وحشت خودساخته!

آریا رهنورد

فصل گذشته، الدحیل در هر دو دیدار رفت و برگشت لیگ السد را شکست داد و سرانجام قهرمانی قطر را با اقتدار تصاحب کرد اما به نظر می‌رسد رقابت قهرمانی در این فصل، به مراتب جذاب‌تر، نفس‌گیرتر و حساس‌تر باشد. دو هفته بعد از شروع فصل جدید، هر دو تیم مثل تانک از روی رقبا رد شده‌اند و قدرت‌شان را به رخ سایر تیم‌ها کشیده‌اند. السد قطر در دو بازی ابتدای فصل، 16 گل به ثمر رسانده است. سفیدها 6 بار دروازه الخریطیات را باز کردند و در بازی عجیب هفته دوم، العربی لوکا بوناچیچ را با نتیجه شاهکار 10 بر یک شکست دادند. بغداد بونجاح سه گل در بازی اول و هفت گل در بازی دوم به ثمر رساند تا از همین حالا، کفش طلای لیگ ستارگان را برای خودش رزرو کرده باشد. السد در تابستان گابی را با یک قرارداد ویژه از آتلتی به خدمت گرفته تا با قرار دادن او در کنار ژاوی، بهترین خط هافبک ممکن را برای خودش بسازد. تمدید با اکرم عفیف و بغداد بونجاح نیز موفقیت بزرگ دیگر این باشگاه در تابستان بوده است. اوضاع الدحیل نیز در این دو هفته تفاوت چندانی ندارد. دحیل در هفته اول لیگ سه گل به الشحانیه زده و در هفته دوم، الخور را با نتیجه 6 بر صفر شکست داده است. مصدومیت یوسف المساکنی، حکیم بوضیاف و اسماعیل محمد برای تیم قطری نگران‌کننده به نظر می‌رسد اما آنها با خرید ادمیلسون جونیور، امید زیادی به پر شدن جای خالی مساکنی دارند و به نظر می‌رسد در خط حمله با مشکلات زیادی روبه‌رو نخواهند شد.

روبه‌رو شدن با السد و الدحیل برای هواداران پرسپولیس و استقلال، ترسناک به نظر می‌رسد. آنها هر هفته نتایج دو تیم قطری را مرور می‌کنند و به خوبی می‌دانند که صعود به مرحله نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا، این بار تا چه اندازه دشوار خواهد بود. به نظر می‌رسد قطری‌ها در این فصل، به جز قهرمانی هیچ نقشه دیگری در سر ندارند و کنار زدن آنها، یک ماموریت بسیار دشوار خواهد بود. دو سال پیش، استقلال با علیرضا منصوریان، السد قطر را از مرحله پلی‌آف لیگ قهرمانان حذف کرد و مدتی بعد، پرسپولیس برانکو موفق شد الدحیل را که هنوز با نام لخویا مسابقه می‌داد، در مجموع دو دیدار رفت و برگشت از آسیا حذف کند اما هرچه از آن بازی‌ها سپری شده، تیم‌های قطری قدرت بیشتری گرفته‌اند و سرخابی‌ها، با مشکلات بزرگ‌تری دست و پنجه نرم کرده‌اند. استقلالی‌ها در دیدار رفت میزبان السد هستند و امیدوارند به کمک جو ورزشگاه آزادی، از غرور تیم رقیب استفاده کنند و در این بازی، به حریف سفیدپوش لطمه بزنند. پرسپولیسی‌ها اما اولین مسابقه را در ورزشگاه اختصاصی الدحیل انجام می‌دهند تا اگر در این نبرد زنده بمانند، در آزادی از آخرین شانس برای نتیجه‌ گرفتن مقابل این تیم استفاده کنند. در واقع تنها برتری سرخابی‌ها نسبت به دو حریف سرشناس قطری، در «تماشاگران» خلاصه می‌شود. این تنها برگ برنده استقلال و پرسپولیس در مواجهه با السد و الدحیل خواهد بود.

