سیاره‌ای دیگر!

آریا رهنورد

در همان لحظاتی که نبرد جنجالی و پر از درگیری پرسپولیس و آلومینیوم اراک در جام حذفی برگزار می‌شد، سیتی و لیورپول هم یکی از جذاب‌ترین رقابت‌های فوتبال در تمام دنیا را در اتحاد پشت سر می‌گذاشتند. قرار نیست فوتبال ایران، دقیقا شبیه یکی از بهترین لیگ‌های دنیا شود و قرار هم نیست مقایسه‌ای بین این دو کشور صورت بگیرد اما بد نیست برای یک بار هم که شده، تفاوت‌های بزرگ برگزاری فوتبال در شرایط استاندارد را با تفاوت‌های انجام این کار در فوتبال ایران مقایسه کنیم. شاید این مقایسه، نتایج جالبی را به همراه داشته باشد.

رقابت سیتی و لیورپول در حالی برگزار شد که دو تیم همانند سال‌های گذشته اصلی‌ترین مدعیان قهرمانی لیگ برتر به حساب می‌آمدند. این بار رقابت بسیار نزدیکی نیز در جدول بین آنها وجود داشت و هر اتفاقی که در این مسابقه رخ می‌داد، نقش مهمی در تعیین سرنوشت تیم قهرمان ایفا می‌کرد. با این وجود قبل از شروع مسابقه نه خبری از بیانیه‌نویسی بود و نه هیچ باشگاهی علیه داوری موضع می‌گرفت و داور را به قضاوت عادلانه تشویق می‌کرد! دو تیم در اوج احترام با هم روبه‌رو شدند و کوچک‌ترین صحبتی علیه هم انجام ندادند. یورگن کلوپ که خودش با لیورپول به موفقیت‌های بسیار بزرگی رسیده، پپ را بهترین مربی فوتبال جهان دانست و گواردیولا نیز مشغول ستایش حریفش شد. حتی بازیکنان دو تیم هم از هم تمجید می‌کردند و اصلا اجازه نمی‌دادند این رقابت در مسیر اشتباهی قرار بگیرد. همین مساله، تاثیرش را روی کیفیت بازی گذاشت. نبرد در همان 15 دقیقه اول، دو گل داشت و در نهایت با تساوی دو-دو به پایان رسید. بازیکنان دو تیم که بدون تنش و در اوج تمرکز فقط به دنبال فوتبال بازی کردن بودند، نمایشی اعلا را با بهترین استانداردها به اجرا درآوردند و تماشاگرانی هم که در استادیوم حاضر بودند، مثل دیدن یک تئاتر یا یک فیلم مهیج از دیدن این بازی غرق لذت شدند. جالب اینکه من‌سیتی در این بازی به گل سوم هم رسید اما وی‌ای‌آر گل را مردود اعلام کرد. با این وجود هیچ‌کس سرمربی سیتی را وسط زمین در حال کتک زدن داور ندید. سرمربی لیورپولی‌ها نیز با وجود امتیاز گرفتن در زمین سیتی و با وجود مالکیت بالای حریف، از رقبا نخواست که توپ را با خودشان به خانه ببرند! همه چیز بسیار شیک و تماشایی برگزار شد و آخر بازی هم کلوپ و گواردیولا به زیبایی با هم دست دادند و با هم قرار شام گذاشتند. آیا همه اینها آنقدر سخت و نشدنی هستند که در فوتبال ایران باید همیشه به شکل یک آرزوی محال باقی بمانند؟

احترام. این کلمه به ظاهر ساده، بزرگ‌ترین گمشده فوتبال ایران است. اگر تنها همین کلمه به درستی مورد توجه قرار می‌گرفت، خیلی از مشکلات این فوتبال به سادگی حل می‌شدند. اگر مربی‌ها به هم احترام می‌گذاشتند، فوتبال به جای یک نزاع همیشگی و یک جنگ اعصاب دائمی، شبیه یک پدیده لذتبخش و یک رقابت سالم می‌شد. اگر باشگاه‌ها به دستاوردهای هم احترام می‌گذاشتند، موفقیت‌ها به سادگی زیر سوال نمی‌رفتند و هر موفقیتی در جای خودش مورد احترام بود. اگر مدیران فوتبال ایران کمی هم به تماشاگرها احترام می‌گذاشتند، با قیمت مناسب‌تر و ساز و کار بهتر به آن‌ها بلیت می‌فروختند و امکانات بیشتری در اختیارشان قرار می‌دادند، جو استادیوم‌ها نیز بهتر می‌شد. تصور کنید همین هفته در اتحاد، هزاران تماشاگر بدون هیچ مشکلی در کنار هم نشستند و از بازی تیم‌شان لذت بردند اما در فوتبال ایران همچنان حضور حداکثری تماشاگرها در ورزشگاه‌ها ممنوع است و در برخی شهرها دیدارهای فوتبال همچنان با سکوهای کاملا خالی برگزار می‌شوند. باید به عقب برگردیم  وبپذیریم که راه را اشتباه رفته‌ایم. باید به عقب برگردیم و قبول کنیم که بذرهای غلطی در این فوتبال کاشته‌ایم. باید به عقب برگردیم و به دنبال رقم زدن یک تحول بزرگ در این فوتبال باشیم. فوتبالی که غوغاسالار و بیانیه‌پرست شده است. فوتبالی که در آن تنها به دعواها بال و پر داده می‌شود و فقط صداهای بلند در آن شنیده می‌شوند. آن‌چه اینجا اتفاق می‌افتد به معنای واقعی کلمه شبیه «فوتبال» نیست و بیشتر شبیه یک بازی پر از دعوا و درگیری است که در نهایت اعصاب همه را به هم می‌ریزد!

ماجراهای بازی سیتی و لیورپول برای خیلی از آدم‌ها ماجراهایی کاملا عادی و معمولی هستند. آنقدر که حتی به چشم نمی‌آیند. برای هواداران فوتبال در ایران اما ماجرا فرق می‌کند. تفاوت برگزاری یک مسابقه در کشور انگلیس که اتفاقا همگروه تیم ملی در جام جهانی است با کشوری مثل ایران، آنقدر زیاد است که تصور می‌کنیم آنها به سیاره دیگری تعلق دارند. شاید باورش سخت باشد اما می‌شد فوتبال ایران را نیز همانقدر شیک و تماشایی برگزار کرد. افسوس که هیچ تلاشی برای تغییر دادن این اوضاع صورت نگرفته و ظاهرا هیچ‌وقت هم صورت نخواهد گرفت.