چشم‌ها را باز کن!

آریا رهنورد

در اینکه کنفدراسیون فوتبال آسیا در انتخاب روز شروع دوران محرومیت عیسی آل‌کثیر بیش از حد عجله به خرج داد، تردیدی وجود ندارد. در اینکه اگر ماجرا برعکس می‌شد و یک بازیکن عربستانی قبل از روبه‌رو شدن با حریف ایرانی دست به چنین کاری می‌زد، ای.اف.سی احتمالا سکوت می‌کرد و حداقل در روز برگزاری بازی چنین حکمی نمی‌داد هم شکی نیست. این اولین بار نیست که این نهاد به همین سرعت علیه تیم‌های ایرانی حکم می‌دهد و در آستانه رویارویی با تیم‌های عربی، به نماینده‌های ایران ضربه می‌زند. همه این فرض‌ها درست هستند اما نباید این موضوع را نادیده گرفت که آرای نهایی ای.اف.سی از فیلترهای مختلفی عبور می‌کنند و اگر به اندازه کافی محکمه‌پسند نباشند، به سادگی رد می‌شوند. برای مثال کنفدراسیون فوتبال آسیا حتی اگر دل خوشی از فوتبال ایران نداشته باشد، هرگز نمی‌تواند با یک تصمیم سرخود در پرونده شکایت باشگاه النصر، رای به برتری تیم عربستانی بدهد. چراکه فیفا روی این موضوع به دقت نظارت دارد و به راحتی می‌تواند چنین رایی را برگرداند. در پرونده عیسی آل‌کثیر هم اگر مدارک کافی علیه این بازیکن وجود نداشت، کاری از دست کنفدراسیون فوتبال آسیا ساخته نبود اما به نظر می‌رسد همه شواهد به طور کامل علیه ستاره ایرانی هستند و به همین خاطر، دیگر امیدواری چندانی برای بخشش او وجود ندارد. حقیقت آن است که شادی عیسی در همه نقاط دنیا، مصداق یک حرکت نژادپرستانه است. همه می‌دانیم که چنین نیتی هرگز برای این فوتبالیست وجود نداشته اما از طرفی هم همه می‌دانیم که در دادگاه، «نیت» افراد را قضاوت نمی‌کنند و به نقد عملکرد آنها می‌نشینند. آل‌کثیر با نیت درست اقدام به شادی گل کرده اما این تصمیم با استانداردهای بین‌المللی فوتبال همخوانی نداشته و این مهاجم را بدجوری به دردسر انداخته است.

در پرونده عیسی آل‌کثیر اگر مدارک کافی علیه این بازیکن وجود نداشت، کاری از دست کنفدراسیون فوتبال آسیا ساخته نبود اما به نظر می‌رسد همه شواهد به طور کامل علیه ستاره ایرانی هستند و به همین خاطر، دیگر امیدواری چندانی برای بخشش او وجود ندارد

سابقه این شادی خاص گل‌زنی در لیگ برتر ایران و در لباس نفت آبادان و شباهت این شادی به چشم‌های یک پسر کوچک، تنها مدارک باشگاه پرسپولیس در این پرونده هستند که در نگاه اول، چندان محکمه‌پسند به نظر نمی‌رسند. اینکه این رفتار قبلا در لیگ برتر ایران هم تکرار شده، عملا مدرک خوبی نیست. چراکه این موضوع به جای تبرئه بازیکن ایرانی، بیشتر ساختارهای انضباطی لیگ برتر ایران را زیر سوال می‌برد. اگر این موضوع به همین راحتی پذیرفته شود، هر کسی می‌تواند ادعا کند که حرکت نژادپرستانه‌اش در زمین، ادای دین به یک چهره خاص بوده است. برای مثال یک نفر می‌تواند در زمین فوتبال سلام نازی‌ها را به نمایش بگذارد و مدعی شود که این کار را برای پدربزرگش انجام داده است. پس ماجرا پیچیده‌تر از آن چیزی است که در فوتبال ایران تصور می‌کنیم. افرادی که به ای.اف.سی برای برخورد با این خوشحالی گرا داده‌اند، تا امروز به موفقیت رسیده‌اند و توانسته‌اند یک ضربه بزرگ به آینده فوتبالی عیسی آل‌کثیر بزنند. متاسفانه خود عیسی هم در این مورد مرتکب یک بی‌احتیاطی بسیار بزرگ شده و پروتکل‌های یک رقابت بین‌المللی را رعایت نکرده است. شاید این در درجه اول، وظیفه سرپرست و مدیران تیم است که چنین موضوعی را به آل‌کثیر تذکر بدهند. افشین پیروانی اما ظاهرا آنقدر برای کری خواندن و ژست گرفتن وقت می‌گذارد که دیگر وقتی برای این کارها نخواهد داشت.

سرنوشت عیسی آل‌کثیر هم در نوع خودش سرنوشت عجیبی است. او یک عمر جنگیده تا در جایگاه امروز قرار بگیرد و گلی به ثمر برساند که ارزش جشن گرفتن در سطح بین‌المللی را داشته باشد اما حالا به خاطر شادی همین گل، دوران محرومیت را سپری می‌کند. آل‌کثیر یکی از بهترین‌های پرسپولیس در مسیر رسیدن به فینال آسیا بوده و حتی این شانس را داشته که در فهرست مردان سال قاره قرار بگیرد اما به راحتی هرچه تمام‌تر، دیدار نهایی غرب آسیا و آخرین مسابقه تورنمنت را از دست داده و اگر محرومیت 6 ماهه‌اش تایید شود، برای مدت زیادی شانس بازی در لیگ برتر را هم نخواهد داشت. این یعنی آقای گلی لیگ بیستم و حضور در اردوی تیم ملی هم رویاهایی دور از دسترس برای این فوتبالیست هستند. به هر حال این شانس وجود ندارد که چیزی در گذشته تغییر کند. عیسی باید برای آینده آماده باشد و این بار برای جشن گرفتن گل‌ها، چشم‌هایش را کاملا باز بگذارد.