ریاضت در ریاض

آریا رهنورد

نمایش پرسپولیس در ریاض به لحاظ فنی نکته خاصی نداشت. آنها کاملا تسلیم حریف شده بودند و راه‌شان را به طرف برد پیدا نمی‌کردند. پرسپولیس بعد از تحمل فشار دقایق اول، کمی به مسابقه برگشت و حتی چند حمله نصفه و نیمه را هم طراحی کرد اما شلیک مرگبار سالم الدوساری، در بدترین زمان ممکن به این تیم لطمه زد. همین یک گل برای فروپاشی ذهنی تیم یحیی در عربستان کافی بود. چراکه بعد از آن الهلال با خیال به مراتب راحت‌تری فوتبال بازی می‌کرد. پرسپولیسی‌ها البته یک بار در همین نیمه صاحب فرصت ایده‌آل گل‌زنی شدند اما عیسی آل‌کثیر نتوانست از این بخت خوب به سود تیمش استفاده کند. در مسابقه‌هایی شبیه به این چنین فرصت‌هایی خیلی کم به دست می‌آیند. الهلال نیمه دوم مسابقه را هم با برتری مطلق نسبت به پرسپولیس شروع کرد. تیم ژاردیم شناخت دقیقی از قرمزها داشت و می‌دانست که می‌تواند از کناره‌ها و به ویژه سمت راست خط دفاعی پرسپولیس به این تیم ضربه بزند. همین اتفاق هم در نیمه دوم رخ داد و سرخ‌ها به سادگی ار جناح راست تسلیم الهلالی‌ها شدند. تیم عربستانی حتی بعد از گل دوم هم کنار نکشید و به حملاتش ادامه داد تا به گل سوم هم دست پیدا کند. تعویض‌های یحیی نیز در چنین شرایطی نمی‌توانستند بازی را به سود پرسپولیس تغییر بدهند یا حداقل نتیجه را کمی و فقط کمی سبک‌تر کنند. تیم مهمان قافیه را باخته بود و نمی‌توانست خودش را از این باتلاق خلاص کند. شاید از یک جایی به بعد، پرسپولیسی‌ها فقط در انتظار شنیدن صدای سوت پایان بودند تا این جهنم را ترک کنند. پرسپولیس شانسی برای بردن این جدال نداشت.

هر طور که به ماجرا نگاه کنیم، منطق فوتبال این است که تیمی مثل الهلال با این هزینه‌های نجومی و این شرایط ایده‌آل، تیمی مثل پرسپولیس را شکست بدهد. البته که گاهی، معجزه هم اتفاق می‌افتد اما نمی‌توان همواره به تکرار معجزه‌ها امیدوار بود

پرسپولیسی‌ها حالا می‌توانند به اگرها و ای کاش‌های زیادی برای این مسابقه فکر کنند. اگر این دیدار هم همانند دیدارهای فصل گذشته این تیم در آسیا در زمین بی‌طرف انجام می‌شد، این احتمال وجود داشت که شرایط متفاوتی برای پرسپولیس رقم بخورد. عربستانی‌ها ابتدا میزبانی این مرحله را به دست آوردند، سپس استادیوم اختصاصی الهلال را برای این جدال انتخاب کردند و بعد مجوز پر کردن ظرفیت کامل استادیوم را به دست آوردند. وقتی یک تورنمنت به صورت متمرکز برگزار می‌شود، طبیعتا نباید پای میزبانی و مهمانی وسط باشد اما پرسپولیس در ریاض، تیم مهمان این مسابقه بود. از طرف دیگر اگر مهره‌های کلیدی پرسپولیس در تابستان این تیم را ترک نمی‌کردند، شاید شرایط متفاوتی برای تیم یحیی رقم می‌خورد. حقیقت آن است که پرسپولیس نتوانسته برای ستاره‌هایی مثل کنعانی، احمد نوراللهی و شهریار مغانلو جانشین مناسبی پیدا کند. این در حالی است که تیمی مثل الهلال در همین تابستان فوق‌ستاره‌هایی مثل ماتیاس پریرا و موسی مارگا را از وست‌بروم و پورتو به خدمت گرفته است. علاوه بر این، اگر مهره‌های ملی‌پوش پرسپولیس کمی آماده‌تر بودند شرایط این تیم هم به مراتب بهتر می‌شد. وحید امیری در این جدال یکی از ضعیف‌ترین بازی‌هایش با لباس پرسپولیس را سپری کرد و مهدی ترابی و میلاد سرلک هم به شدت خسته و ناآماده به نظر می‌رسیدند. این اما و اگرها دردی از پرسپولیس دوا نخواهند کرد. هر طور که به ماجرا نگاه کنیم، منطق فوتبال این است که تیمی مثل الهلال با این هزینه‌های نجومی و این شرایط ایده‌آل، تیمی مثل پرسپولیس را شکست بدهد. البته که گاهی، معجزه هم اتفاق می‌افتد اما نمی‌توان همواره به تکرار معجزه‌ها امیدوار بود. مساله این نیست که چرا در چنین شرایطی معجزه رخ نمی‌دهد. مساله این است که یک باشگاه ایرانی در چنین شرایطی برای شکست دادن رقیبی مثل الهلال همواره به معجزه نیاز خواهد داشت. فاصله فوتبال ما با عربستان آنقدر زیاد شده که دیگر نمی‌توانیم از شکست ‌دادن تیم‌های عربستانی در لیگ قهرمانان آسیا حرف بزنیم. اگر آنها با همین سرعت پیشرفت کنند و ما همچنان متوقف بمانیم، دیگر شکست عربستان حتی در دورترین رویاهای‌مان هم دست‌نیافتنی خواهد بود. بیرون کشیدن حتی یک نکته امیدوارکننده از این شکست، بیش از حد سخت به نظر می‌رسد. در این نمایش هیچ چیزی برای امیدوار ماندن سرخ‌ها به آینده وجود نداشته است. تنها کاری که پرسپولیسی‌ها می‌توانند انجام بدهند، فراموش کردن اتفاقات این جدال و آماده‌ شدن برای فصل جدید رقابت‌های لیگ برتر است. دوران تازه این باشگاه می‌تواند با انتخاب یک مدیرعامل جدید آغاز شود. ماجراجویی آسیایی دیگر تمام شده و حالا وقت نبرد با رقبای سرسخت داخلی از راه رسیده است.