سنگ تمام!

 آریا رهنورد

«هواداران تیم ما سنگ‌ تمام گذاشتند». این جمله سرمربی استقلال خوزستان در پایان نبرد با پرسپولیس، در ستایش هوادارانی به زبان آمد که سنگ، اصلی‌ترین سلاح‌شان برای امتیاز گرفتن در این جدال بود. همان‌طور که انتظار می‌رفت، زمین مسابقه قرمزهای تهران و آبی‌های اهواز، به میدان جنگ تبدیل شد و صحنه‌های زشت و ناامیدکننده زیادی در استادیوم غدیر به وجود آمد. این بازی به هر شکل، به پایان رسید اما چند سوال بزرگ، هنوز بدون پاسخ مانده‌اند. مهم‌ترین‌شان، اینکه چرا این اتفاقات در ورزشگاه رخ داد و اینکه چرا بازی در همین شرایط غیراستاندارد ادامه پیدا کرد؟

پنج‌شنبه‌ شب، «فوتبال» کم‌اهمیت‌ترین موضوع در ورزشگاه غدیر اهواز بود. ستاره‌های پرسپولیس در همان لحظه‌های گرم‌ کردن، متوجه شرایط غیرعادی ورزشگاه شدند و آن‌چه روی سکوها اتفاق می‌افتاد، عملا جریان مسابقه را تحت‌ تاثیر قرار داد. تیم برانکو هفته گذشته مقابل فولاد، جذاب و هجومی نشان داد و موقعیت‌های گل‌زنی پرشماری خلق کرد اما صدرنشین لیگ برتر، این هفته کاملا کند، بی‌هیجان و کسل‌کننده نشان داد و موفق نشد به سومین پیروزی متوالی‌اش در لیگ هجدهم دست پیدا کند. تصور می‌شد گرمای هوا، روی کیفیت بازی پرسپولیس تاثیر بگذارد اما اتفاقات ورزشگاه، به مراتب موثرتر از درجه حرارت اهواز در مردادماه بودند. زمینه‌های دشمنی از قبل، میان هواداران دو تیم چیده شده بود. در بازی نیز به جای گل، سنگ رد و بدل شد و این جو مسموم، حتی می‌توانست اتفاقات فاجعه‌بارتری را نیز به وجود بیاورد. بخشی از سنگ‌ها، از محوطه بیرونی استادیوم به طرف سکوهای پرسپولیسی‌ها پرتاب شد و شرایطی را به وجود آورد که هواداران تیم مهمان ناچار شدند یکی از سکوها را خالی کنند. درون استادیوم نیز بازار شعار و سنگ داغ بود و حتی یکی از ماموران برقراری نظم مسابقه، دچار آسیب‌دیدگی شد. بازی به دلیل پرتاب سنگ از سوی تماشاگران، با چند دقیقه تاخیر آغاز شده بود. این تاخیر در شروع دوباره مسابقه بین دو نیمه نیز تکرار شد و در پایان بازی نیز تماشاگران پرسپولیس ناچار شدند تا تخلیه کامل استادیوم روی سکوها بمانند. در چند سال گذشته، حضور پرسپولیس در اهواز همواره با حاشیه‌هایی همراه بوده و حتی پیش از این نیز، سنگ‌پراکنی‌هایی در جریان نبرد سرخپوشان با نمایندگان خوزستان صورت گرفته است اما این بار، همه چیز جدی‌تر، خطرناک‌تر و نگران‌کننده‌تر از همیشه به نظر می‌رسید.چرا چنین اتمسفر خشونت‌باری در ورزشگاه غدیر وجود داشت؟ چرا میان دو گروه از هواداران، چنین سطحی از کینه و عداوت شکل گرفته بود؟ چرا تماشاگرها فوتبال را به حال خودش رها کردند و بدون توجه به جریان بازی، مشغول تسویه‌حساب با یکدیگر شدند؟ ماجرا به یک هفته قبل برمی‌گردد. بعد از مسابقه پرسپولیس با فولاد خوزستان در ورزشگاه آزادی، ویدئویی با عنوان توهین قومیتی هواداران پرسپولیس در فضای مجازی منتشر شد که خشم اهوازی‌ها را به دنبال داشت. پرسپولیسی‌ها البته اصرار داشتند که این ویدئو «ساختگی» است و شعارهایی که روی آن قرار داده شده، نسبتی با واقعیت‌های روز نبرد با فولاد خوزستان ندارد. گروه دیگری نیز باور داشتند که این شعارها مربوط به گذشته هستند و با صداگذاری ناگهان به بازی فولاد ربط داده شده‌اند. زمان دقیق ضبط این شعارها برای هواداران استقلال خوزستان اهمیتی نداشت. آنها با «تجهیزات» کافی وارد ورزشگاه غدیر شدند و با شعار هر هوادار حداقل یک سنگ، به طرف تماشاگران حریف حمله بردند. کری‌خوانی سکوهای پرسپولیس در چند نوبت نیز، در رقم خوردن این ماجراها بی‌تاثیر نبود اما کار آنقدر بالا گرفت که در کنار پرچم پرسپولیس، پرچم ایران نیز از سوی گروهی از تماشاگران به آتش کشیده شد. در نیمه اول بازی، حسین ماهینی عملا جرات نفوذ در سمت راست زمین را نداشت و به خاطر بارش سنگ‌ها، ناچار بود متمایل به میانه میدان بازی کند. این اتفاق در نیمه دوم نیز برای محمد انصاری رخ داد تا برانکو در کنفرانس خبری بعد از مسابقه، به این موضوع اشاره کند که تیمش بدون مدافع چپ و مدافع راست، به مصاف استقلال خوزستان رفته است!

