آن آفتاب خوبان ...
علیرضا ایلچی
بماند سال‌ها این نظم و ترتیب
ز ما هر ذره خاک افتاده جایی
غرض نقشی‌ست کز ما بازماند
که هستی را نمی‌بینم بقایی
این ابیات زیبای گلستان سعدی شرحی است مکرر از مردمان هنری روزگاران؛ آری هوشنگ ظریف که برآمده از محضر بزرگانی چون موسی خان معروفی بود نقشی ماندگار بر عالم هنر موسیقی ایران نهاد، چنانکه رفتنش باورکردنی نیست، زنده است و ماندگار در دل اعصار.
ابعاد زندگی هنری هوشنگ ظریف بسیار عمیق و گسترده و چشمگیر، فرا روی هر شیفته موسیقی ایرانی قرار دارد. او هم‌زمان در نوازندگی و معلمی و منش والای انسانی و زندگی هنری بزرگ بود و آموزگاری یگانه. برخاسته از هنرستان موسیقی-ملی- و ادوار مختلف هنری را زیسته بود و گنج حضورش بی‌نظیر و درخشان. هنرجویی که باید با ردیف آشنا می‌شد! ردیفی که شاید به دلیل گستردگی و وسعت در نگاه اول بی‌حوصلگی و هراس در دل می‌افکند، اما استاد باحوصله و مشی پدرانه، معلم‌وار با بهترین بیان و درک دقیق ملودی‌ها و فرازوفرودها و البته آن سونوریته خاص چنان او را در مفاهیم و زیبایی‌شناسی غرق می‌کرد که هراس، به شوق و عشق مبدل می‌شد.
یکی از خصوصیات بارز کلاس‌های درس استاد تکیه بر یادگیری، بر مبنای نت و دشفیرنوازی و سر وکار داشتن با ملزومات نوشتاری موسیقی و تحلیل قطعات بود و چه برانگیزاننده که اغلب قطعاتی که خودشان به نگارش درآورده بودند انتخاب و اجرا می‌شد.
هنرجو باید در طول هفته قطعه موردنظر را تمرین می‌کرد و بعداً در کلاس با استاد به تصحیح و تکمیل آموخته‌های خود می‌پرداخت و این فرآیند یاددهی-یادگیری منحصر به تجربیات آن بزرگ آموزگار مهربان بود.
برای گروه‌نوازی و تک‌نوازی و معلمی چه نکات کلیدی و مهم و چه تجربیات ارزنده‌ای مطرح می‌شد؛ و در کنار این‌همه، کلام دلنشین و روحیه شوخ‌طبع ِظریف منششان بود که هنرجو را شیفته‌تر از پیش می‌کرد.
درباره استاد بزرگمان گفتنی‌ها بسیار است که در این صفحه نمی‌گنجد، اما پایان سخن را به نقل مطلبی از ایشان مزین می‌کنم:
«خبرنگاری از من پرسید چگونه می‌شود که گروه پایور این‌قدر کوک، دقیق و بی‌نقص اجرا می‌کند؟! به او گفتم: ببین «باباجان» ما قبل از اینکه بخواهیم سازهایمان را کوک کنیم، دل‌هایمان با هم کوک است.»
روحشان در آرامش الهی
دیدگاه تان را بنویسید