نامی بزرگ‌تر از برانکو!

آریا رهنورد

چرا برانکو ایوانکوویچ پرسپولیس را ترک کرد؟ پاسخ این سوال، هنوز برای هواداران باشگاه روشن به نظر نمی‌رسد. آیا مسائل مالی، دلیل تصمیم پروفسور برای جدا شدن از قرمزها بود؟ آیا جوی که در ماه‌های اخیر علیه پرسپولیس شکل گرفت، موجب شد که او قید ادامه کار کردن در فوتبال ایران را بزند؟ آیا مرد کروات احساس می‌کرد که تیمش از موفقیت اشباع شده و بهتر است این باشگاه را در اوج ترک کند تا ذره‌ای از محبوبیتش را از دست ندهد؟ حدس و گمان‌های زیادی وجود دارد و ایوانکوویچ نیز ترجیح می‌دهد به سکوت درباره تصمیم بزرگش وفادار باشد. شاید این مربی یک روز شفاف و صریح درباره همه چیز اظهارنظر کند اما حقیقت آن است که پرسپولیسی‌ها نمی‌توانند زمان را متوقف کنند و تا آن روز منتظر بمانند. همه دوره‌های رویایی بالاخره به پایان می‌رسند و حالا هواداران باشگاه باید رفتن برانکو را نیز بپذیرند. کدام مربی بزرگ برای همیشه در یک باشگاه باقی مانده است؟ حتی سر الکس فرگوسن و آرسن ونگر پس از سال‌ها حضور روی نیمکت منچستریونایتد و آرسنال، بالاخره این تیم‌ها را ترک کردند. بدون شک اگر قرار بود هر مربی موفقی برای همیشه در یک تیم باقی بماند، فوتبال به شدت خسته‌کننده می‌شد. رفت و آمدهای همیشگی، بخشی از جذابیت‌های فوتبال هستند. پرسپولیسی‌ها همان‌طور که یک روز برانکو را به دست آوردند، یک روز نیز این مربی را از دست دادند. شاید با رفتن پروفسور، روزهای سختی در انتظار باشگاه باشد اما آفتاب بدون این مربی قابلیت طلوع کردن را از دست نخواهد داد. تداوم سوگواری برای مرد کروات، تنها کار باشگاه را سخت‌تر خواهد کرد. هواداران باشگاه باید با این موضوع کنار بیایند و از همین حالا خودشان را برای سپری کردن یک فصل سخت آماده کنند. مدیران پرسپولیس نیز هنوز می‌توانند شرایطی را به وجود بیاورند که کابوس جدایی برانکو، با کم‌ترین لطمه به پرسپولیس پشت سر گذاشته شود.

بدون شک اگر قرار بود هر مربی موفقی برای همیشه در یک تیم باقی بماند، فوتبال به شدت خسته‌کننده می‌شد. رفت و آمدهای همیشگی، بخشی از جذابیت‌های فوتبال هستند. پرسپولیسی‌ها همان‌طور که یک روز برانکو را به دست آوردند، یک روز نیز این مربی را  از دست دادند

سال‌های برانکو، بخش درخشانی از تاریخ پرسپولیس بودند. این مربی، بهترین پرسپولیس همه ادوار لیگ برتر را ساخت و دستاوردهایی را تجربه کرد که پیش از این، شبیه خواب و خیال به نظر می‌رسیدند. تیمی که یک دهه از آخرین قهرمانی‌اش در لیگ می‌گذشت، سه دوره پیاپی حاکم مطلق فوتبال ایران شد و رسیدن به فینال لیگ قهرمانان و رقم زدن قهرمانی دوگانه داخلی، ابهت باشگاه را از همیشه بیشتر کرد. راه تیم برانکو از شکست جدا بود و پای تیمش از دویدن برای بردن جام‌های بیشتر، خسته نشد. هیچ‌کس فراموش نمی‌کند که این مربی چطور با نظم و سختکوشی، این تیم خارق‌العاده را ساخت و حتی در روزهای محرومیت از نقل و انتقالات، تسلیم نشد. اما هیچ‌کس هم نباید فراموش کند که در فوتبال «ابدیت» وجود ندارد و یک مربی می‌تواند هر تابستان، تصمیم متفاوتی برای خودش بگیرد. دوران برانکو دیگر تمام شده اما دلیلی وجود ندارد که دوران پسابرانکو، الزاما به شکست و تباهی گره بخورد. حالا باشگاه می‌تواند مبلغ دستمزد فصل آینده سرمربی‌اش را برای حفظ کلیدی‌ترین ستاره‌ها و خرید چند ستاره مهم دیگر هزینه کند. البته که قرار نیست پرسپولیس قهرمان همه فصول فوتبال ایران شود اما نمایش‌های خوب باشگاه همچنان می‌تواند ادامه داشته باشد. جدایی برانکو، زمانی برای متوقف شدن قرمزها نیست. آنها میراث مرد کروات را تحویل می‌گیرند تا شاید بتوانند در مسیر موفقیت باقی بمانند.

از اولین لحظه‌های اعلام رسمی جدایی برانکو، پرسپولیسی‌ها همان مسیری را انتخاب کرده‌اند که استقلالِ فصل گذشته طی کرده بود. تیمی که مدت‌ها در انتظار امضای قرارداد با تیام و جپاروف ماند اما هر دو ستاره کلیدی‌اش را در نهایت از دست داد. جای خالی این دو بازیکن، پرشدنی بود اما چنان بحرانی در باشگاه به وجود آمد و چنان جو ناامیدکننده‌ای در استقلال شکل گرفت که همه درها به طرف آینده بسته شدند. در همان مقطع زمانی، تیم می‌توانست با چند خرید خوب اوضاع را اصلاح کند و به مسیر موفقیت برگردد اما انتقادها علیه مدیران باشگاه و وزارت ورزش، موجب شد استقلال چند تصمیم شتاب‌زده بگیرد و به شدت از این تصمیم‌ها متضرر شود. شعار دادن علیه وزارت و مقصر دانستن مدیران باشگاه، پرسپولیس را در بن‌بست گرفتار می‌کند. هواداران باشگاه باید همین حالا به جست‌وجوی مقصر پایان بدهند و از تیم فصل بعد باشگاه حمایت کنند. مردی که رفته، دیگر برنمی‌گردد اما هنوز این امکان وجود دارد که جام‌ها در اختیار پرسپولیس بمانند. این اتفاق فقط وقتی رخ می‌دهد که قرمزها به جای نگاه حسرت‌بار به گذشته، به استقبال ساخت آینده مطلوب‌شان بروند.