردد. در همه این مدت، خبری از لی اروین نبود اما حالا این بازیکن نیز با استوکس به ایران سفر کرده و دوباره برای تراکتورسازی به میدان خواهد رفت. تراکتور عملا در طول فصل، نظم و ثبات ساختاری لازم برای مدیریت یک باشگاه را از دست داده و به همین خاطر است که با وجود بستن گران‌ترین تیم تاریخ فوتبال ایران، هنوز مدعی شماره یک قهرمانی به شمار نمی‌رود. تراکتور در ظاهر پول زیادی دارد اما هرگز با مالکیت زنوزی، آرامش زیادی نداشته است. در این دوره زمانی، این «برند» بیشتر از همیشه مورد هجمه قرار گرفته است. چرا که ثابت شده بازیکنان خارجی می‌توانند هر طول که می‌خواهند با این تیم رفتار کنند؟

آن‌چه در این فصل برای تراکتورسازی اتفاق افتاده، نگرانی‌ها در مورد سرنوشت خصوصی‌سازی پرسپولیس و استقلال را به اوج می‌رساند. تراکتور درست شبیه همه باشگاه‌های خصوصی فوتبال ایران است. آنها شباهت زیادی به استیل آذین دارند و درست مثل همان تیم، هر چند ماه یک بار سرمربی‌شان را تغییر می‌دهند. حتی در باشگاه‌هایی مثل رئال مادرید و بارسا، «رئیس باشگاه» به دیگران «پاسخگو» است اما اگر معنای خصوصی‌سازی، پاسخگو نبودن مالک باشگاه به دیگران باشد، آینده روشنی در انتظار سرخابی‌ها نخواهد بود. تا زمانی که خصوصی‌ شدن به معنای خرج بی حساب و کتاب پول و وقوع تغییرات مداوم در ترکیب تیم باشد، بهتر است سرخابی‌ها «دولتی» باقی بمانند. تراکتور در زمان قبل از خصوصی‌ شدن به اندازه امروز پرستاره نبود اما تصمیم‌های عاقلانه‌تری در اطراف باشگاه گرفته می‌شد. تبدیل شدن تیم تبریزی به «اف.ث هالیوود»، تردیدهای عمیقی در مورد کارایی خصوصی‌سازی در فوتبال ایران به وجود می‌آورد. حالا دیگر چشم همه تیم‌ها از مالکان خصوصی و نحوه مدیریت‌شان در فوتبال ترسیده است!