روی دیگر اشکان!

آریا رهنورد

 همانقدر که ممکن است ویروس کرونا در زمین فوتبال گریبان یک بازیکن را بگیرد، این احتمال نیز وجود دارد که در یک رستوران شلوغ دست در دست دوستان صمیمی و بدون استفاده از ماسک و دستکش، این ویروس بازیکنان مختلف را درگیر کند. فوتبالیست‌ها به خاطر تعهد حرفه‌ای و مسئولیتی که روی دوش دارند، باید دست به ریسک بزنند و به زمین فوتبال برگردند اما ظاهرا اشکان دژاگه ترجیح می‌دهد ریسک دوم را انتخاب کند و به جای بازگشت به جلسه‌های تیمی که با آن قرارداد قانونی دارد، به رستوران برود و با دوستانش عکس یادگاری بگیرد. در فوتبال اروپا اگر بازیکنی در این مقطع به یک رستوران مراجعه کند، با سخت‌ترین جریمه‌ها روبه‌رو می‌شود اما دژاگه عملا با دهن کجی به فوتبال ایران، تصویری را منتشر می‌کند که هیچ نشانی از رعایت فاصله اجتماعی در آن دیده نمی‌شود. در واقع ظاهرا دیگر برای او مهم نیست که اهالی فوتبال ایران، چه تصوری درباره‌اش دارند و حتی قانون، درباره سرپیچی او از تصمیم‌های باشگاه چه می‌گوید. دژاگه که به عنوان یکی از گرانقیمت‌ترین مهره‌های تاریخ لیگ برتر با قرارداد «دلاری» به تراکتورسازی پیوسته، حالا حاضر نیست به تمرین‌های این تیم برگردد. درست مثل مسعود شجاعی که او هم قرار بوده به عنوان یکی از مهره‌های باتجربه، تکیه‌گاه روزهای سخت تراکتورسازی باشد. شاید بحران کرونا بیشتر از هر چیزی، چهره واقعی این بازیکن‌ها را به هواداران فوتبال نشان داد. فوتبالیست‌هایی که در این سال‌ها به خاطر رابطه نزدیک با سرمربی تیم ملی، حتی در زمان مصدومیت نیز بخشی از اردوهای تیم بودند اما حالا مشخص می‌شود که اگر کوچک‌ترین مشکلی در مسیر تیم‌شان اتفاق بیفتد، همه چیز را به حال خود رها می‌کنند و می‌روند. در شهر بی‌قانون فوتبال ایران، مالک باشگاه تراکتورسازی به جای اعتراض به رفتار دو بازیکن گرانقیمت تیمش، از آنها حمایت می‌کند و برای آن که ناتوانی‌اش در بازگرداندن این نفرات آشکار نشود، دائما از لزوم تعطیلی رقابت‌های فوتبال حرف می‌زند.

در شهر بی‌قانون فوتبال ایران، مالک باشگاه تراکتورسازی به جای اعتراض به رفتار دو بازیکن گرانقیمت تیمش، از آنها حمایت می‌کند و برای آن که ناتوانی‌اش در بازگرداندن این نفرات آشکار نشود، دائما از لزوم تعطیلی رقابت‌های فوتبال حرف می‌زند

همیشه در مورد اشکان دژاگه، تصور دیگری داشتیم. باور کرده بودیم که بزرگ شدن در قاره اروپا، او را صاحب تفاوت‌های کلیدی با سایر ستاره‌های فوتبال ایران می‌کند. از آن‌جایی که حتی لمس توپ او با خیلی از مهره‌های تیم ملی متفاوت به نظر می‌رسید، انتظار داشتیم این تفاوت را در رفتار این ستاره پرتجربه ببینیم اما کاش هرگز پای او به فوتبال باشگاهی ایران باز نمی‎شد. چراکه آن‌چه در لیگ برتر از دژاگه دیدیم، تحت هیچ شرایطی امیدوارکننده به نظر نمی‌رسید. چند مورد درگیری با خبرنگارها، فقط بخشی از ماجراهای اشه در فوتبال تبریز است. او بارها در جریان مسابقه‌های لیگ برتر، با داوران و یا بازیکنان تیم مقابل به شدت درگیر شده اما معمولا در فوتبال ایران، از مصونیتی آهنین برخوردار بوده است. این مورد آخر و سرپیچی از تصمیم ادامه لیگ برتر نیز، دیگر در نوع خودش شاهکار بود. همه این اتفاق‌ها نیز در شرایطی رخ داده‌اند که دژاگه نتوانسته به لحاظ فنی، تاثیر چشمگیری روی تیمش داشته باشد و این تیم را در مسیر بردن یک جام قهرمانی قرار بدهد. آیا اگر این بازیکن هنوز برای یک تیم آلمانی بازی می‌کرد، می‌توانست به همین سادگی از حضور در اردوها صرف نظر کند؟ آیا او می‌توانست به همین سادگی، روبه‌روی یک تصمیم دسته جمعی بایستد و بالاترین تشکیلات فوتبال را به سادگی زیر سوال ببرد؟ این باشگاه تراکتورسازی است که باید در مورد سرنوشت اشکان در رده باشگاهی تصمیم بگیرد اما بدون شک دیگر در رده ملی، به بازیکنانی مثل دژاگه و شجاعی نیاز نداریم. مهره‌هایی که ظاهرا خودشان را خیلی بیشتر از فوتبال دوست دارند و همه جملات و شعارهای مردمی‌شان نیز، یک مشت شعار ساده بوده است.

می‌گویند برای بازگشت اشکان، پروازی وجود ندارد اما در همین روزهای اخیر، چندین مهره خارجی لیگ برتر با پروازهای متعدد، خودشان را به ایران رسانده‌اند. ظاهرا «تعهد» حرفه‌ای برای همه آنها خیلی بیشتر از اشکان دژاگه است. همه نفرات جوانی که قید تعطیلات را زده‌اند و این روزها با سختکوشی مشغول شروع دوباره تمرین‌ها هستند، حرفه‌‌ای‌تر از دژاگه به نظر می‌رسند. بازیکنی که قرار بود نماد تفکر حرفه‌ای در فوتبال ایران باشد اما این‌چنین به طرف بن‌بست رفته است. شاید تراکتور نیز بدون چنین مهره‌هایی، اوج بگیرد و شرایط بهتری را تجربه کند. آنوقت اشکان هم وقت دارد تا به جای فوتبال بازی کردن، صبح تا شب وقتش را در رستوران بگذراند.