بی‌نهایت... و فراتر از آن!

پرسپولیس برانکو، کامل‌ترین، پرستاره‌ترین، قدرتمند‌ترین و زیباترین پرسپولیس تاریخ نیست. باشگاه در طول تاریخش، تیم‌های کامل‌تر، پرستاره‌تر، قدرتمندتر و زیباتری داشته اما شاید این تیم را باید «دوست‌ داشته ‌شده»‌ترین پرسپولیس تاریخ بدانیم. تیمی که با وجود همه مشکلات، دست از جنگیدن برنمی‌دارد و تا زمانی که از بند آمدن نفس رقیب مطمئن نشده، رینگ مبارزه را ترک نمی‌کند. تیم پروفسور، شبیه بوکسوری است که جثه بزرگ و هیولاواری ندارد. شمایلش شبیه «بزن‌بهادر»ها نیست و با ظاهرش، هیچ‌کس را نمی‌ترساند اما به وقت شروع نبرد، آنقدر زیرکانه از زیر مشت‌های حریف فرار می‌کند و آنقدر عظمت مبارز روبه‌رو را به سخره می‌گیرد که رقیب خسته شود و از مشت زدن دست بکشد. آن‌وقت، زمان زدن مشت نهایی از راه خواهد رسید. سرخپوشان را با زیرکی و فرصت‌طلبی‌شان می‌شناسیم. تیمی که تقریبا در تمام دقایق بازی رفت در زمین السد، تحت فشار بود اما از کوچک‌ترین فرصت برای میخکوب‌ کردن حریفش استفاده کرد و سرانجام به عنوان تیم برنده از زمین مسابقه خارج شد. مسیر صعود این تیم در آسیا هرگز «هموار» نبوده است. اگر باشگاه‌های قطری به سادگی مهره‌های مطلوب‌شان را در بازار تابستانی به خدمت می‌گیرند، حقوق بازیکنان و کادر فنی را به موقع پرداخت می‌کنند و بدون دغدغه مالی، بهترین امکانات را در اختیار اعضای‌شان قرار می‌دهند، باشگاه‌های ایرانی با انواع و اقسام مشکلات منحصر به فرد دست و پنجه نرم می‌کنند. پرسپولیس پس از ماجرای حیرت‌آور طارمی و ریزه‌اسپور، از دو پنجره نقل و انتقالات محروم شد و حتی در همین دو پنجره نیز نتوانست بازیکنان کلیدی‌اش را حفظ کند. ستاره‌های اصلی تیم تا مدت‌ها حقوق نگرفتند و اولین بخش از مبلغ قرارداد فصل جدید کادر فنی، پس از پنج ماه به تازگی به حساب آنها واریز شده است. اگر همه چیز «منطقی» پیش برود، طبیعتا السد با ستاره‌های نامدارش باید به سادگی از پرسپولیس عبور کند و به فینال آسیا برسد اما وجه دوست داشتنی تیم برانکو، درست همین است که با منطق سر و کار ندارد. مهم نیست که چه صداهایی در اطراف باشگاه به گوش برسند. مهم نیست که خیلی‌ها در تلاش برای ناامیدکردن این تیم باشند، مهم نیست که خیلی‌ها، دل این تیم را بلرزانند. آنها راه‌شان را ادامه می‌دهند و به هیچ قیمتی از این راه، منحرف نمی‌شوند. سیل یا تیغ، هر چیزی که از آسمان ببارد، پرسپولیس را از ادامه این مسیر درخشان منصرف نمی‌کند. قرمزها نمی‌توانند هیچ چیز را به آینده واگذار کنند. آنها برای دومین سال متوالی به نیمه‌نهایی آسیا رسیده‌اند اما معلوم نیست که سال بعد دوباره در چنین شرایطی قرار بگیرند. شاید اگر این فرصت از دست برود، دیگر تا سال‌ها خبری از صعود پرسپولیس به نیمه‌نهایی آسیا نشود.

غرور، مهلک‌ترین سم برای پرسپولیس در آستانه بازی بزرگ با السد خواهد بود. پسران پروفسور نباید فراموش کنند که بازی رفت را در چه شرایطی آغاز کردند. آن نتیجه استثنایی، همه حقیقت‌ها را در مورد جدال رفت دو تیم بیان نمی‌کند. بدون تردید اگر یکی از شوت‌های ستاره‌های السد به جای انگشت‌های بیرو به تور دروازه رسیده بود، اتفاق‌های دیگری در زمین به وقوع می‌پیوست و کار صعود سرخپوشان بسیار دشوار می‌شد. السد در بازی رفت تیم بهتری بود و تسلط بیشتری از خودش به نمایش گذاشت اما در نهایت پیروزی بزرگ، سهم قرمزهای پایتخت شد. مسابقه امروز، شاید با همه دیدارهای قبلی پرسپولیس در آسیا تفاوت داشته باشد. آنها برای اولین بار در تمام تاریخ، مسابقه‌ای از مرحله نیمه‌نهایی را در خانه برگزار می‌کنند. برانکو تصمیم دارد قهرمانی آسیا را با «سبیل» جشن بگیرد و از همین حالا، همه هواداران باشگاه در انتظار تماشای قابی هستند که در آن، مرد کروات با سبیل ظاهر شده است. او تا همین امروز، کارهای بزرگی برای باشگاه انجام داده و حتی در صورت شکست در مسابقه امروز، یکی از موفق‌ترین مربیان تاریخ پرسپولیس به شمار می‌رود اما حقیقت آن است که برانکو بیشتر از هر چیزی، جاه‌طلبی را به شاگردانش آموخته و به آنها یاد داده که قانع نباشند و به جمله‌هایی مثل «چیزی از ارزش‌های‌مان کم نشد» تکیه نکنند. این 90 دقیقه دشوار، فرصت بزرگی برای ملحق شدن ستاره‌های پرسپولیس به تاریخ است. تصویری که در آینده از این بازی به یادگار می‌ماند، به نمایش آنها در زمین بستگی خواهد داشت. آنها هم می‌توانند سال‌ها بعد برای نوه‌های‌شان از تجربه افتخارآمیز حضور در زمین این مسابقه صحبت کنند و هم می‌توانند برای همیشه از مرور خاطره این بازی فراری باشند. انتخاب بین این دو سناریو، با هر ضربه ساده به توپ در زمین تکمیل خواهد شد.