نفاق آمریکایی‌ در معرض نمایش

سجاد موسوی راضی

نشریه گاردین در مقاله‌ای به تحلیل دادگاه رسیدگی به اتهام آزار جنسی آقای برت کاوانا پرداخت و نوشت که در دوره‌ای مملو از رفتارهای آتشین و قبیله‌ای، شاکی خانم کریستین بلاسی فورد رفتاری آرام همانند یک قاضی در دادگاه داشت حال آنکه برت کاوانا که نامزد احراز پست ریاست دادگاه عالی آمریکا نیز است، کنترل خود را از دست داد و عصبانی شد.

در این مقاله گاردین می‌نویسد که طی این دادگاه نفاق و دو دستگی آمریکایی‌ها به خوبی به نمایش گذاشته شد.

سناتورهای آمریکا اظهار کرده‌اند کریستین بلاسی فورد محاکمه نمی‌شد، برت کاوانا نیز محاکمه نمی‌شد، بلکه فرهنگ سیاسی آمریکا به دادگاه رفته بود و این رای هیأت منصفه بود که گناهکار شناخته شد.

تمامی رفتارهای تند، تمامی زشتی‌ها، تمامی رفتارهای سیاسی شده قبیله‌ای جمهوری خواهانی که کنترل واشنگتن را در سال 2018 به دست دارند روز پنجشنبه (5 مهر 1397) به معرض نمایش عموم گذاشته شد؛ نمایشی تیره که بخشی از نفاق آمریکا را به نمایش گذاشت.

در این دوران که همه چیز برعکس شده است، این شاکی بود که موقر و متین نشسته بود و متهم، نامزد ریاست دادگاه عالی آمریکا بود که عصبانی، خشمگین، پریشان و به شدت سیاسی‌زده بود و اتهامات را به شکلی گسترده دسیسه جناح چپ عنوان می‌کرد.

گوشه و کنایه‌های جنسیتی در دادگاه روز پنجشنبه غیرقابل‌اجتناب بود. الیسا میلانو، بازگیر و فعال حقوق زنان، که در این دادگاه حاضر بود در توئیتر خود نوشت: «اگر یک زن قرار باشد طی دادگاه و سوال و جواب‌ها فریاد بکشد، در میان صحبت‌ها بپرد و گریه کند، مردم خواهند گفت این زن دیوانه است یا کنترلی بر خود ندارد.»

در ابتدای دادگاه، فورد سخنرانی قوی در مذمت ترامپیسم کرد. سخنان وی یکی از قوی‌ترین سخنرانی‌هایی بود که پس از سخنرانی میشل اوباما در سال 2016 میلادی در فیلادلفیا، تاکنون در آمریکا ایراد شده بود.

فورد به شکلی موشکافانه انتخاب رئیس‌جمهوری آمریکا برای ریاست دادگاه عالی را زیر سوال برد و نامزد احراز این پست را به آزار و اذیت جنسی در سال 1982 میلادی متهم کرد. در سخنان وی نشانی از صحبت‌های مبالغه‌آمیز یا رفتارهای پارتیزانی دیده نشد بلکه سخنان فورد مملو از اظهاراتی فکر شده، معتبر و حتی گاهی غیر شخصی بود.

خانم فورد در پاسخ به این سوال که آیا مطمئن است که حمله کننده به وی کاوانا بوده است، گفت: «صد در صد.» از وی سوال شد که چه چیزهایی را به شکل شفاف به یاد می‌آورد، فورد گفت: «آن‌چیزی که در هیپوکامپوس باقی می‌ماند صدای خنده‌ها، خنده‌های پر صدا، میان دو نفر و لذت بردن به قیمت من است.»

کریستین فورد که به زحمت جلوی اشک‌های خود را گرفته بود، در مورد آثار بلندمدتی که این حادثه بر زندگی‌اش گذاشت صحبت کرد، «اضطراب، ترس و نشانه‌هایی شبیه به اختلال استرسی پس از ضایعه روانی.»

سخنان وی احتمالا سخن هزاران زن در آمریکا و حتی سراسر جهان است. این دادگاه یکی از کلیدی‌ترین لحظات در جنبش #metoo محسوب می‌‌‌شود و از آنجایی که ترامپ از نیویورک به سمت واشنگتن فرار کرده بود، صحبت‌های فورد مطمئنا حمله‌ای از راه دور به رئیس‌جمهوری نیز محسوب می‌شود.

