بازندگان ابدی!

اینکه یحیی گل‌محمدی مسئولیت شکست برابر الهلال را می‌پذیرد و حداقل در کنفرانس خبری مسابقه به سراغ بهانه‌جویی نمی‌رود، اتفاق امیدوارکننده‌ای است. بدون شک خود یحیی هم یکی از مقصران اصلی این باخت سنگین به شمار می‌رود. استراتژی ابتدایی این مربی برای این جدال درست نبود و بیرون کشیدن رضا اسدی از زمین بین دو نیمه برای ورود احسان پهلوان عجیب به نظر می‌رسید. پرسپولیسی‌ها در نیمه دوم این مسابقه عملا هافبک دفاعی نداشتند و این مساله به شدت به تیم لطمه زد. با این حال مسائل متعددی دست به دست هم دادند تا پرسپولیس این‌طور ضعیف و بی‌دفاع به مصاف حریف برود. اول از همه تعطیلی لیگ برتر برای مدت طولانی، به این تیم ضربه زد. پرسپولیس اصلا در شرایط مسابقه نبود و حتی بازی سوپرجام هم برگزار نشد تا این تیم قبل از مسابقه با الهلال یک جدال سنگین را تجربه نکند. سوم هم این تیم چند بازیکن کلیدی‌اش را در فصل نقل و انتقالات از دست داده بود. این مسابقه، برخورد دو تیمی بود که یکی از آنها در چند پنجره نقل و انتقالاتی  گذشته حتی یک مهره خارجی جذب نکرده و دیگری آنقدر ستاره خارجی دارد که مجبور است نام چند نفر از این مهره‌ها را از فهرست آسیایی‌اش خارج کند!

یک لحظه تصور کنید که با فشار حامیان مالی، تعداد مهره‌های خارجی تیم‌های مختلف در لیگ قهرمانان افزایش پیدا کند. آن‌وقت دیگر باشگاهی مثل الهلال با این همه ثروت و منابع مالی، ناچار نیست با چهار مهره خارجی روبه‌روی پرسپولیس قرار بگیرد. اگر این قانون دستخوش تغییر می‌شد، الهلال به راحتی می‌توانست از ستاره‌هایی مثل لوچیانو ویتو و کوئلار هم روبه‌روی پرسپولیس استفاده کند. در حقیقت تیمی که سرخ‌ها را با این اختلاف شکست داد، تیم کامل الهلال نبود. وقتش رسیده به جای آنکه درگیر کری‌های داخلی و خندیدن به شکست‌خورده‌ها شویم، قدمی هم برای فوتبال ایران برداریم. با این روند تا چند سال دیگر حتی صعود از دور گروهی آسیا به یک رویای بررگ برای فوتبال باشگاهی در ایران تبدیل خواهد شد. زور باشگاه‌های ایرانی به تیم‌های پرقدرت عربستانی نمی‌رسد. قطری‌ها و اماراتی‌ها هم با همه وجود در حال پیشرفت و بهتر شدن هستند. ما اما مدیرانی داریم که هنوز مناسبات اولیه فوتبال را نمی‌فهمند. کسانی که درهای آزادی را روی هواداران تیم ملی می‌بندند و هزار توجیه متناقض می‌آورند و حالا باید شاهد جمیعت چندین هزار نفره الهلالی‌ها در استادیوم‌شان باشند. این روند باید هر طور که هست، تغییر کند. فوتبال ایران درگیر بیماری‌های متعددی شده و تا وقتی این بیماری‌ها برطرف نشوند صحبت از رقابت برابر با حریفی مثل الهلال خنده‌دار به نظر می‌رسد. تیم‌های ما هیچ شباهتی به امثال الهلال و النصر ندارند. ما نه از استادیوم‌های تمرینی آنچنانی برخورداریم، نه می‌توانیم با بزرگان دنیا قرارداد ببندیم، نه خیال‌مان بابت مسائل مالی و مدیریتی راحت است. با این شرایط ما در حد و اندازه‌های بردن لیگ قهرمانان نیستیم و باید تنها شاهد طولانی‌تر شدن انتظارمان برای موفقیت یک تیم ایرانی در این جام باشیم.