سرنوشت علیه دراگان!‌

آریا طاری

آیا تیم ملی می‌تواند به مرحله بعدی مقدماتی جام جهانی صعود کند؟ بارها این سوال را از خودمان پرسیده‌ایم و هر بار جواب متفاوتی برای آن داشته‌ایم. وقتی تیم ملی در شروع این مرحله هنگ‌کنگ و کامبوج را در هم کوبید، مطمئن بودیم که صعود برای این تیم کار ساده‌ای خواهد بود. پس از شکست روبه‌روی بحرین، کمی تردید به جواب‌های‌مان اضافه شد اما هنوز باور داشتیم که صعود کاملا در دسترس است. پس از دیدار با عراق، تردیدها تقریبا در وضعیت مساوی با امیدواری‌ها قرار گرفتند. اگرچه شکست دوم، دردناک‌تر و جدی‌تر به نظر می‌رسید اما هنوز قرار بود تیم ملی در چهار مسابقه نهایی، سه بار در استادیوم آزادی و روبه‌روی هزاران تماشاگر به میدان برود. جوی که می‌توانست سرنوشت را به سود ایران تغییر بدهد. این نکته را هم نباید فراموش می‌کردیم که سرنوشت هنوز در دست خودمان است. در حقیقت اگر تیم ملی چهار مسابقه‌اش را می‌برد، قطعا به مرحله بعدی می‌رفت و این موضوع، کفه ترازو را کمی به سمت امیدواری سنگین کرده بود. تصمیم جدید ای.اف.سی با سپردن میزبانی به بحرین اما همه چیز را تغییر داد. حالا دیگر کفه ترازو به سمت و سوی ناامیدی سنگین بود. ما یک بار در مرحله رفت در بحرین به میدان رفتیم و حالا به همین سادگی از دیدارهای خانگی محروم شده‌ایم. حتی اگر در این رقابت‌ها خبری از حضور تماشاگر نباشد، باز هم بازی در زمین حریف تفاوت‌های زیادی با برگزاری مسابقه در آزادی خواهد داشت. این فقط یکی از مشکلات بزرگ دراگان اسکوچیچ از زمان پذیرفتن هدایت تیم ملی ایران است. وقتی با فدراسیون مهدی تاج قرارداد امضا می‌کنی، باید هم انتظار چنین اتفاق‌هایی را داشته باشی. تاج همین حالا هم صاحب یک کرسی در ای.اف.سی است اما ظاهرا برای پرداختن به مشکلات ایران وقت ندارد و زمان گرانبهایش را صرف کارهای دیگری می‌کند!

در ظاهر همه چیز دست به دست هم داده تا ایران نتواند به جام جهانی راه پیدا کند اما این اولین بار نیست که چنین جوی در اطراف تیم ملی ساخته می‌شود. در دوران برانکو هم فقط یک قدم با حذف از این مرحله فاصله داشتیم اما چند پیروزی به موقع، همه چیز را به سود تیم ملی عوض کرد

دراگان اسکوچیچ هنوز به گفته خودش به صعود به مرحله بعدی «خوش‌بین» است. فدراسیون جدید هم حمایت همه جانبه‌ای از این مربی داشته اما باید پذیرفت که حالا کار بیش از حد سخت شده است. اگر کرونایی در کار نبود، سرنوشت تیم ملی در این مرحله از مدت‌ها قبل روشن به نظر می‌رسید اما هنوز همه چیز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. اگر خوش‌بینی سرمربی تیم ملی ناشی از سنجیدن دقیق شرایط باشد، می‌توان همه چیز را پذیرفت اما آیا برای این خوش‌بینی، پشتوانه منطقی وجود دارد؟ هنوز وضعیت اردوهای تدارکاتی تیم ملی روشن نیست. با این سطح از دیپلماسی منجر به تحقیر در سطح جهان، بعید است که ایران در یافتن حریفان تدارکاتی نیز به موفقیت خاصی دست پیدا کند. لژیونرها خیلی سخت راهی اردوهای تیم ملی می‌شوند و باید رضایت باشگاه‌شان را به دست بیاورند و ستاره‌های ایرانی حاضر در تیم‌های این فصل لیگ قهرمانان آسیا نیز باید چند سفر طولانی را تجربه کنند. در ظاهر همه چیز دست به دست هم داده تا ایران نتواند به جام جهانی راه پیدا کند اما این اولین بار نیست که چنین جوی در اطراف تیم ملی ساخته می‌شود. در دوران برانکو هم فقط یک قدم با حذف از این مرحله فاصله داشتیم اما چند پیروزی به موقع، همه چیز را به سود تیم ملی عوض کرد. حالا هم دیگر وقت حرف زدن و رویا بافتن سپری شده است. اگر در این شرایط کاملا نابرابر و با برگزاری تنها و تنها یک بازی خانگی در آزادی صعود به مرحله بعدی را می‌خواهیم، باید چندبرابر گذشته تلاش کنیم و خیلی سخت‌تر از گذشته، بجنگیم. در اختیار داشتن چند ستاره در کلاس جهانی، می‌تواند تیم ملی را به آینده امیدوار کند. مهدی طارمی همین حالا با تیمش به مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا رسیده و با این تجربه، یک وزنه کلیدی برای تیم ملی خواهد بود.

سردار آزمون به نوعی پختگی در فوتبالش دست پیدا کرده و علیرضا جهانبخش عضو یکی از بهترین لیگ‌های فوتبال در جهان است. به این فهرست باید چند ستاره آماده دیگر را هم اضافه کرد که ایران را به لحاظ فردی، در موقعیتی بهتر از عراق و بحرین قرار می‌دهد.

با این حال تیم ملی دیگر هیچ فرصتی برای از دست دادن ندارد. شاید تصمیم‌های عجیب و ضدایرانی ای.اف.سی، در نهایت بتواند نوعی اتحاد در تیم ملی به وجود بیاورد و ستاره‌ها را برای تعقیب رویاهای‌شان به هر قیمتی مجاب کند.