دلیل پایین بودن دستمزد، ذات کارفرمایی دولت است

یک عضو فراکسیون کارگری مجلس گفت: کارگر وقتی کار خود را از دست می‌دهد احساس می‌کند که همه‌چیز در حال از دست رفتن است و سرمایه ملی را کسی گرفته و بلد نیست خوب مدیریت کند یا اینکه می‌خواهد سوءاستفاده کند، در نتیجه اعتراض می‌کند اما متاسفانه همیشه دادستان طرف سمت دیگر را می‌گیرد چون فکر می‌کند اغتشاش شده، مساله امنیتی می‌شود و کارگر محکوم می‌شود.

سهیلا جلودارزاده در گفت‌وگو با ایلنا، گفت: طبق اصل ۴۴ قانون اساسی صنایع و سایر واحدهایی که می‌خواهند خصوصی‌سازی شوند باید به اهلش واگذار شود. کسی اهلیت دارد که تعهد، تخصص و سرمایه دارد ولی وقتی شخصی تنها یک صدم بهای یک واحد را پرداخت می‌کند و برای تامین مابقی آن خودش را به وام‌های بانکی متوسل می‌کند، این می‌شود که بعدا نمی‌تواند حقوق‌ کارگرانش را هم پرداخت کند و غائله ایجاد می‌کند. اینها شکل‌های نادرست و مبتنی بر فساد است و برخی خصوصی‌سازی‌ها این‌گونه شکل می‌گیرد.

وی اظهار داشت: در برخی موارد نیز، عده‌ای یک واحد صنعتی را خریداری می‌کنند، ماشین‌آلات آن را می‌فروشند و بهای هزینه شده را برداشته و حقوق کارگران خود را پرداخت نمی‌کنند و اعلام ورشکستگی می‌کنند. دولت و شورای تامین مجبور می‌شود پول بدهد تا اعتراض کارگران را کنترل کند و مالکان دوباره ادعا کرده و واحد مورد نظر را پس می‌گیرند. این رفت و برگشت رذیلانه‌ای است که باعث می‌شود نیروی کار خون دل خورده که برای دولت و ملت هم ضرر دارد.

جلودارزاده ادامه داد: برای جلوگیری از چنین روندهایی باید قانون رعایت شود. اگر کسی می‌خواهد یک کارخانه را خریداری کند باید واقعا اهلیت داشته باشد و اگر اهلیت ندارد واگذار نکنند.

این نماینده اصلاح‌طلب مجلس با اشاره به حواشی پیش آمده در شرکت نیشکر هفت‌تپه گفت:‌ دلیلی که این حواشی برای مردم، دولت و حکومت دردسرساز شد همین بود که شرکت به کسی واگذار شده که توانایی مالی نداشته و اکثر آن را می‌خواسته وام بگیرد؛ جایی که گفته می‌شود به اندازه چندین کشور کوچک دنیا فقط زمین دارد. وی افزود: در چنین مواردی همه قوا مقصر هستند. البته شاید کمترین تقصیر از مجلس باشد ولی مجلس هم باید از بعد نظارتی گزارش بگیرد. نشنیده‌ام که در این زمینه تحقیق و تفحص صورت بگیرد و قبل از ما هم فکر نمی‌کنم انجام شده باشد. برای قوه قضاییه هم این اعتراضاتی که کارگران در هر کدام از این صنایع واگذار شده می‌کنند، می‌تواند یک اعلام هشداری باشد تا دادستان‌ها ببینند که چرا این کارگران در حال اعتراض هستند. آیا به‌حق است یا ناحق؟ این نشان می‌دهد که این واگذاری یا خصوصی‌سازی که اینجا انجام شده به‌حق نبوده است.

نماینده تهران تاکید کرد: چند روز پیش به یکی از کارخانه‌هایی رفتم که حدود ۱۰ سال پیش کارگران آن جاده را بسته بودند. آن روز دیدم که به همت همین خیابان بستن کارگران، این کارخانه مانده است و خوب تولید می‌کند و در این شرایط بد اقتصادی همه به آن خوش‌بین هستند و به اقتصاد کشور کمک می‌کند. وقتی کارخانه‌ای سرپاست و تولید می‌کند، نمی‌توانند حیف  و میل کنند در نتیجه کارخانه را به تعطیلی می‌کشانند، چند ماه حقوق نمی‌دهند و تولید مختل می‌شود. بعد از آن هم شروع می‌کنند به فروختن ماشین‌آلات و زمین و انبارها و در نتیجه عده زیادی را بیکار می‌کنند. وی گفت: مشکل اساسی ما این است که دولت‌ها همواره یک کارفرمای بزرگ بوده‌اند. کارکنان یک وزارتخانه را هم که در نظر بگیریم، خیلی از آنها تابع قانون کار هستند و دولت چون نیامده از قانون استخدامی خودش استفاده کند و با قانون کار اینها را استخدام کرده، در نتیجه اگر حداقل حقوق را بالا ببرد، هزینه خودش را بالا برده است. عضو کمیسیون اجتماعی مجلس گفت: همواره هزینه‌های تولید را بالا بردیم و دستمزد را ثابت نگاه داشتیم. الان تورم حدودا ۴۸درصد است. الان می‌خواهند سر حداقل حقوق بحث کنند. این باید متناسب با تورم بالا رود. این اتفاق نمی‌افتد و دلیلش هم کارفرما بودن دولت است و مسائلی که برای کارفرماها ایجاد می‌کنند. وی گفت: راه‌حل این است که دولت، سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی متلاشی شده را به طور واقعی و توسعه‌ای احیا کند. ما قبلا سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی داشتیم ولی الان یک بخش بودجه و یک بخش استخدامی از آن باقی مانده است. ما آن بخش برنامه‌ریزی را متاسفانه نمی‌بینیم. یادتان هست که برنامه ششم در مجلس با چه مشکلاتی مواجه شد. این یک برنامه توسعه‌ای نبود بلکه برنامه‌ای بود که این پنج سال را حرکت کنیم.

وی گفت: ما لازم داریم برای 20 و 50 سال آینده‌مان دورنما داشته باشیم و همه هم خودشان را ملزم به این بدانند که به آن برسیم. مثلا ماهاتیر محمد وقتی آمد، گفت سال ۲۰۲۰ تازه شروع برآوردن آرزوهای ماست. تا ۲۰۲۰ همه باید کار کنیم تا به این زیربناها برسیم. الان اگر به مالزی بروید می‌بینید که چقدر با آن زمان متفاوت شده است و در طول این 40 سال چقدر تغییر کرده است. هر بیننده‌ای می‌تواند این را ببیند که زیر و رو شده است. ما به چنین چیزهایی احتیاج داریم. متاسفانه حتی نهادهایی که از قبل داشتیم را متلاشی کردیم و سیستم آنها را به هم زدیم و هم افراد آن را متغیر و متفاوت کردیم. اگر بخواهیم خوب شروع کنیم باید از همین‌جا شروع کنیم.