نونِ تلویزیون در روغن هنرنماییِ سعید آقاخانی

«نون خ» این‌بار غافلگیرکننده ظاهر شده، طرح بحث در بافتی منسجم و گنجاندن شوخی‌ها در ساختاری خوش‌ریتم به علاوه بازی هنرمندانه با خط‌ قرمزها تا اینجا «نون خ» را موفق‌ترین کارِ کارنامه سعید آقاخانی نشان می‌دهد تا جایی که واکنش‌ها عمدتا مثبت است.

جبار آذین منتقد سینما و تلویزیون درباره این سریال به خبرگزاری فارس می‌گوید: آقاخانی، هنرمندی کاربلد است و رگ خواب تماشاگر را می‌داند و آنچه با عنوان فصل دوم «نون خ» ساخته است، در جهت سرگرم سازی مخاطب، تولید شده است.«نون خ» یک سریال خانوادگی و اجتماعی است که در کلام و رفتار کاراکترهایش، از شوخی، لودگی و بذله گویی سودبرده است. گرچه شوخی و خندانیدن به هر شکل و صورت، یک فیلم یا سریال را در ژانر طنز و کمدی نمی‌گنجاند، لیکن وجود آنها در یک سریال تلویزیونی، آن هم در شرایط نامساعد اجتماعی کنونی و یکه تازی کرونا و ماندن مردم در خانه‌ها، قابل تامل است.

آذین در ادامه می‌گوید: «نون خ» که به گونه‌ای در امتداد تولید پایتخت و توجه به رکن خانواده و فرهنگ بومی و ملی ساخته شده است، با آنکه به اندازه پایتخت -منهای فصل ششم- جمع و جورنیست، ولی برای خود مشتری دارد. «نون خ» به رغم مضامین خوب اجتماعی، خانوادگی و بومی، با نگاه تحلیلی، واقعگرا و عمیق به سراغ آنها نرفته است. در واقع این مقوله‌ها دستاویزی بوده‌اند، برای ساختن یک سریال خانوادگی که چاشنی خنده هم داشته باشد. چراکه توجه درست به فرهنگ، ادبیات، زبان، آیین‌ها، سنت‌ها و مناسبات زندگی خانوادگی و اجتماعی هموطنان کرد، نیازمند پژوهشی گسترده، پرداختی خوب، وفادارانه، تاثیرگذار و هنرمندانه است.

میثم محمدی هم  در فیلم‌نیوز درباره  «نون خ» نوشت: دورترین تصویری که از آقاخانی در ذهن مخاطبان دهه هفتاد تلویزیون وجود دارد، نقش سعید در آیتم خان‌دایی‌جانِ مجموعه «ساعت خوش» است که با لحنی کودکانه در کنار نادر سلیمانی بازی می‌کرد. شاید کمی دور از ذهن بود که او را بیش از ۲۵ سال بعد در چنین جایگاهی تصور کنیم که با تداوم حضورش در عرصه تلویزیون و سینما جای پای خود را به قدری محکم کند که حتی در جشنواره فیلم فجر هم بدرخشد.

اما باید این‌ها را فراموش کرد و با قدرت «نون‌خ» -هر دو شماره این سریال- را بهترین مجموعه آقاخانی در مقام کارگردانی دید، آن هم نه با نگاه کلی و سطحی، بلکه در قیاس با مجموعه‌های مدعیِ این سال‌ها، هم در زمینه فیلمنامه، هم کارگردانی و هم بازیگری و جنبه‌های ریز و درشت بصری، بسیار یکدست و درست کار شده است.

شخصیت‌پردازی‌های درست و بهره‌گیری از بازیگران ناشناخته‌ای که به بهترین نحو ممکن ایفای نقش کرده‌اند، استفاده به جا و اندازه از لوکیشن‌ها و فرار نکردن از ارائه تصویر از محیط پیرامون که به فضاسازی بسیار کمک می‌کند، طراحی لباس و صحنه و ایجاد موقعیت‌های کمیک با چاشنی‌های کلامیِ به قاعده، از ویژگی‌های مثبت سریال «نون‌خ۲» محسوب می‌شود.

سعید آقاخانی پس از دریافت سیمرغ بهترین بازیگر مرد برای بازی در فیلم «خداحافظی طولانی»، به فصلی جدید از دوران حرفه‌ای خود سلام کرده است. گام‌هایی سنگین‌تر که او را از سریال‌های طنز و آیتم‌های «ساعت خوش» جدا کرد و به یکی از بازیگرانِ قابل اتکا در درام‌های پیچیده و جدی نیز تبدیل کرده است.

حالا در این شب‌ها نورالدین خانزاده یکی از بهترین شخصیت‌های سال‌های اخیر تلویزیون است که بی‌تردید هیچگاه از دهن مخاطبان دور نخواهد شد و آقاخانی باز هم با بهره‌گیری از توان بازیگری خود، خوش درخشیده و در این روزهای پرهیاهو اما خالی تلویزیون، توانسته اثری قابل تامل  و بدون ادعا را ارائه کند.

«نون خ» به رغم مضامین خوب اجتماعی، خانوادگی و بومی، با نگاه تحلیلی، واقعگرا و عمیق به سراغ آنها نرفته است. در واقع این مقوله‌ها دستاویزی بوده‌اند، برای ساختن یک سریال خانوادگی که چاشنی خنده هم داشته باشد

هوشنگ گلمکانی، منتقد نامدار سینمای ایران هم در یادداشتی در صفحه اینستاگرام خود به تمجید از سریال «نون خ» پرداخت و نوشت: «دیشب داشتند می‌رفتند با کسانی که چادر کیوان را اجاره کرده بودند مذاکره کنند، بلکه بتوانند آن را پس بگیرند. نوری هم طبق معمول جلو افتاده بود و قافله‌سالار بود. کیوان در رقابت با نوری اعتراض کرد که چرا او جلو افتاده و ترجیح می‌دهد خودش برود مذاکره کند. نوری با لحنی ساده جواب داد: من چال گونه دارم، مردم بهتر باهام ارتباط برقرار می‌کنند!

تا چند دقیقه به این دیالوگ بامزه می‌خندیدم و حالا هم هر وقت یادش می‌افتم نمی‌توانم از خنده خودداری کنم. «نون خ.» پر از این جور دیالوگ‌های بامزه با اجرای دوست‌داشتنی سعید آقاخانی در ساختار و فضایی ابسورد است (جلسه بی‌نظیر هیأت داوران انارکاران که یادتان هست!). از دیشب خلیل هم که آمد؛ نور علی نور... حالا نخبه‌گرایان محترم هرچه می‌خواهند بگویند.»