بیرو، یحیی و اعتراض!‌

آریا رهنورد

 قرار نیست از شکست پرسپولیس برابر الدحیل، «فاجعه» بسازیم و آن را به دریایی برای غرق کردن تیم صدرنشین لیگ برتر تبدیل کنیم اما نمی‌شود همه نشانه‌های نگران‌کننده این باخت را هم نادیده گرفت. بدون تردید یحیی گل‌محمدی، متهم ردیف اول این نتیجه به شمار می‌رود. البته که تیم او پس از یک دربی سنگین، خسته بوده و در وضعیت جسمی مطلوب قرار نداشته اما از همین حالا تا پایان فصل، قرمزها چنین برنامه فشرده‌ای دارند و اگر قرار به خستگی زودرس باشد، آنها باید تا آخرین روز از این فصل با همین شرایط به مصاف رقبا بروند. به نظر می‌رسد اولین مشکل پرسپولیس در این بازی، «ترکیب» اولیه تیم بوده است. از خط دروازه و علیرضا بیرانوند شروع کنیم. بیرو یکی از ناامیدکننده‌ترین فصل‌های دوران فوتبالش را پشت سر می‌گذارد و این افت فاحش، در واکنش‌های او به ضربات مهاجمان الدحیل، محسوس به نظر می‌رسید. الدحیل تنها چند حمله جدی در این بازی انجام داد و با همین حمله‌ها، توانست دروازه پرسپولیس را دو بار باز کند. کالدرون زودتر از یحیی، متوجه افت سنگربان شماره یک تیمش شد و او را به نیمکت منتقل کرد اما قبل از اینکه چنین تلنگری جواب بدهد، گل‌محمدی دوباره این دروازه‌بان را با سلام و صلوات به ترکیب برگرداند. هرچقدر که بیرو در پرسپولیس بیشتر احساس بی‌رقیب‌ بودن داشته باشد، نمایش‌های او نیز ضعیف و ضعیف‌تر خواهند شد. ترکیب یحیی برای خط دفاعی در این نبرد نیز چندان ایده‌آل به نظر نمی‌رسید. او با استفاده از یک مدافع رونده مثل محمد نادری در سمت چپ خط دفاعی، تیمش را در معرض آسیب قرار داد. زوج کنعانی و شجاع نیز به هیچ وجه برای این بازی مناسب نبودند. کنعانی هنوز تجربه میدان‌های بزرگ آسیایی را ندارد و سیدجلال برای چنین میدان‌هایی بسیار ایده‌آل‌تر به نظر می‌رسد. شاید سیدجلال، کمی کند شده باشد اما هنوز به لحاظ تجربه، بهترین مدافع پرسپولیس به شمار می‌رود. این ترکیب دفاعی، به شکل واضحی با «فقدان تمرکز» روبه‌رو بود. همین حسین کنعانی که امروز جریان بازی را برای اعتراض به داور مسابقه رها می‌کند، در دیدار حساس تیم ملی با ژاپن نیز دست به چنین کاری زده بود. ظاهرا او قصد ندارد از این تجربه تلخ درس بگیرد و با تمرکز بیشتری، وظایف دفاعی‌اش را انجام بدهد.

نقشه‌های گل‌محمدی برای این نبرد، نتیجه‌بخش نبودند. جدا از مسائل فنی، به نظر می‌رسد یحیی نتوانسته تیمش را به لحاظ روحی برای این بازی حساس نیز آماده کند. این انتقاد همیشه در مورد یحیی مطرح بوده که تیم‌های او در بزرگ‌ترین و حساس‌ترین بازی‌ها دچار سکته می‌شوند و بخشی از کارایی‌شان را از دست می‌دهند

استفاده از ربیع‌خواه در خط هافبک برای اولین بار پس از بازگشت به پرسپولیس، قدم اشتباه دیگری بود که یحیی در زمین الدحیل برداشت. شاید کمال از بهترین فرم فاصله داشته باشد اما همچنان بازیکن کامل‌تری نسبت به ربیع‌خواه به نظر می‌رسد. ربیع‌خواه برای بعضی از نبردهای کم‌فشار لیگ گزینه مناسبی است اما در نبردهایی شبیه به این، هرگز نمی‌تواند پرسپولیس را صاحب یک خط میانی مطمئن کند. استفاده از تک مهاجم و غیبت اوساگونا و استوکس نیز، اشتباه دیگری بود که گل‌محمدی در این نبرد مرتکب شد. چراکه این تیم با ورود دو مهاجم خارجی‎اش، نمایش به مراتب بهتری را ارائه کرد. نقشه‌های گل‌محمدی برای این نبرد، نتیجه‌بخش نبودند. جدا از مسائل فنی، به نظر می‌رسد یحیی نتوانسته تیمش را به لحاظ روحی برای این بازی حساس نیز آماده کند. این انتقاد همیشه در مورد یحیی مطرح بوده که تیم‌های او در بزرگ‌ترین و حساس‌ترین بازی‌ها دچار سکته می‌شوند و بخشی از کارایی‌شان را از دست می‌دهند. باختن به الدحیل، نه توانایی‌های مربیگری یحیی را زیر سوال می‌برد و نه امیدهای این فصل قرمزها را نقش بر آب می‌کند اما به شرطی که شکست‌هایی شبیه به این، دیگر تکرار نشوند. البته که الدحیل تیم پرمهره‌تری نسبت به پرسپولیس به شمار می‌رود اما نتیجه این بازی، تنها به خاطر تفاوت نام‌ها در ترکیب دو تیم رقم نخورده است.

تیمی که در نیم‌فصل اول لیگ برتر تنها هفت گل دریافت کرده بود، حالا در دو بازی چهار بار اجازه عبور توپ از خط دروازه‌اش را داده است. برای پایان دادن به این روند نگران‌کننده، یحیی در درجه اول باید ثبات را در ترکیب تیمش به وجود بیاورد و از تغییر مداوم ترکیب به سبک گابریل کالدرون، جلوگیری کند. بازگشت سیدجلال، رسیدن کمال به فرم ایده‌آل و حضور استوکس در ترکیب ثابت، می‌تواند پرسپولیس را در شرایط به مراتب بهتری قرار بدهد. آنها هنوز هیچ چیزی را از دست نداده‌اند اما شکست در نبرد بعدی لیگ قهرمانان، این تیم را در یک قدمی حذف از تورنمنت قرار خواهد داد.