هزار و چهارصد و فوتبال!

سال ۱۴۰۱ هم به روزهای آخر رسید و حالا زمان خوبی برای مرور بهترین و موفق‌ترین چهره‌های این سال فوتبال ایران است. البته در ایران برخلاف بسیاری از نقاط دنیا، خبری از اعلام رسمی بهترین‌های هر سال نیست و این کار معمولا در پایان هر فصل و تنها از بین مهره‌های داخلی صورت می‌گیرد. به هر حال این سال هم مثل همیشه، چهره‌هایی داشت که بیشتر از دیگران درخشیدند و بیشتر از سایرین به چشم آمدند. در این گزارش، بهترین‌های امسال فوتبال ایران را در جایگاه‌های مختلف معرفی خواهیم کرد.

آریا طاری

 

دروازه‌بان سال:

سیدحسین حسینی

سال ۱۴۰۱ از آن‌ سال‌ها بود که محال است حسین حسینی فراموش‌اش کند. او که زمانی عامل ناکامی تیم فرهاد در بازی‌های بزرگ به شمار می‌رفت و حتی می‌گفتند دوره‌اش در استقلال تمام شده، دوباره بلند شد و اوج گرفت. سیدحسین در فصل گذشته لیگ برتر استثنایی بود و به خصوص از شروع فروردین تا پایان لیگ، بی‌نظیر ظاهر شد. این سنگربان مزد فصل رویایی‌اش را با دعوت به اردوی تیم ملی گرفت. آن هم نه با لقب تکراری گلر سوم. حسینی این بار گلر دوم تیم ملی شده بود و بعد از مصدومیت بیرو روبه‌روی انگلیس، به زمین مسابقه هم رفت. خود او البته به احتمال زیاد دوست دارد بازی با انگلیس را فراموش کند و از آن جام فقط بازی با ولز را به یاد بیاورد.

حسینی در بازی با ولز، برای نخستین بار از ابتدا در یک مسابقه از جام جهانی به زمین رفت و اولین حضور فیکس او در این جام، به نمایشی درخشان و یک کلین‌شیت ختم شد. حسینی با بازوبند کاپیتانی استقلال از جام جهانی به لیگ برگشت و در ادامه فصل نیز مهره موردعلاقه ریکاردو ساپینتو نیز بود. البته که فوتبال ایران در این سال، گلرهای شایسته دیگری مثل علیرضا بیرانوند، محمدرضا اخباری و حتی محسن پورحمیدی را نیز داشت اما بدون شک لقب بهترین گلر 1401 فقط برازنده سیدحسین به نظر می‌رسد. دروازه‌بانی که نشان داد چقدر آماده است و چه استعدادی برای عوض کردن ذهنیت‌ها نسبت به خودش دارد.

مدافع سال: رامین رضاییان

وقتی از عوض کردن ذهنیت‌ها حرف می‌زنیم، نباید رامین رضاییان را فراموش کنیم. این سال برای رامین اصلا خوب شروع نشد. او البته در زمین عملکرد قابل قبولی داشت اما نتوانسته بود رابطه خوبی با یحیی گل‌محمدی برقرار کند. اسکوچیچ هم به تیم ملی دعوتش نمی‌کرد و همه چیز برای این ستاره نشان از بن‌بست داشت. دو تصمیم مهم اما این مدافع را به زندگی برگرداند. اول بازگشت کی‌روش به تیم ملی ایران و دوم پیوستن این ستاره به باشگاه سپاهان.

بازی زیر نظر کی‌روش و مورایس، رامین را کاملا احیا کرد. او دیگر برگشته بود و نسخه‌ای رویایی از خودش را در زمین مسابقه به نمایش می‌گذاشت. آن استارت و گل جادویی روبه‌روی ولز، بهترین لحظه این سال برای این ستاره به شمار می‌رفت. بازیکنی که در لیگ برتر بیست و دوم نیز با سپاهان کولاک کرد و بدون شک یکی از بهترین‌های این فصل بود. سانتر‌ها، ایستگاهی‌ها، گل‌ها و پاس‌های عالی، از رامین یک بازیکن طلایی برای این فصل ساختند. فوتبالیستی که تشنه رسیدن به سطح قبلی‌اش بود و دوباره تصویر درخشانش را در فوتبال ایران زنده کرد. انتظار می‌رود او در شروع پروژه قلعه‌نویی نیز بازیکن مهمی برای تیم ملی ایران باشد.

آمار مهاجم‌های داخلی لیگ در این سال آنقدر بد به نظر می‌رسد که هیچ‌کدام از آنها شایسته انتخاب به عنوان مهاجم سال نیستند. در این میان باز هم مهدی طارمی از دیگران جلوتر بود و بهتر نشان داد. مهدی اولین فوتبالیست تاریخ ایران است که در جام جهانی بیشتر از یک گل به ثمر می‌رساند

هافبک سال:

