پراید اصل، تویوتای فیک!

آریا رهنورد

بین دو مسابقه آخر اولسان هیوندای در لیگ قهرمانان آسیا، یک شباهت بزرگ وجود داشت. این تیم ویسل کوبه و پرسپولیس را با یک فرمول مشخص شکست داد. آنها در هر دو بازی، گل اول را دریافت کردند و در معرض شکست قرار گرفتند اما هرگز تمرکزشان را از دست ندادند و در هیچ شرایطی، ناامید نشدند. اولسان در هر دو مسابقه به جریان بازی برگشت، هر دو بار کار را به تساوی کشاند و هر دو بار منتظر اشتباه مهلک رقیب ماند تا با یک ضربه پنالتی دقیق، کار را تمام کند. شباهت این پیروزی‌ها به هم، هرگز «تصادفی» به نظر نمی‌رسد. اولسان برای هر دو بازی، طرح و نقشه مشخصی داشته و هر دو بار هم به خوبی از این نقشه، نتیجه گرفته است. در نبرد پرسپولیس و اولسان، چند لحظه کلیدی وجود داشت که سرنوشت تیم برنده را تعیین کرد. اولین بار، لحظه‌ای بود که پرسپولیسی‌ها توانستند دروازه رقیب را باز کنند. در نگاه اول، آنها در بهترین و ایده‌آل‌ترین زمان ممکن به گل رسیده بودند. همه چیز آماده به نظر می‌رسید تا این تیم به عنوان تیم برنده به رختکن برود و در اوج روحیه نیمه دوم را کلید بزند اما درست در همان ثانیه‌های پایانی، اولسان با تیزهوشی و زیرکی مهره‌هایش صاحب یک ضربه پنالتی شد. اگر قرمزها فقط به اندازه چند دقیقه دوام می‌آوردند، همه چیز در پایان نیمه اول به سودشان تمام می‌شد اما این اتفاق رخ نداد و اولسان به سرعت به بازی برگشت. لحظه کلیدی و تعیین کننده دوم، وقتی بود که مهدی شیری با یک پرش افتضاح، یک پنالتی را دودستی به رقیب تقدیم کرد. اولسان این بار از روی موقعیتی به گل رسید که حتی یک موقعیت یک درصدی برای رسیدن به گل نیز محسوب نمی‌شد. سرخ‌ها در حالی که از زمان بازگشت به لیگ قهرمانان آسیا برای حضور در تورنمنت متمرکز قطر حتی در جریان بازی یک گل هم نخورده‌اند، شانس قهرمانی این جام را از دست دادند.

داستان پرسپولیس و قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا، دوباره نزدیک و نزدیک‌تر شده و درست در نقطه پایانی، یک انتهای هولناک دیگر داشته است. دو بار شکست در فینال برای تیمی که هرگز در این جام قهرمان نشده، فوق‌العاده زجرآور به نظر می‌رسد

قضاوت ماجرا پس از سوت پایان داور، ساده به نظر می‌رسد اما ایده‌ها برای یک مربی قبل از شروع یک بازی، همیشه به این اندازه روشن نیستند. حالا که دیگر بازی تمام شده، می‌توانیم به راحتی نتیجه بگیریم که نقشه‌های یحیی برای این نبرد اصلا جواب نداده‌اند. اول از همه، تغییر سیستم تیم ایده درستی نبود. چراکه همه مهره‌های پرسپولیس به همان سیستم 2-4-4 همیشگی عادت داشتند و با سیستم تازه، بیگانه بودند. دوم اینکه قرار دادن مهره متوسطی مثل مهدی شیری روبه‌روی کیم این سونگ، ریسکی بود که پرسپولیس را به خاکستر تبدیل کرد. تعویض‌های یحیی هم گرهی از کار تیم باز نکردند. البته نباید این موضوع مهم را نیز نادیده گرفت که دست یحیی به مراتب خالی‌تر از سرمربی حریف بود. اواسط مسابقه، تفاوت دو تیم وقتی محسوس‌تر شد که اولسان چندین مهره جدید را به ترکیبش وارد کرد و با تعویض‌ها، جان دوباره‌ای گرفت و سرعت به مراتب بیشتری پیدا کرد. پرسپولیس اما بازیکن خاصی برای وارد کردن به زمین مسابقه نداشت. از فاکتور ذهنی مربوط این بازی نیز نباید به راحتی غافل شد. قرمزها در این چند سال، بارها و بارها روبه‌روی رقبای غرب آسیایی به میدان رفته‌اند و به لحاظ ذهنی، آمادگی کاملی برای روبه‌رو شدن با این رقبا دارند اما برابر شرقی‌ها، شرایط متفاوت‌تری را تجربه می‌کنند. پرسپولیس در این چند فصل، دو بار با حریفانی از شرق آسیا روبه‌رو شده و هر بار هم شکست خورده است. به نظر می‌رسد آنها روبه‌روی حریفان شرق آسیایی، کمی با هراس فوتبال بازی می‌کنند و این موضوع در نهایت برای‌شان گران تمام می‌شود.

داستان پرسپولیس و قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا، دوباره نزدیک و نزدیک‌تر شده و درست در نقطه پایانی، یک انتهای هولناک دیگر داشته است. دو بار شکست در فینال برای تیمی که هرگز در این جام قهرمان نشده، فوق‌العاده زجرآور به نظر می‌رسد. حفظ روحیه این تیم برای دیدارهای فصل آینده لیگ قهرمانان، بیش از حد سخت خواهد بود اما یحیی هنوز به آینده این تیم امیدوار است. از دست دادن بشار رسن، پرسپولیس را خالی‌تر می‌کند اما هنوز نباید از این تیم قطع امید کرد. تیمی که همیشه پس از یک ناکامی بزرگ، حریص‌تر می‌شود و به سوی موفقیت‌های بعدی قدم برمی‌دارد. این پرسپولیس، هنوز هم می‌تواند در آسیا کارهای بزرگی انجام بدهد. به شرطی که از تکرار تراژدی‌های گذشته نترسد.