صد درصد دلهـره!

آریا طاری

میزبان و مهمان، در داربی تهران همیشه عبارت‌هایی تشریفاتی بوده‌اند اما حالا به نظر می‌رسد سازمان لیگ تصمیم دارد بار معنایی واقعی را به این واژه‌ها برگرداند. در داربی شماره 88، 90 درصد سکوهای آزادی در اختیار هواداران استقلال قرار می‌گیرند و 10 درصد باقی‌مانده به هواداران پرسپولیس سپرده می‌شود. در فاصله‌ای نه‌چندان زیاد با برگزاری این مسابقه، تردیدهای زیادی در مورد زیرساخت‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری لازم برای انجام چنین تقسیمی در ورزشگاه وجود دارد. چراکه در این یک مورد خاص، خواستن الزاما به معنای توانستن نیست!

تصور اینکه تغییر سهم میزبان و مهمان، داربی پایتخت را با بهترین داربی‌های دنیا هم‌تراز می‌کند، بسیار ساده‌لوحانه خواهد بود. واضح است که سطح فنی دو تیم و سطح کیفیت مسابقه، تغییر چندانی نخواهد کرد. آن‌چه با این طرح تازه اتفاق می‌افتد، این است که انتظارها از تیم میزبان کمی بیشتر می‌شود و این تیم احتمالا حملات بیشتری را به طرف دروازه مهمان انجام خواهد داد. البته که در بزرگ‌ترین شهرآوردهای کره زمین، درصد قانونی تماشاگرهای میزبان و مهمان رعایت می‌شود اما نباید فراموش کرد که تیم‌های حاضر در این داربی‌ها، صاحب «استادیوم مشترک» نیستند. میلان و اینتر به عنوان بزرگ‌ترین باشگاه‌هایی که در دنیا صاحب ورزشگاه مشترک هستند، دلیلی برای رعایت قانون «90-10» احساس نمی‌کنند. آنها 65 درصد سکوهای سن‌سیرو را به تیم میزبان و 35 درصد باقی‌مانده را به مهمان می‌سپارند. با این تصمیم، هم جو غالب ورزشگاه در اختیار میزبان قرار می‌گیرند و هم تماشاگران تیم روبه‌رو می‌توانند طرح‌های موزاییکی مدنظرشان را پیاده کنند و به اندازه کافی نیز از بازی سهم داشته باشند. بدون تردید اگر باشگاه‌هایی مثل رئال مادرید و بارسلونا نیز در یک شهر قرار داشتند و از یک استادیوم استفاده می‌کردند، درصد تماشاگران دو تیم در هر کلاسیکو ارتباطی به اعداد 90 و 10 پیدا نمی‌کرد. حتی اگر این اتفاق نیز رخ می‌داد، نظم و امنیت استادیوم‌های اروپایی با نمونه‌های ایرانی قابل مقایسه نبود.

بلیت‌فروشی اینترنتی قرار بود «دوران تازه»ای را برای فوتبال ایران رقم بزند و لیگ برتر را به سطحی مدرن‌تر از همیشه ببرد اما سرانجام اجرای این طرح توسط سازمان لیگ و باشگاه‌ها چه بود؟ این نقشه، در داربی چقدر موفق از آب درآمد؟ روی اینترنت، تمامی بلیت‌های مربوط به داربی پایتخت فروخته می‌شدند و دیگر هیچ هواداری نمی‌توانست با حضور در گیشه برای بازی بلیت تهیه کند. با این وجود خبری از سیستم احراز هویت نبود تا در اطراف ورزشگاه آزادی، به سادگی هرچه تمام‌تر بازار سیاه بلیت شکل بگیرد. بر اساس آمار اینترنتی، نیمی از بلیت‌ها به استقلالی‌ها و نیمی دیگر از بلیت‌ها به هواداران پرسپولیس تعلق گرفته بودند اما در تصاویر هوایی منتشرشده از ورزشگاه آزادی، مشخص می‌شد که پرسپولیسی‌ها بخشی از بلیت‌های هواداران رقیب را نیز خریداری کرده‌اند. با این روند حیرت‌آور، در بخش استقلالی ورزشگاه سکوهای خالی زیادی به چشم می‌خورد و در بخش دیگر، بیشتر از ظرفیت صندلی‌ها و حتی راهروها، تماشاگر نشسته بود. سازمان لیگ در تجربه بلیت‌فروشی اینترنتی شهرآورد «شکست» خورد اما قبل از اصلاح این طرح و تلاش دوباره برای نظم بخشیدن به آن، حالا نوبت به اجرای یک نقشه جدید توسط این نهاد رسیده است. احتمال آن‌که این خواب تازه تعبیر خوبی داشته باشد، بسیار بسیار کم به نظر می‌رسد. در صورت اجرای این طرح، تنها هشت هزار پرسپولیسی در داربی رفت و هشت هزار استقلالی در داربی برگشت حضور خواهند داشت. طبیعتا هجوم طرفداران هر دو باشگاه برای حضور روی سکوها بیشتر از این عدد خواهد شد و هنوز معلوم نیست سازمان لیگ چه برنامه‌ای برای هواداران سرگردان پشت درهای آزادی دارد. بر اساس اعلام فتاحی، اگر هواداران میزبان نتوانند سکوها را پر کنند، در فاصله یک ساعت به شروع بازی طرفداران مهمان به این سکوها راه داده می‌شوند. این جمله به تنهایی، میزان ناآشنایی مدیران سازمان لیگ با شرایط خاص شهرآورد را به نمایش می‌گذارد. چراکه حتی در فاصله یک ساعت به شروع بازی نیز، هواداران همچنان در حال تردد به آزادی هستند و از طرفی، تماشاگران تیم مهمان نمی‌توانند به امید عدم حضور هواداران میزبان، خودشان را در ساعات پایانی به آزادی برسانند. تردیدی وجود ندارد که این طرح، درگیری‌ها در گیت‌های ورودی آزادی را به اوج خواهد رساند و بسیاری از تماشاگرها را پشت درهای بسته قرار خواهد داد. این احتمال را نیز نباید نادیده گرفت که تماشاگران مهمان، خودشان را در قامت هواداران میزبان به روی سکوها برسانند و این سکوها را به تسخیر دربیاورند.قبل از سپردن بخش اعظم سکوهای آزادی به تیم میزبان، سازمان لیگ باید قدرت تفکیک هوادارها و قابلیت بلیت‌فروشی بر اساس شماره صندلی را داشته باشد. در غیر این صورت جدا کردن تماشاگران از هم با درصدهای از پیش تعیین‌شده، هرگز به شکل ایده‌آل به مرحله اجرا نمی‌رسد.