وقتی رونالدو تاریخ فوتبال پرتغال را نوشت
و باز هم کریس...
خستگی‌ناپذیر؛ شاید این بهترین توصیف برای رونالدو باشد، مهاجم ۴۰ سالهای که مثل یک جوان ۱۷ ساله عطش موفقیت دارد. خیلی از هم‌دوره‌های رونالدو این روزها در تیم پیشکسوتان باشگاه‌های‌شان به میدان می‌روند و خیلی از آنها وارد عرصه مربیگری یا سرمربیگری شده‌اند. چرا راه دور برویم؛ همین ژابی آلونسو که این فصل هدایت رئال را قبول کرده، پس از دوران رویایی در بایرلورکوزن، در ۴۳ سالگی خودش را به نیمکت تیم محبوبش رسانده اما رونالدو کماکان جام می‌گیرد و فعلا تا جام جهانی برنامه‌ای برای خداحافظی از فوتبال ندارد. کاپیتان تیم ملی پرتغال یک‌شنبه شب یک قهرمانی در لیگ اروپا را به کارنامه‌اش اضافه کرد تا نشان دهد هنوز وقت خداحافظی‌اش نرسیده است.
آریا طاری
1- شاید فکر کنید یک بازیکن ۴۰ ساله فقط در زمین حضور دارد تا تیم ملی پرتغال از لحاظ روحی در بهترین شرایط به مصاف رقبا برود اما رونالدو ستاره‌ای است که نه‌تنها در فینال گل می‌زند و تیمش را از شکست نجات می‌دهد، بلکه در مجموع رقابت‌ها با هشت گل زده، عنوان دومین گلزن برتر تورنمنت را به خود اختصاص می‌دهد. او در فینال لیگ ملت‌ها در حالی گل دوم پرتغال را به ثمر رساند که تیمش با نتیجه دو بر یک از اسپانیا عقب بود اما رونالدو با گلش بازی را به وقت اضافه کشاند تا قهرمان اروپا در ضربات پنالتی به زانو دربیاید. رونالدو در نیمه‌نهایی مقابل آلمان هم موفق شده بود برای پرتغال گلزنی کند.
2- رونالدو در حالی در تیم ملی پرتغال به درخشش ادامه می‌دهد که پس از جام جهانی قطر خیلی‌ها پرونده او را در تیم ملی بسته بودند. به هر حال رونالدو در قطر نیمکت‌نشین شد و این اتفاقی نیست که خیلی برای یکی از بهترین‌های تاریخ رخ داده باشد. به هر حال رونالدو وضعیت این روزهایش در تیم ملی را باید مدیون روبرت مارتینز باشد؛ مربی که پس از جام جهانی هدایت پرتغال را قبول کرد و همه‌جوره پای رونالدو ایستاد، آن‌هم در شرایطی که رسانه‌های این کشور هم پشت ستاره‌شان را خالی کرده بودند و مدام از او انتقاد می‌کردند. حالا همین اعتماد مارتینز باعث شده تا رونالدو به حضور در یک جام جهانی دیگر نزدیک و نزدیک‌تر شود.
3- رونالدو ستاره‌ای است که یک‌تنه تاریخ فوتبال پرتغال را تغییر داده و به نوعی آن را از نو نوشته است. پیش از حضور این ستاره در تیم ملی پرتغال، آنها در ۱۷ دوره نخست جام جهانی تنها سه بار به دور نهایی این رقابت‌ها رسیده بودند و تنها افتخارشان کسب مقام سومی جهان با اوزه‌بیو افسانه‌ای در جام‌جهانی ۱۹۶۶ بود. پرتغالی‌ها قبل از رونالدو در یورو وضعیت بدتری داشتند و از ۱۱ دوره تنها در سه دوره به مرحله نهایی رسیده بودند و هیچ قهرمانی هم در سطح قاره نداشتند. این تمام کارنامه فوتبال پرتغال پیش از رونالدو بود اما با آمدن او از مادورا شرایط کاملا تغییر کرد. او در یورو ۲۰۰۴ با پیراهن شماره ۱۷ حضور در تیم ملی پرتغال را جشن گرفت و از آن به بعد اجازه نداد پرتغالی‌ها حتی یک تورنمنت را از دست بدهند. پرتغال حالا در پنج دوره آخر جام جهانی با رونالدو حاضر بوده و در ۶ دوره آخر جام ملت‌های اروپا حضوری پرقدرت داشته است. بهترین و با ارزش‌ترین جامی که با رونالدو به دست آمده، قهرمانی در یورو ۲۰۱۶ بوده؛ افتخاری که شاید تا سال‌ها برای فوتبال پرتغال تکرار نشود. یاران رونالدو در حالی فاتح این تورنمنت در سال ۲۰۱۶ شدند که در فینال به مصاف فرانسه میزبان رفتند و موفق شدند یکی از پرستاره‌ترین تیم‌های تاریخ را شکست دهند؛ تیمی که دو سال بعد قهرمان جهان شد. البته رونالدو در این فینال خیلی زود مصدوم شد و قهرمانی تیمش را از روی نیمکت تماشا کرد. قهرمانی در یورو تنها افتخار رونالدو نبوده و نیست.
