علیرضا بخشی استوار

سومین روز جشنواره فیلم فجر وجهی متفاوت داشت. فیلم نخست جشنواره، جدیدترین ساخته نرگس آبیار یعنی فیلم «ابلق» بود. فیلمی که قبل از اکران سر و صدای بسیاری به پا کرد. اولین اتفاق حضور دوباره الناز شاکردوست و هوتن شکیبا در کنار هم بود و البته حضور بهرام رادان با گریم و شخصیتی متفاوت.

 «ابلق»

«ابلق» شروع بسیار جذابی داشت. تصاویر ریتمیک و تدوین پرشتابی که نشان از یک فضای متفاوت می‌داد. اما هر چه فیلم پیش رفت اوضاع بهم ریخته‌تر شد. فیلم «ابلق» هم مثل بسیاری از فیلم‌های این سال‌های اخیر جشنواره درگیر فقرنگاری، خیانت، تجاوز و مسائلی از این دست است. فیلمی که می‌خواهد با رفتن درون یک جامعه بزهکار و مترصد وقوع حادثه جذابیت ایجاد کند، اما اتفاق‌ها بدون هیچ منطقی در فیلم با کندی آغاز می‌شود و رخ می‌دهد. در این فیلم باز صحنه‌های شلوغ دعوا، سر و صدا، بهم ریختگی فضا و محیط به واسطه آشفتگی احوال ساکنان زاغه نشین حاشیه شهر، می‌خواست مخاطبش را متاثر کند. اما این فضاها به دلیل این که در سال‌های اخیر بسیار در سینما تکرار شده، قابل پیش‌بینی است و جذابیت و پیچیدگی ندارد. در فیلم‌هایی که به عنوان فیلم اجتماعی در ایران باب شده ما بیشتر با ضجه و زنجموره مواجهیم. با صحنه‌هایی که دو نفر را کنار هم قرار می‌دهیم تا در خلال بحث‌ها و دعواها نکات اخلاقی کارگردان را بفهمیم. در این نوع فیلم‌ها به جای تصویر، کلمات هستند که حرف می‌زنند و سینما یعنی قطع تصاویر در کنار هم برای رسیدن به یک نتیجه‌گیری دراماتیک. سینما خطابه یا سخنرانی نیست و در فیلم جدید آبیار آنچه مثل بسیاری از فیلم‌های دیگر ایرانی به چشم می‌خورد، ارجح بودن گفته بر تصویر است. به غیر از یک تصویر زیبا در این فیلم که نمایی وسیع از موقعیت زندگی این کاراکترها در کنار یک شهربازی بود، ما تصویر زیبایی ندیدیم و البته بازی هوتن شکیبا در این فیلم دقیق و کار شده بود؛ با جزئیات و نکات مثبت فراوان که می‌تواند بار دیگر او را به سیمرغ بهترین بازیگری برساند.

 «تک تیرانداز»

اما فیلم «تک‌تیرانداز» ساخته علی غفاری فیلم متفاوت جشنواره و سینمای دفاع‌مقدس تا این لحظه بود. فیلمی که بیشتر مسئله‌اش جنگ است تا دفاع‌مقدس. در این فیلم قهرمانی را می‌بینیم که بیشتر به اکت و عمل او پرداخته شده تا به روحیات اخلاقی‌اش. کاشت‌ وقایع و کاراکترها در این فیلم و از سویی برداشتی که از اکت و کنش آن‌ها در مسیر فیلم می‌شود منطقی و دراماتیک است. این فیلم تدوینی دقیق و پیچیده دارد که این تدوین به شدت در غافلگیر شدن مخاطب تاثیر می‌گذارد. روایت این فیلم تنیده شده از یک فلاش‌بک و فلاش فوروارد است که به واسطه تمهید درست، تعلیق را به درستی در این فیلم ایجاد کرده است و در نهایت پایان بندی این فیلم یکی از نکات مثبت دیگر آن است. «تک تیرانداز» اگر چه در لحظاتی باز دچار همان گزافه گفتن‌ها و صحبت‌های کلیشه‌ای در فیلم‌های دفاع‌مقدسی می‌شود، اما در این مسئله هم حد نگه می‌دارد و نمی‌گذارد کلام بر اتفاق‌ها و اکت‌ها سایه بیاندازد. اگر چه بازیگران این فیلم نقطه قوتی نداشتند ولی نقش خود را به درستی ایفا کردند. فیلم «تک‌تیر انداز» به نظر می‌آید در چند رشته کاندیدا بشود.

 

کپی شد