فــرشاه!

آریا طاری

قهرمانی استقلال از مدتی قبل به یک اتفاق قابل پیش‌بینی در فوتبال ایران تبدیل شده بود اما کم‌تر کسی توقع داشت که آنها سه هفته زودتر از پایان لیگ قهرمانی را جشن بگیرند. این یک پایان مقتدرانه در یکی از بهترین فصل‌های تاریخ باشگاه استقلال بود. تیمی که تا همین امروز رکوردهای زیادی را جابه‌جا کرده و حتی قبل از روبه‌رو شدن با اولین شکست، جام قهرمانی را به دست آورده است. این قهرمانی برای آبی‌ها، ساده به دست نیامده است. آنها به سختی کار کردند تا توانستند در چنین موقعیت فوق‌العاده‌ای قرار بگیرند و در اوج شایستگی، جام را به دست بیاورند.

این خریدهای درخشان

یکی از اصلی‌ترین دلایل موفقیت استقلال در این فصل، خریدهای بسیار خوب این تیم بوده است. همیشه فصل‌های موفق از پنجره نقل و انتقالات شروع می‌شوند و استقلال این فصل در این زمینه به مراتب موفق‌تر از رقیبی مثل پرسپولیس نشان داده است. این تیم در شروع فصل برای خط دروازه، علیرضا رضایی جوان را به خدمت گرفت. گلر درخشانی که می‌تواند دروازه استقلال را در آینده بیمه کند. رقابت نزدیک او با سیدحسین حسینی، انگیزه‌های حسینی را نیز برای رسیدن به اوج آمادگی بیشتر کرد. بازیکنی مثل جعفر سلمانی در این فصل چند گل «سه امتیازی» برای تیم زده و صالح حردانی که در نیم‌فصل به جمع شاگردان فرهاد اضافه شد، نفس این تیم را در سمت راست تازه کرد. امیرحسین حسین‌زاده بدون هیچ شک و تردیدی یکی از پدیده‌های این فصل لیگ برتر بود و زبیر نیک‌نفس، کوین یامگا، رودی ژستد و رافا سیلوا نیز هر کدام به اندازه خودشان در موفقیت بزرگ و تاریخی استقلال سهم داشتند. به لحاظ خرید بازیکنان مستعد، این یکی از بهترین فصل‌های باشگاه استقلال بوده است. بیشتر خریدهای فرهاد برای تیم هم ستاره‌های جوان هستند و می‌توانند برای سال‌ها در ترکیب آبی‌های پایتخت بدرخشند.

ستاره بی چون و چرای استقلال همانند دوران بازی، باز هم یک مهره فوق‌العاده برای این تیم به نظر می‌رسد. فرهاد با جدیت و همچنان توانایی تاکتیکی‌اش، درست همان راه حلی بود که استقلالی‌ها برای چندین سال انتظارش را می‌کشیدند

مدیرانی برای قهرمانی

نباید از این حقیقت به سادگی عبور کرد که مدیران باشگاه استقلال نیز سهم بسیار زیادی در موفقیت تیم‌شان داشتند. آجورلو از همان ابتدا این کار را با جدیت بسیار زیادی در باشگاه استقلال شروع کرد. تیمی که حتی یک زمین تمرین هم نداشت، با ورود مدیر جدید سروسامان گرفت و به نظم دلخواهش رسید. دیگر نه زمین تمرین برای تیم مشکل‌ساز بود و نه مسائل مالی می‌توانست تمرکز تیم را تهدید کند. استقلال در چنین شرایطی جانی دوباره گرفت و راه خودش را به سمت یک موفقیت تاریخی پیدا کرد. تقریبا در هیچ مقطعی از این فصل، استقلال درگیر بحران‌های مالی نشد و به لطف این مدیران خوب، همه تمرکز بازیکنان تیم تنها به زمین مسابقه معطوف بود.

ستاره‌ای روی نیمکت

مرد اول این قهرمانی اما بدون هیچ شک و تردیدی، فرهاد مجیدی است. ستاره بی چون و چرای استقلال همانند دوران بازی، باز هم یک مهره فوق‌العاده برای این تیم به نظر می‌رسد. فرهاد با جدیت و همچنان توانایی تاکتیکی‌اش، درست همان راه حلی بود که استقلالی‌ها برای چندین سال انتظارش را می‌کشیدند. یک مربی بسیار خوب که به معنی واقعی کلمه جواهری برای استقلال بود. انگیزه بالای فرهاد و نمایش مدرن تیم او در کنار جاه‌طلبی ذاتی‌اش، استقلال را در مسیر بسیار دلچسبی قرار دادند. تیمی که در طول این فصل هرگز بازنده نشده و عملکردی فراتر از حد انتظار داشته است. از همه مهم‌تر اینکه مجیدی به دوران طولانی سلطنت پرسپولیس در لیگ برتر پایان داده و این مساله اهمیت بسیار زیادی دارد. به نظر می‌رسد او یک عصر را در  فوتبال ایران تمام کرده و دوران تازه‌ای را برای لیگ برتر رقم زده است. این اولین بار بود که مجیدی از شروع یک فصل هدایت استقلال را بر عهده می‌گیرد. همین اتفاق کافی بود تا استقلال بعد از نزدیک به یک دهه، قهرمان رقابت‌های لیگ برتر شود.

انسجام تسخیرناپذیر

استقلال در این فصل چه به لحاظ فنی و چه به لحاظ رفتاری، یک تیم کاملا حرفه‌ای بود و هیچ اتفاقی نتوانست انسجام این تیم را از بین ببرد. حتی ماجرایی مثل جدا شدن دو مدافع ثابت و کلیدی تیم فرهاد، این تیم را به هم نزد. شاید هر باشگاه دیگری بعد از این اتفاق، دچار مشکل می‌شد و به سراغ بهانه‌جویی می‌رفت اما استقلالی‌ها راه سخت‌تر را انتخاب کردند و همواره از قوی‌ترین بهانه‌های‌شان نیز قوی‌تر بودند.

نقش ذخیره‌ها

تنها بازیکنان اصلی نبودند که استقلال را به موفقیت رساندند. نفرات ذخیره تیم هم نقش مهمی در این اتفاق داشتند و به خوبی ستاره‌های اصلی را تکمیل کردند. مهره‌هایی مثل آرمان رمضانی، علیرضا رضایی، ارسلان مطهری و... تاثیر بسزایی در این موفقیت ایفا کردند. جالب اینکه در طول این فصل تقریبا هیچ بازیکنی به نیمکت‌نشینی معترض نبود و جو خوب استقلال هیچوقت به هم نخورد. این هم در نوع خودش مساله بسیار مهمی به نظر می‌رسد و نباید به سادگی از کنار آن عبور کرد. در استقلال همه برای رسیدن به یک هدف با هم متحد بودند و بالاخره به این هدف رسیدند.