جامه معلمی بر قامت رعنای او

بهاره فیاضی

ای جان غم گرفته

بگو دور از آن نگاه

در چشمه کدام تبسم بشویمت

فریدون مشیری

استاد هوشنگ ظریف را به جرأت می‌توان معلم چندین نسل از تارنوازان موسیقی ایران دانست. او، قریب به نیم‌قرن در هنرستان‌های موسیقی تهران و همچنین سالیان بسیاری در دانشگاه‌های موسیقی به تدریس مشغول بودند و حضورشان، پشتوانه بی‌نظیری برای هنرجویان بود، همراه با کوله‌باری از دانش و معرفت که بی‌دریغ به آنها منتقل می‌کرد.   

حافظه بسیار قوی و درک عمیق از رپرتوار موسیقی ایران، ظرافت در گفتار و کردار و شوخ‌طبعی و نکته‌سنجی در برخورد با افراد در هر سن و جایگاهی، از ویژگی‌های بارز استاد ظریف بود. بدین گونه که در برخورد نخست، هرکسی را شیفته شخصیت والای خویش می‌ساخت. به اعتقاد من، مهم‌ترین عنصری که استاد را به این درجه از هنرمندی ناب رسانده بود، عشق به موسیقی و تدریس بود که انگار جامه‌ای بود که برای قامت بلند و رعنای او، دوخته ‌شده بود.

خوشحالم که نام ایشان را به‌عنوان استاد راهنمای پایان‌نامه‌ام (بخش عملی) در دوره کارشناسی ارشد، به یادگار دارم.

همراهی بی‌نظیر و فوق‌العاده استاد، در کنار همسر هنرمندشان سرکار خانم پروین صالح، و عشق بی‌حدشان در طول 60 سال زندگی مشترک، یکی دیگر از جنبه‌های زیبای زندگی سرشار از رنگ و نورشان بود.

نام بلندشان، تا همیشه بر قله موسیقی ایرانی خواهد درخشید و یادشان تا ابد، در قلب‌های ما زنده و جاوید خواهد ماند.