او یک‌شنبه شب برای دومین‌بار با پرتغال فاتح لیگ ملت‌های اروپا شد؛ تورنمنت تازه تاسیسی که حالا به نام پرتغالی‌ها شناخته می‌شود. آنها اولین‌بار در سال ۲۰۱۹ این جام را به خانه بردند و در آغاز این هفته صاحب دومین جام شدند. در این سال پرتغالی‌ها با رونالدو به یک سومی جام کنفدراسیون‌ها هم رسیده‌اند. حالا یک سومی جام جهانی پیش از رونالدو کجا و سه قهرمانی در سطح اروپا کجا. ستاره جادویی پرتغالی‌ها حالا فقط یک افتخار در جام جهانی کم دارد. او در سال ۲۰۰۶ با تیم ملی کشورش به نیمه‌نهایی این جام هم رسید اما با شکست مقابل فرانسه به رده‌بندی رفت و در آنجا هم مغلوب آلمان میزبان شد تا کارنامه‌اش از افتخار جهانی خالی باشد. آیا رونالدو در آمریکا می‌تواند
این طلسم را هم بشکند؟
4- برای اینکه انگیزه رونالدو در ۴۰ سالگی را بهتر درک کنیم، شاید بهتر است مروری بر صحبت‌های او پس از فینال داشته باشیم:«مصدوم بودم اما می‌خواستم ادامه دهم و بازی کنم. از هنگام گرم کردن احساس ناراحتی در پایم داشتم. اگر پایم می‌شکست هم باید به میدان می‌رفتم! وقتی صحبت از یک عنوان قهرمانی است، دیگر ملاحظات معنایی ندارد و تمام تلاشم را کردم. قهرمانی با پرتغال حس خاصی دارد. عناوین زیادی دارم اما هیچ‌چیزی به اندازه قهرمانی با تیم ملی خوشحال‌کننده نیست. ما کشوری کوچک با جاه‌طلبی‌های بزرگ هستیم.»
5- چند وقت دیگر جام جهانی باشگاه‌ها برگزار می‌شود و جای رونالدو در این تورنمنت خالی خواهد بود. فیفا در این مدت تلاش زیادی کرد تا شاید رونالدو با تغییر تیم، خودش را به این تورنمنت برساند و اعتبار اولین دوره آن را بالا ببرد اما او بعد از فینال رسما اعلام کرد تصمیمی برای تغییر تیم ندارد و در النصر به فوتبالش ادامه خواهد داد.
6- حالا رونالدو در آخرین سالهای فوتبالش چند هدف بزرگ دارد که باید دید به آنها می‌رسد یا خیر. شاید مهم‌ترین هدف او رسیدن به گل شماره هزارش باشد. او حالا فقط ۶۲ گل تا رسیدن به این رکورد فوق‌العاده فاصله دارد. از طرفی او می‌خواهد با النصر هم در سطح قاره آسیا به افتخار برسد و بعد از آن فوتبال عربستان را ترک کند. شاید حضور در لیگ قهرمانان ۲ بهترین فرصت برای ستاره پرتغالی باشد. همان‌طور که عنوان شد، رونالدو یک افتخار ملی هم در سطح جام جهانی کم دارد که رسیدن به آن یک رویا برای رونالدوی ۴۱ ساله در سال آینده خواهد بود.
دیدگاه تان را بنویسید