روزبه چشمی/ امید نورافکن

اگر قرار بود تنها به مقطع قبل از شروع جام جهانی در این سال نگاه کنیم، بهترین هافبک سال را باید از بین مهدی مهدوی‌پور در استقلال و احمد نوراللهی در الاهلی انتخاب می‌کردیم. اگر قرار بود فقط به جام جهانی نگاه کنیم، روزبه چشمی بازیکن شایسته‌تری بود اما در یک نگاه دقیق بین روزهای جام جهانی و روزهای پس از آن در لیگ برتر، به نظر می‌رسد روزبه و امید نورافکن به یک اندازه شایسته باشند. روزبه در این سال فراتر از حد انتظار بود. بازیکنی که زمانی با تصمیم خود کی‌روش به دفاع میانی رفته بود، دوباره به میانه زمین برگشت و رویایی نشان داد. بعد از استیلی و مهدوی‌کیا در جام جهانی 98، چشمی اولین هافبکی بود که موفق به گلزنی برای ایران در جام جهانی شد. گلی که برای همیشه مهم‌ترین لحظه از همه دوران فوتبال او خواهد بود. چشمی پس از جام جهانی نیز پای ثابت خط میانی استقلال بوده و در این تیم درخشیده است. امید نورافکن نیز زیر نظر مورایس، دوباره به خط میانی برگشت و در ترکیب سپاهان فوق‌العاده بود. او در این سال شایستگی زیادی برای حضور در جام جهانی نیز داشت اما با تصمیم کی‌روش از فهرست نهایی تیم ملی خط خورد. با این حال این مساله موجب دلخوری امید از کارلوس نشده است. او هنوز کی‌روش را مربی بزرگی می‌داند. به هر حال امید حالا از مهم‌ترین ستاره‌های لیگ برتر به شمار می‌رود و قراردادش را نیز با سپاهان تمدید کرده است. ظاهرا او می‌خواهد برای سال‌های زیادی در باشگاه اصفهانی باقی بماند و به یک اسطوره در سپاهان تبدیل شود.

سال ۱۴۰۱ از آن‌ سال‌ها بود که محال است حسین حسینی فراموش‌اش کند. او در بازی با ولز، برای نخستین بار از ابتدا در یک مسابقه از جام جهانی به زمین رفت و اولین حضور فیکس او در این جام، به نمایشی درخشان و یک کلین‌شیت ختم شد

مهاجم سال: مهدی طارمی

آمار مهاجم‌های داخلی لیگ در این سال آنقدر بد به نظر می‌رسد که هیچ‌کدام از آنها شایسته انتخاب به عنوان مهاجم سال نیستند. به طور کلی این سال برای مهاجم‌های ایرانی سال خوبی به شمار نمی‌رفت اما باز هم مهدی طارمی از دیگران جلوتر بود و بهتر نشان داد. او آمار گلزنی خوبی در پورتو داشت و در جام جهانی نیز توانست دو بار دروازه انگلیس را باز کند. مهدی اولین فوتبالیست تاریخ ایران است که در جام جهانی بیشتر از یک گل به ثمر می‌رساند. اتفاقی که بدون شک برای او دلچسب خواهد بود. او حتی این شانس را دارد که در دوره آینده این تعداد را بیشتر کند. با این حال نمی‌توان ادعا کرد که این بازیکن یک سال رویایی را پشت سر گذاشته است. او به اندازه همیشه عالی نبوده اما باز هم از دیگران بهتر کار کرده است. سردار آزمون نیز این اواخر در لورکوزن عالی بود و به بازیکن ثابت این تیم تبدیل شد. اگر او این درخشش را زودتر شروع می‌کرد، شاید گوی سبقت را از طارمی می‌ربود.

 

مربی سال: فرهاد مجیدی

در سالی که گذشت، چهار اتفاق بسیار مهم برای فرهاد مجیدی رخ داد. چهار اتفاقی که شاید در دوران کاری یک سرمربی هیچ‌وقت برای او رخ ندهند! فرهاد در این سال توانست با استقلال لیگ برتر را فتح کند. آن هم در شرایطی که حتی یک بار هم طعم شکست با این تیم را نچشیده بود. تجربه مهم بعدی، تصمیم او برای ترک تیم بود که اتفاقا با موافقت ساده مدیرعامل باشگاه همراه شد. اتفاق مهم بعدی برای این سرمربی، رفتن به یک لیگ خارجی بود. برای سال‌ها در فوتبال ایران مربی لژیونر نداشتیم و این اتفاق با فرهاد رخ داد. چهره‌ای که برای هدایت الاتحاد کلبا، به امارات رفت و رسما کار در این کشور را کلید زد. یک تجربه بسیار خوب و مهم برای فرهاد در این کشور رقم خورد. اتفاق مهم بعدی نیز تبدیل شدن به گزینه هدایت تیم ملی بود. او البته به عنوان سرمربی انتخاب نشد اما حضور در این فهرست نیز ارزش بسیار زیادی داشت.

بازیکن خارجی سال:

ریکاردو آلوز

بهترین بازیکن خارجی سال 1401 فوتبال ایران بدون هیچ شک و تردیدی ریکاردو آلوز بود. یک ستاره درخشان که در تراکتور حتی با چشم‌های بسته هم پاس گل می‌داد. ۱۲ پاس گل در حالی که هنوز زمان زیادی از این فصل باقی مانده، آماری حیرت‌آور به نظر می‌رسد. ریکاردو در ترکیب تیم تبریزی درخشان ظاهر شده و اگر این فرم خوب را حفظ کند، همه رکوردهای پاس گل در یک فصل از فوتبال ایران را جابه‌جا خواهد کرد.

پدیده سال: محمد عمری

شاید امسال بیشتر به کام استقلال و سپاهان بود اما پرسپولیسی‌ها نیز پدیده سال را معرفی کردند. محمد عمری در ترکیب قرمزها، عالی نشان داد و به مرور زمان به یک بازیکن بسیار مهم در این تیم تبدیل شد. با این نمایش‌های خوب، عمری حتی می‌تواند امیدوار به حضور در ترکیب تیم ملی نیز باشد.