گابریل شرمن، روزنامه‌نگار، در واکنش به برگزاری این دادگاه در توئیتر خود نوشت: «این بدترین کابوس ترامپ است؛ یک لحظه در تلویزیون که برای وی بسیار بد است و کاملا از کنترل‌اش خارج است.»

دموکرات‌ها، یکی پس از دیگری، فورد را به دلیل انجام خدمت به جامعه ستایش کردند. ریچارد بلومنتال اعلام کرد که خانم فورد به عنوان یک استاد دانشگاه به آمریکا «یک درس شگفت‌آور داد» و «الهام‌بخش خانم‌ها شد و به آنها شجاعت داد.»

کوری بوکر گفت: «شما از واقعیتی سخن راندید که این کشور لازم است به آن واقف شود: رفتار ما با قربانیانی که پا پیش می‌گذارند اکنون غیرقابل‌پذیرش است. شکلی که با این موضوع برخورد می‌کنیم متاسفانه اجازه می‌دهد که تیرگی‌ها باقی بماند و این فرهنگ ادامه یابد. شما به‌گونه‌‌ای عالی این موضوع را روشن کردید و واقعیات را بیان کردید و این کار چیزی از یک عمل قهرمانانه کم ندارد.»

کامالا هریس نیز گفت: «شما شجاعانه جلو آمدید، من از شما تشکر می‌کنم. تاریخ نشان خواهد داد که شما نمونه بارز شجاعت هستید.»

در این دادگاه خانم فورد با هر واکنشی به شدت مغموم می‌شد. این در حالی بود که 11 مرد جمهوری‌خواه حاضر در کمیته مثل سنگ ساکت بودند. همه ساکت بودند به‌جز چاک گرسلی، رئیس کمیته که به رفتارهای دموکرات‌ها تاخت و از اظهارات لیندسی گراهام، سناتور کارولینا که دعوتی به جنگ بود حمایت کرد.

شاخصی که شاید بتوان با آن میزان خرابکاری‌ها را حدس زد شبکه خبری فاکس نیوز است؛ شبکه‌ای محافظه کار که از ترامپ طرفداری می‌کند و به وی جهت می‌‌دهد. لیندون جانسون، سی و ششمین رئیس‌جمهوری آمریکا، در خلال جنگ ویتنام در مورد والتر کرانکیت، روزنامه‌نگار، گفته بود: «اگر کرانکیت را از دست بدهم، طبقه متوسط آمریکا را از دست داده‌ام.» حال باید گفت که کاوانا شبکه خبری فاکس را از دست داده است.

قاضی اندرو ناپولیتانو که دونالد ترامپ یکی از طرفدارانش است به فاکس نیوز گفته بود که خانم فورد «به‌شدت معتبر است و راشل میچل (دادستان) نه تنها به فورد کمک می‌کند بلکه به نظر من با ملایمتی که از وی سوال می‌کند و پاسخ‌های طولانی که فورد ارائه می‌دهد به افزایش اعتبار فورد کمک می‌کند. رئیس‌جمهوری از این موضوع نمی‌تواند خوشحال باشد.»

بریت هیوم، تحلیلگر سیاسی شبکه خبری فاکس نیوز، گفت: «دوست دارم این موضوع را در مورد اعتبار خانم فورد بیان کنم، هرچه بیشتر مردد می‌شد بیشتر شکننده و ضعیف به نظر می‌رسید، اما او قدرتمند و با اعتبار در برابر مخاطبان ظاهر شد.»

نظر متخصصان این است که کاوانا تنها در صورتی می‌تواند از این ماجرا جان سالم به در ببرد که با تمام توان حمله کند. کاوانا هم دقیقا همین کار را کرد، اظهارات خود را در دادگاه آتشین شروع کرد: «این یک جنگ سیاسی محاسبه شده و رهبری شده است» سپس وی ادعا کرد این کار «رسوایی ملی»، «سیرک» و «مسخره و ترور شخصیت آشکار» است.

کاوانا ابتدای هفته گذشته با شبکه خبری فاکس نیوز مصاحبه کرده بود. در این مصاحبه به نظر می‌رسید که کاوانا دست آنها را خوانده است. او به دموکرات‌ها به ویژه به کلینتون و رسانه‌‌های طرفدارش تاخت و آنها را متهم کرد که زندگی، خانواده و شهرتش را نابود کرده‌اند. لحن صحبت او با دموکرات‌ها جنگ‌طلبانه و غیرمحترمانه بود و هنگامی‌که در مورد نوشیدن الکل از وی سوال شد به‌شدت برانگیخت و عصبانی شد.

