بیتا یاری، روزنامه‌نگار

با اعلام جدول برگزاری کنسرت‌های سی و چهارمین دوره جشنواره موسیقی فجر و دیدن نام دو ارکستر ملی و سمفونیک تهران پرسش‌هایی به ذهن متبادر می‌شود که ازجمله می‌توان به هیات ‌انتخاب گروه‌ها و معیارهای ارزیابی آنان اشاره کرد که چگونه به این نتیجه رسیده‌اند و در ارزیابی آنان علت حضور این دو ارکستر چه بوده است؟ آیا شرایط دولتی جشنواره تحمیل‌کننده آنها بوده است یا خیر؟ و یا بهتر بگوییم این ارکسترها اصلاً از صافی شورای انتخاب جشنواره گذشته‌اند و یا چون همیشه به‌صرف دولتی بودن از رانتی ویژه برخوردار بوده‌اند؟ اگر پاسخ مثبت باشد که نشان از آن دارد که اگرچه منتقدان جشنواره موسیقی فجر سال‌ها تلاش کرده‌اند تا جشنواره دارای آیین‌نامه‌ای شود که نصب‌‌العین همه اقدامات آن باشد و کسی از آن عدول نکند. اما در صورت تحمیل ارکسترها از جانب وزارت ارشاد، گویی باز هم خود وزارتخانه متولی‌وار حرمت امامزاده را شکسته است و از بابت دخالت در کار هیات انتخاب و زیرپا گذاردن آیین‌نامه، پذیرنده خطایش نیست. 

ازاین‌رو بهتر است هیات‌ انتخاب جشنواره موسیقی فجر که پیش‌تر اسامی آنان به رسانه‌ها اعلام و منتشر شده است راسا درخصوص مکانیزم انتخاب گروه‌ها و ارکسترهای شرکت داده شده در جشنواره پاسخگو باشند و حتی به‌صورت مکتوب معیارهای ارزیابی خویش را منتشر کنند، بماند که به‌رغم داشتن هیات ‌انتخاب شایسته بعضاً شاهد پاسخگویی «خارج از وظایف» دبیر اجرایی جشنواره در این‌گونه موارد بوده‌ایم که نیازمند است هرگونه پاسخگویی از جانب هیات اصلی انتخاب و یا دبیرجشنواره صورت گیرد و هرکسی از جایگاه و سمت مشخص‌شده‌اش در جشنواره حرف مستند بزند تا چنانچه خارج از چارچوب‌های مشخص‌شده اختیارات آنان، مورد یا مواردی به جشنواره تحمیل‌شده باشد صریحا مشخص شود تا  تبعات اجراهای ضعیف و بی‌کیفیت آنها به ‌پای کارنامه هیات ‌انتخاب جشنواره نوشته نشود و البته مخاطب و منتقدان جشنواره نیز بدانند قانون در کنترل شرایط حضور مؤثری دارد و یا خیر؟ و آیا می‌توان به آیین‌نامه‌ جشنواره برای پیشبرد قانون خوش‌بین بود و یا آن‌ هم قابل تعبیرهای متفاوت و دست‌اندازی است؟