موسیقی «راک» و «متال» پرخاشگر نیست

از چه زمانی به موسیقی علاقمند شدید؟

از دوران نوجوانی. درست زمانی که دوستانم به اصطلاح آهنگ‌های روی حوضی گوش می‌دادند، توسط برادر بزرگترم با موسیقی «هوی متال» آشنا شدم و از آنجا که درک خوبی از زبان انگلیسی داشتم، ابتدا شیفته محتوا و سپس فرم کامل این سبک از موسیقی شدم. در واقع بندِ معروفِ «مَنووار» که یکی از اَبَربندهای سبک هوی متال دنیاست و محتوایی حماسی دارد، مرا به این دنیای پرجاذبه برد. به زبان ساده، معادل فارسی «منووار»، مانند این است که کسی در فارسی، اشعار حماسیِ فردوسی و شاهنامه‌اش را بخواند. روح سرکش یک نوجوان بیش از این چه می‌خواهد؟ این طور شد که دلبسته این نوع از موسیقی شدم و رفته رفته با «متال» و «راک» پیوند خوردم، پیوندی که در واقع به خاطر عمق مضامین اجتماعی، فلسفی و حماسی این سبک‌های موسیقی بود.

  به نظر می‌رسد این سبک از موسیقی، هنوز پایگاه اجتماعی مطلوبی ندارد. شما دلیل این اتفاق را چه می‌دانید؟

من معتقدم که این موسیقی با تمام جاذبه‌هایش و با مضامین بلند احساسی و اجتماعی و فلسفی‌اش، هنوز به درستی به مردم معرفی نشده. عدم آگاهی درست از این مقوله، حتی باعث ایجاد برداشت‌های نادرست زیادی شده است. برای نمونه برخی، این سبک از موسیقی را «پرخاشگر» می‌خوانند و برخی نسبت‌های نادرست دیگری به آن می‌دهند. همین‌عدم شناخت و آگاهی است که هنوز مردم جامعه‌ی ما را متوجه عمق و مفهوم عمیق این سبک نکرده است.

  دیدگاه اساتید موسیقی سنتی نسبت به موسیقی راک و متال چگونه است؟

جای خوشبختی است که بگویم امروزه اساتید موسیقی سنتی نیز به وسعت این سبک از موسیقی پی برده‌اند؛ چراکه «راک» و «متال»، بخشی از تکامل موسیقیایی هر فرهنگی تلقی می‌شود. برای مثال همایون شجریان در قطعه «آرایش غلیظ»، تلفیقی کار کرده‌اند؛ یعنی «راک» را با تکنیک‌های آواز سنتی درهم آمیخته‌اند. در واقع وسعتِ دید و نظرِ این استادِ مسلم موسیقی سنتی، حکایت از آن دارد که ایشان به قدرتِ این سبک از موسیقی برای بیان احساسات ناگفته انسانی پی برده‌اند، زیرا «راک» زبانِ گویای بیان احساسات است.

  اولین قطعه‌ای که ساختید، «بانو مخدر» نام داشت. آیا این کار با استقبال اهالی موسیقی مواجه شد؟

بله. البته قصد خودستایی ندارم و آن چه می‌گویم بر اساس گفته‌های دوستان و منتقدینی است که این کار را شنیده‌اند. حال به جرئت و براساس بازخوردهایی که گرفتم، می‌توانم بگویم قبل از «بانو مخدّر»، هیچ اثری در ایران منطبق با استانداردهای جهانی در حوزه خوانندگی و شعر (در عرصه موسیقی راک) کار نشده بود؛ یا اشعار ضعیف بودند و یا خواننده‌ها قدرت کافی و اثرگذاری مطلوب نداشتند. با بارگذاری «بانومخدر» در شبکه‌های خصوصی، بازخوردهای مثبتی از سوی اهالی این فن داشتم که باعث دلگرمی بود. منتقدان موسیقی هم معتقد بودند که برای اولین بار است موسیقی «راک» در قامت زبان فارسی، این چنین به دل می‌نشیند.

  آیا در حال حاضر پروژه‌ای را در دست تولید دارید و روی آلبوم خاصی کار می‌کنید؟

بله. آلبوم «جوهر و خون» را در دست کار داریم که تاکنون ۴ قطعه آن با تهیه‌کنندگی دوست بسیار عزیزم مسعود مقدری به پایان رسیده و ۳ قطعه دیگر هم با کمک آرش عزیزخانی در دست ساخت داریم.

  آیا برای معرفی راک ایرانی به آن سوی مرزها هم اقدامی کرده‌اید؟

بله. خوشبختانه یک پروژه بین المللی در دست اقدام دارم. در واقع به دلیل گستره صدا و تمریناتی که انجام دادم، به استانداردهای جهانی و خوانندگان تراز اول دنیا نزدیک شده‌ام و با یکی از خوانندگان بند «آیس بِرگ» و خواننده معرف آن؛ آقای استوارت بلاک (Stuart Block) که از هوی متال‌های بسیار معروف هستند، از طریق ایمیل مکاتبه کردم و ترانه‌هایم را به وی عرضه و پیشنهاد اجرای دو صدایی دادم که با استقبال ایشان نیز همراه شد.

  این نخستین اجرای ایرانی‌ها در این سطح از موسیقی دنیاست؟

بله. در واقع تاکنون هیچ یک از هنرمندان کشورمان چنین موقعیتی نداشته‌اند و فرصتی است تا ما هم بتوانیم غنای فرهنگ ایرانی را به دنیا نشان یادآور شویم و در عین حال، درک بهتری از دیگر فرهنگ‌ها داشته باشیم.

  این پروژه چه زمانی به انجام می‌رسد؟

متأسفانه هنوز به دلیل مشکلات و بار مالی این موضوع، موفق به اجرای آن نشده‌ام. البته ذکر این نکته ضروری است که حرفه اصلی من خوانندگی و موسیقی نیست؛ بلکه از درآمد شغلی‌ام، برای رشد خودم در دنیای موسیقی هزینه می‌کنم تا روزی که به درآمدزایی هم برسم.

  اسپانسری برای این همراهی با شما داوطلب نشده است؟

متأسفانه از آنجا که این سبک از موسیقی هنوز بین مردم ما مهجور است، اسپانسری اعلام آمادگی نکرده است.