روایت محرم نویدکیا و طوفانی که از آرامش برخاست
سکوت قهرمانی
آریا طاری
نوشتن از محرم نویدکیا، نوشتن از یک استثنا در قاعده بازی فوتبال ایران است. در فوتبالی که فریادها بلندتر از تاکتیکها شنیده میشوند و بیانیهها جای تمرینات را گرفتهاند، محرم شبیه به یک شعر سپید در میان هیاهوی بنرها و شعارهای تند است. ابتدای فصل برای هواداران سپاهان، بوی قهرمانی نمیداد. برخلاف همیشه که سپاهان با توپ پر وارد بازار نقلوانتقالات میشد، امسال تمرکز روی ثبات بود. اما نتایج اولیه، لرزه بر اندام نیمکت زردپوشان انداخت. تساویهای پیدرپی و باختهای بدموقع، منتقدان را به خط کرد. در فضای مجازی، زمزمههای پایان دوران محرم شنیده میشد اما این پایان ماجرا نبود!
فوتبال ایران عادت کرده است که در چنین شرایطی، مربی را ببیند که در کنفرانس خبری از دستهای پشت پرده، اشتباهات داوری و کمبود بودجه حرف بزند. اما محرم، از جنس دیگری بود. او نه داور را متهم کرد و نه زمین و زمان را. او در یکی از تلخترین شبهای اصفهان، پشت میکروفون نشست و جملهای گفت که تاریخ لیگ را تکان داد:«اگر تا دو هفته دیگر وضعیت تیم تغییر نکند، خودم میروم. سپاهان بزرگتر از من است.»
این اولتیماتوم به خود، عجیبترین اتفاق لیگ بود. محرم آبروی چندین ساله خود در اصفهان را روی میز گذاشت. او به جای اینکه منتظر مدیرعامل بماند تا اخراجش کند، خودش را در پیشگاه هواداران محاکمه کرد. این حرکت، فشار را از روی دوش بازیکنان برداشت و به سمت خودش برد. او نشان داد که برای او، سپاهان یک پست مدیریتی یا یک قرارداد میلیاردی نیست؛ سپاهان برای محرم، پارهای از تن اوست
از همان لحظه، چیزی در اصفهان تغییر کرد. بازیکنانی که تا دیروز در زمین سردرگم بودند، حالا با تمام وجود برای مربی بازی میکردند که صداقتش، آخرین سنگر آنها بود. آنچه بعد از آن اولتیماتوم رخ داد، بیشتر شبیه به یک رویا بود تا واقعیت فوتبال ایران. سپاهان شروع به بردن کرد. نه بردهای ناپلئونی و از سر شانس؛ بلکه بردهایی با استانداردهای بالای فنی. هشت پیروزی متوالی، یکی پس از دیگری.
سپاهان محرم، در این هشت بازی کمترین حاشیه را داشت. آنها نه با نیمکت حریف درگیر شدند، نه وقتکشی کردند و نه در رسانهها به دنبال جنجال بودند. محرم روی نیمکت، مانند یک شطرنجباز ماهر، مهرههایش را جابهجا میکرد. او به جای فریاد زدن بر سر داور، با آرامش به بازیکنانش گوشزد میکرد که تمرکزشان روی مستطیل سبز باشد.
هشت برد متوالی در لیگی که بردن دو بازی پشت سر هم در آن دشوار است، سپاهان را نهتنها به صدر برگرداند، بلکه آنها را با یک بازی کمتر، قهرمان نیمفصل کرد. پیروزی دقیقه ۹۵ مقابل چادرملو، پاداش همان آرامشی بود که محرم به تیم تزریق کرده بود. وقتی همه فکر میکردند بازی مساوی تمام میشود، سپاهانیها تا آخرین ثانیه جنگیدند، چون مربیشان به آنها یاد داده بود که فوتبال، بازی ثانیههای خالص است، نه حواشی ناخالص.
امروز که سپاهان با ۳۰ امتیاز و اقتدار بر صدر تکیه زده، باید از خودمان بپرسیم چرا محرم نویدکیا یک الگو است؟ اول از همه مسئولیتپذیری؛ او یاد داد که مربی باید اولین کسی باشد که اشتباه را میپذیرد، دوم دوری از پوپولیسم؛ محرم برای محبوبیت، شعارهای توخالی نداد و با نتایجش حرف زد، سوم احترام به رقیب؛ در تمام طول این مسیر، شما حتی یک جمله تحقیرآمیز از او درباره رقبایش (پرسپولیس، استقلال یا تراکتور) نشنیدید و چهارم تمرکز بر مسایل فنی؛ او ثابت کرد که بدون بیانیه نوشتن و بدون درگیری در لب خط هم میتوان قهرمان شد. در فوتبالی که مربیانش برای یک اوت دستی ساده جنجال به پا میکنند، قامت بلند و نگاه آرام محرم نویدکیا، غنیمتی است که باید قدرش را دانست. او به ما یادآوری کرد که میتوان جنتلمن بود و در عین حال، برنده شد. سپاهان حالا در موقعیتی استثنایی قرار دارد. قهرمانی نیمفصل با یک بازی کمتر، یعنی آنها نهتنها صدرنشین هستند، بلکه یک ذخیره استراتژیک هم دارند. اگر محرم بتواند در بازی عقبافتاده مقابل استقلال هم به پیروزی برسد، عملا فاصلهای ایجاد میکند که جبرانش برای رقبا در نیمفصل دوم، چیزی شبیه به معجزه خواهد بود.
اما بزرگترین دستاورد محرم، جام قهرمانی نیمفصل نیست. بزرگترین دستاورد او، بازگرداندن شخصیت و وقار به نیمکت سپاهان است. هواداران سپاهان حالا نه فقط به خاطر صدرنشینی، بلکه به خاطر داشتن مربی که با اخلاقش، استانداردهای فوتبال ایران را جابهجا کرده، به تیمشان افتخار میکنند.
سپاهان حالا در موقعیتی استثنایی قرار دارد. قهرمانی نیمفصل با یک بازی کمتر، یعنی آنها نهتنها صدرنشین هستند، بلکه یک ذخیره استراتژیک هم دارند. اگر محرم بتواند در بازی عقبافتاده مقابل استقلال هم به پیروزی برسد، عملا فاصلهای ایجاد میکند که جبرانش برای رقبا در نیمفصل دوم، چیزی شبیه به معجزه خواهد بود
کاش فوتبال ما، محرمهای بیشتری داشت. مربیانی که به جای دوربینهای تلویزیونی، به چشمان بازیکنانشان نگاه کنند. مربیانی که باخت را گردن داور نیندازند و پیروزی را سهم تمام تیم بدانند. نیمفصل اول با تمام فراز و نشیبهایش تمام شد و تصویر ماندگار آن، لبخند متین مردی است که در اوج بحران، به خودش اولتیماتوم داد و در اوج افتخار، باز هم سکوت کرد.
سپاهان محرم نویدکیا، امروز نه فقط یک تیم فوتبال، بلکه یک درس اخلاق در ورزش است. طوفان زرد اصفهان، حالا آرامتر و سهمگینتر از همیشه، به سمت مقصد نهایی میتازد.
دیدگاه تان را بنویسید