باشگاه‌های قطری هر سال با سرمایه‌گذاری فوق‌العاده، خرید مهره‌های بزرگ و تدارکات تمام و کمال به سراغ لیگ قهرمانان می‌روند و نمایندگان ایران به شکل کنایه‌آمیزی، نگران کنار گذاشته ‌شدن از آسیا به دلیل بدهی‌های نجومی و تسویه‌حساب‌ نکردن با طلبکاران‌شان هستند. فصل گذشته هر دو تیم در معرض حذف از لیگ قهرمانان آسیا بودند و ممکن است این سرنوشت در فصل تازه این رقابت‌ها حتی قبل از مرحله گروهی شامل حال این دو باشگاه شود. باشگاه‌های ایرانی از سال‌ها قبل، قدرت‌های اصلی لیگ قهرمانان به شمار می‌رفتند اما بین قطر و تورنمنت باشگاهی قاره، تاریخچه افتخارآمیزی وجود ندارد. اولین و آخرین قهرمانی یک تیم قطری در لیگ قهرمانان آسیا، سال 2011 توسط السد به دست آمد. السد در همان فصل در آستانه حذف شدن به دست سپاهان بود اما استفاده اصفهانی‌ها از رحمان احمدی محروم، موجب شد ورق به سود حریف برگردد و تیم قطری از این مرحله صعود کند و سرانجام جام قهرمانی را به دست بیاورد. به جز آن سال، باشگاه السد هرگز موفق نشده از یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان آسیا عبور کند. باشگاه‌های الغرافه، الدحیل، الریان، العربی و القطر نیز هیچ‌گاه به مرحله بالاتر از یک‌چهارم نهایی نرسیده‌اند. ام‌صلال در تنها تجربه آسیایی‌اش راهی نیمه‌نهایی شده و الجیش نیز سابقه یک حضور در مرحله نیمه‌نهایی این تورنمنت را دارد. مرور نمایش‌های باشگاه‌های قطری در آسیا، نشان می‌دهد قدرتنمایی این تیم‌ها در همین چند سال گذشته به کمک تزریق سرمایه‌های بزرگ به فوتبال صورت گرفته است. در وضعیتی که باشگاه‌های ایرانی به خاطر قیمت ارز، قدرت جذب مهره‌های خارجی مدنظر و یا تمدید قرارداد با ستاره‌های خارجی‌شان را ندارند، باشگاه‌های قطری بدون کوچک‌ترین دغدغه مالی اسطوره‌های دنیای فوتبال را در ترکیب‌شان قرار می‌دهند و حتی به پیشنهادهای اروپایی برای بازیکنان بزرگ تیم‌شان، پشت‌ پا می‌زنند. نظم و آرامش، گمشده‌های بزرگ باشگاه‌های وطنی هستند اما در فوتبال قطر، به وفور یافت می‌شوند.

به نظر می‌رسد دوئل استقلال و پرسپولیس با السد و الدحیل، به یک «جنگ نابرابر» تبدیل شده اما چه کسی مقصر نابرابر ‌شدن این نبردها به شمار می‌رود؟ البته که میان این باشگاه‌ها، اختلاف طبقاتی وجود دارد اما نباید فراموش کرد که ضعف مدیریتی نیز، آنها را از هم متمایز می‌کند. اگر استقلالی‌ها به جای بلاتکلیفی محض در شروع تابستان، کمی زودتر وضعیت تیم‌شان را روشن کرده بودند و بازیکنان فعلی را چند هفته زودتر جذب می‌کردند، حالا تماشاگران این تیم نیز امید بیشتری به هماهنگ‌ شدن مهره‌های شفر تا روز مسابقه بزرگ با السد قطر داشتند. استقلال خیلی دیر بسته شده و نفرات تازه‌وارد زمان بسیار کمی برای خو گرفتن با شرایط باشگاه در اختیار دارند. پرسپولیس نیز قربانی «خیریت» یک فوتبالیست شده و با رفتار و تصمیم کاملا غیرحرفه‌ای برای بازگرداندن مهدی طارمی از ترکیه، خودش را با دردسر محرومیت از دو پنجره نقل‌وانتقالات روبه‌رو کرده است. بدون تردید اگر سروش رفیعی، مهدی ترابی، مهدی شیری و مهدی شریفی به لحاظ قانونی توانایی همراهی این تیم در مسابقه با الدحیل را داشتند، شرایط کاملا فرق می‌کرد و شاید این الدحیل بود که باید به خاطر برخورد آسیایی با پرسپولیس، در نگرانی به سر می‌برد. شاید اتفاقات فوتبال، در نهایت صعود سرخابی‌ها را به جای دو حریف قطری از این مرحله رقم بزند اما در درازمدت، شرایط باشگاه‌هایی مثل السد و الدحیل با تیم‌هایی مثل استقلال و پرسپولیس قابل مقایسه به نظر نمی‌رسد.