آش شور و ...

عصر پنج‌شنبه 23 اسفند ماه در جریان رونمایی آلبوم عشیران سعید کردمافی و علی کاظمی حرف‌هایی زده شد که از خود مقصود جلسه مهم‌تر به نظر می‌رسید. در ظاهر آن حرف‌ها در تشریح و تایید رویکرد موسیقایی سازندگان عشیران بود اما در باطن شکل نوعی تعیین خط مشی هم داشت. یکی از سخنرانان، ساسان فاطمی از ناپسندی افراط می‌گفت و عثمانی‌زدگی و عرب‌زدگی را رد می‌کرد. این ایرادی است که معمولا به جریانی می‌گیرند که خود او با نوشته‌ها و آموزش دانشگاهی‌اش به راه انداخت. ترکیب عناصری از موسیقی کلاسیک امروز ایران با عناصر دیگری در ظاهر از رسالات قدیم موسیقی ما و در باطن از فرهنگ‌های همسایه. نتیجه این که حال و هوای کلی موسیقی شبیه آنها می‌شد و به جای این که زبان موسیقایی نویی را در ذهن شنوندگان تداعی کند زبانی بیگانه را به خاطر می‌آورد. این ممکن بود منجر به توقف کل پروژه شود. یعنی جامعه آن را به عنوان یک عنصر بیگانه تشخیص داده و پس بزند. به همین دلیل فرمان کشیدن ترمزها و توصیه به اعتدال طبیعی‌ترین کار به نظر می‌رسد برای آشی که چنان شور شده که صدای نظریه‌پرداز/پدرخوانده جریانش را هم درآورده است.