کارگران قرارداد پیمانی شهرداری منجیل در استان گیلان، خواهان تبدیل وضعیت استخدامی خود و برخورداری از قراردادهای دائمی کار هستند.

به گزارش ایلنا، این کارگران می‌گویند: نزدیک به ۳۵ نفر هستیم که برابر مقرارت قانون کار در شهرداری منجیل مشغول‌ کار هستیم.

آنها مدعی‌اند که در نتیجه حضور پیمانکار، مطالباتشان کاهش پیدا کرده و این موضوع آنها را در شرایط بد مالی قرار داده است.

به گفته این کارگران، تبدیل وضعیت استخدامی از کارگر پیمانکاری به قرارداد مستقیم مطالبه‌ای است که تمامی این سال‌ها از جانب آنها دنبال شده است.

یکی از کارگران پیمانکاری شهرداری منجیل در این‌باره گفت: در مجموعه شهرداری منجیل بیشتر از ۶ سال است به همراه همکارانم تحت مسئولیت یک شرکت واسطه‌ای مشغول کاریم؛ شرکتی که به بهانه تامین نیرو، عملا هیچ نقشی در ارائه خدمات ندارد و به واسطه کار کارگران به سود دست پیدا می‌کند.

وی افزود: حقوقی که از شرکت‌ واسطه‌ای دریافت می‌کنیم کفاف زندگی‌‌مان را نمی‌دهد. در عین حال با وجود تشابه نزدیکی که میان حرفه ما با برخی نیروهای قرارداد مستقیم و حتی رسمی وجود دارد، دستمزدهایی که به ما پرداخت می‌شود به هیچ وجه قابل مقایسه با همتایانمان نیست.

این کارگر پیمانکاری با بیان اینکه بارها مسأله تبدیل وضعیت استخدامی خود را از شهرداری و شورای اسلامی شهر منجیل مطالبه کرده‌ایم، افزود: در ماه‌های پایانی سال گذشته، شهردار منجیل وعده برکناری پیمانکار و عقد قرارداد مستقیم را به کارگران پیمانی مجموعه شهرداری داد اما با شیوع کرونا، این مطالبه روی زمین ماند و پیگیری نمی‌شود.

او افزود: در چند سال گذشته، حقوق کارگران پیمانی معمولا با دو تا سه ماه تاخیر پرداخت می‌شد اما حقوق کارکنان و کارگران قرارداد مستقیم شهرداری تقریبا به‌روز بوده است. آخرین حقوقی که ما دریافت کرده‌ایم مربوط به آذر و دی ماه ۹۸ است که اخیرا دریافت کرده‌ایم و خبری از پرداخت مابقی مطالباتمان نیست. پیش از این نیز کارفرما در پرداخت کامل اضافه‌کاری‌ها و حق مسکن کوتاهی کرده است. به عنوان نمونه حق مسکن ۱۰۰هزار تومانی را سال گذشته هر ماه ۴۰هزار تومان دریافت کرده‌ایم. ما در زمینه مشکلاتمان به هر مسئولی شکایت می‌‌بریم فقط شنونده است و اقدامی نمی‌کند.

به گفته وی، علاوه بر پرداخت دستمزدهای پایین، مسأله فقدان امنیت شغلی نیز ازجمله نگرانی‌های کارگران پیمانکاری شهرداری منجیل است. به عنوان نمونه قرارداد‌های کوتاه‌مدت زیر یک سال و سه ماهه و یک ماهه موجب شده امنیت شغلی کارگران از دست برود. این در حالی‌ست که در طول این سال‌ها بارها کارگران شاهد بوده‌اند بعد از خاتمه قرارداد، از میان همکارانشان شماری به عنوان نیروی مازد معرفی و در نتیجه بیکار شده‌اند.