به رنگ حسرت

بامداد چهارشنبه، یک قاب دیگر به همه قاب‌های پرشمار به جا مانده از ناکامی مسی در لباس تیم ملی اضافه شد. لئو و تیمش این بار در نیمه‌نهایی کوپا نتیجه را به برزیل واگذار کردند و شانس حضور در دیدار نهایی رقابت‌ها را از دست دادند. هنوز هم قهرمانی المپیک، اولین و آخرین موفقیت بهترین بازیکن دنیا، در رده ملی به شمار می‌رود. مسی از سال 2008 به بعد، هرگز نتوانسته یک رقابت را با پیراهن آلبی سلسته فتح کند. عادت تکراری آرژانتینی‌ها در سال‌های گذشته، حالا در بلوهوریزنته نیز تکرار شد. آنها معمولا بهترین نمایش‌های‌شان را در روز شکست‌ خوردن در بازی‌های بزرگ ارائه می‌کنند. آلبی سلسته در فینال جام جهانی 2014، بیشتر از آلمان موقعیت گل‌زنی داشت اما در نهایت نتوانست این تیم را شکست بدهد. آنها در فینال‌های دو دوره اخیر کوپا نیز به مراتب بهتر از شیلی بودند اما هر دو بار در ضربات پنالتی مغلوب شدند. این حکایت، حالا در برزیل تکرار شد. جایی که آرژانتینی‌ها پس از مدت‌ها یک فوتبال دلچسب بازی کردند و فشار زیادی به دروازه برزیل آوردند اما با دو اشتباه مهلک دفاعی تسلیم دو موقعیت گل برزیل شدند. تیم میزبان به جز این دو موقعیت، تقریبا نتوانست هیچ خطر بزرگ دیگری روی دروازه حریف به وجود بیاورد. تفاوت بزرگ دو تیم در این مسابقه حساس، در خطوط دفاعی خلاصه می‌شد. زردها با نمایش درخشان دنی‌آلوز و الکس ساندرو در کناره‌های خط دفاعی و البته شب کم‌نقص مارکینیوش و تیاگو سیلوا در قلب دفاع، توانستند جدال با رقیب سنتی را با کلین‌شیت سپری کنند اما در نقطه مقابل آرژانتینی‌ها با نمایش فاجعه بار خوان فویث در سمت راست خط دفاع و البته اشتباه‌های مداوم اوتامندی و پتزلا، ابدا تیم مطمئنی نبودند. این تیم در فاز هجومی، بهتر از دیدارهای گذشته‌اش ظاهر شد و دو بار نیز تیر دروازه برزیل را به لرزه درآورد. اگر تنها یکی از توپ‌ها به گل تبدیل شده بود، سرنوشت می‌توانست طور دیگری رقم بخورد اما ظاهرا قرار نیست فوتبال آرژانتین، رنگ آرامش و افتخار را ببیند. آنها هنوز هم اصرار دارند آخرین گام‌شان در تورنمنت‌ها را بهتر از همه گام‌های قبلی بردارند اما باز هم چیزی به جز شکست در انتظارشان نیست. این تیم شاید بیشتر از هر چیزی یادآور یک جمله خاص باشد:«اگر نمی‌توانی خوب زندگی کنی، حداقل خوب بمیر!» حالا برزیل با سیاهه‌ای از ستاره‌ها خودش را برای فینال خانگی کوپا آماده می‌کند. تیمی که دروازه‌بان ثابت منچسترسیتی و وینگر ثابت چلسی را به خاطر ازدحام ستاره‌ها روی نیمکت قرار می‌دهد، شاید در نقطه اوج نباشد اما به نظر می‌رسد این بار می‌تواند قهرمانی کوپا را به دست بیاورد. آرژانتین نیز یک سال بعد در کنار کلمبیا، یکی از دو میزبان کوپا 2020 خواهد بود. شاید آنها بتوانند سال آینده به حسرت همیشگی‌شان پایان بدهند اما باید در طول این یک سال، چیزهای زیادی را عوض کنند. این تیم در درجه اول، به سرمربی بزرگ‌تری نیاز دارد. یک سرمربی که به جای اعتراض دائم به داور و به هم ریختن تمرکز تیم خودی، یک ترکیب منسجم برای آرژانتین بسازد.