داور در چند مقطع، مسابقه استقلال خوزستان و پرسپولیس را متوقف کرد اما ادامه دادن این نبرد تحت هر شرایطی، یک نقطه سیاه در کارنامه این فصل سازمان لیگ خواهد بود. بدون تردید در هر نقطه دیگری از دنیا، یک مسابقه فوتبال در چنین شرایطی متوقف می‌شود. طبیعتا وظیفه اصلی همه نهادهای مربوط به فوتبال در درجه اول، حفظ سلامت بازیکنان و تماشاگران است اما ظاهرا جان انسان‌ها اهمیت زیادی برای سازمان لیگ فوتبال ایران ندارد. حتی پرتاب چند سنگ برای نیمه‌تمام ماندن هر جدال در فوتبال اروپا کافی به نظر می‌رسد اما مسابقه پنج‌شنبه اهواز طوری ادامه پیدا کرد که انگار سنگ هم مثل برف و باران، از نعمت‌های خدادادی است! ضعف مفرط برگزارکنندگان بازی، در همان ورودی ورزشگاه نیز مشهود بود. اگر بازرسی بدنی از تماشاگران صورت گرفته بود، چطور این حجم از سنگ وارد استادیوم غدیر شد؟ حتی اگر این سنگ‌ها از محوطه اطراف ورزشگاه جمع‌آوری شده باشند، باز هم چیزی از ناتوانی سازمان لیگ و هیات فوتبال استان خوزستان کم نخواهد شد. این بازی می‌توانست به فجایع بزرگی مثل مرگ یک هوادار یا آسیب جدی یک بازیکن گره بخورد و خبر آن به سرعت به تمام دنیا مخابره شود و یک آبروریزی تاریخی برای فوتبال ایران بسازد. با این وجود سازمان لیگ به هر قیمتی خواهان ادامه مسابقه بود و برای این کار، حاضر به قربانی‌ کردن فوتبال شد. اگر هواداران حاضر در ورزشگاه باید با شرایط ترسناک پرتاب سنگ کنار می‌آمدند، در تلویزیون نیز تحمل گزارش نریموسی به همین اندازه دشوار به نظر می‌رسید. گزارشگری که مدام از «شرایط عادی» ورزشگاه و میزبانی خوب اهواز صحبت می‌کرد و دست روی این نکته می‌گذاشت که «مشکل خاصی» برای برگزاری بازی وجود ندارد و تنها بازی ضعیف دو تیم توی ذوق می‌زند!به محض پایان بازی، حسین ماهینی از دست رفتن این دو امتیاز را نتیجه ضعف رییس کانون هواداران باشگاه دانست. او این شخص را مسئول آزردن هادی نوروزی روی سکوها و جدایی فرشاد احمدزاده، مهدی طارمی و محسن مسلمان نیز معرفی کرد. به نظر می‌رسد دلیل جهت‌گیری ماهینی، به اتفاقات دیدار هفته گذشته با فولاد برمی‌گردد اما موضع‌گیری او و چند بازیکن دیگر علیه یک بوقچی خاص نیز در نوع خود عجیب بود. چند بازیکن دیگر نیز در انتقاد از مسئول کانون هواداران، به حسین ماهینی ملحق شدند تا پرسپولیس در آستانه تجربه یک حاشیه تازه قرار بگیرد. به دست آوردن هفت امتیاز از دو دیدار خارج از خانه و یک دیدار خانگی در لیگ، عملکرد خوبی به نظر می‌رسد اما قرمزها برای درگیر نشدن با بحران، باید هرچه سریع‌تر با این حاشیه جدید برخورد کنند. چنددستگی میان بازیکنان و سکوها، می‌تواند عواقب خطرناکی برای باشگاه داشته باشد. اگر همه تیم‌های میزبان پرسپولیس به این نتیجه برسند که راه متوقف کردن پسران برانکو، پرتاب سنگ است و سازمان لیگ و کمیته انضباطی نیز قدرت برخورد با این اتفاق را ندارند، فجایع بزرگ‌تری نیز در لیگ برتر شکل خواهد گرفت.