صحبت‌های کاوانا در این مصاحبه یادآور صحبت‌های شان اسپایسر، سخنگوی کاخ سفید در مورد جمعیت حاضر در مراسم ادای سوگند ریاست‌جمهوری ترامپ بود. اسپایسر در آن سخنان روزنامه‌نگاران را به خاطر چنین گزارش‌هایی ملامت کرده بود.

صحبت‌های هفته گذشته کاوانا موجب استهزای صحبت‌های پیشین وی در مورد قضاوت بود. وی گفته بود: «یک قاضی خوب مثل یک داور است، یک داور خنثی و بیطرف که از هیچ‌یک از طرفین دعوا یا سیاستی حمایت نمی‌کند.»

سوزان گلسر، روزنامه‌نگار نشریه نیویورکر، در این مورد توئیت کرد: «عصبانیت و رفتارهای پارتیزانی همانند این کار را برای قاضی کاوانا برای این که به جای دادگر کاوانا بنشیند سخت می‌کند.»

با وجود اینها، این رفتارها که شاید حساب شده بود تا ترامپ را راضی کند، درنهایت ظاهرا این کار را کرد چراکه دونالد ترامپ در توئیتر خود نوشت: «قاضی کاوانا به آمریکا نشان داد که چرا وی را انتخاب کردم. شهادت وی قدرتمندانه، صادقانه و کامل بود. راهبرد جستجو و تخریب دموکرات‌ها شرم‌آور است و این فرآیند کاملا مایه شرمساری و تلاشی برای ایجاد تعلل، مانع، و مقاومت است. سنا باید در این مورد رای دهد.»

جمهوری‌خواهان هم نسبت به برگزاری این دادگاه اظهارنظر کردند. یکی از خشمگین‌ترین آنها، آقای گراهام بود که به نظر می‌رسد روحش به خاطر همنشینی با دونالد ترامپ به تدریج مسموم شده است.

این احتمال وجود دارد که وی برای شغل دادستان کلی برنامه داشته باشد. گراهام سخنرانی طولانی و شدیداللحنی ایراد کرد: «این غیراخلاقی‌ترین موضوعی است که من از زمانی‌که وارد سیاست شده‌ام تاکنون دیده‌ام. آیا شما به دنبال فرایندی عادلانه هستید؟ دوست من، شما در زمان نامناسبی به مکان نامناسبی پا گذاشته‌اید.»

اما شکست احساسی کاوانا در دادگاه چیزی نبود که بر ترامپ اثرگذار باشد. قاضی کاوانا هنگامی‌که می‌گفت چگونه دختر ده ساله‌اش هنگام خواب برای خانم فورد دست به دعا می‌شود، نتوانست جلوی احساسات خود را بگیرد. کاوانا به طور مرتب در طول جلسه دادگاه بینی خود را بالا می‌کشید و زبان خود را از درون دهان به لپ‌های خود می‌زد.

کمیته قضائی سنای آمریکا که در کنترل جمهوری‌خواهان است قرار بود که روز جمعه (6 مهر 1397) رای خود را صادر کند. این موضوع پس از حکم کمیته به سنا خواهد رفت. سرنوشت کاوانا در دستان تعدادی جمهوری‌خواه است اما درسی که از دادگاه توماس در سال 1991 باید بگیریم این است که هیچ چیزی تضمین شده نیست.

حتی اگر کاوانا در این دادگاه پیروز شود، هرگونه امیدی بر بیطرف بودن و خنثی بودنش از منظر سیاسی در عالی‌ترین دادگاه کشور دروغی بیش نخواهد بود. پاکسازی نهادهای مدنی آمریکا همچنان ادامه دارد.

در سال 1991 میلادی آقای کلارنس توماس، به اتهام آزار و اذیت جنسی خانم آنیتا هیل، به دادگاه فراخوانده شد. خانم هیل استاد سیاه‌پوست دانشگاه در رشته حقوق بود و آقای توماس نامزد تصدی بر پست ریاست دادگاه عالی آمریکا. در آن دادگاه خانم هیل شکست خورد.

سه دهه پس از آن واقعه اکنون به نظر می‌رسد که روح خانم هیل بازگشته و بر سر کاوانا ظاهر شده است. جنگ بر سر استماع اظهارات کاوانا و خانم فورد نشان می‌دهد که جامعه و سیاست‌های آمریکا چقدر طی 27 سال گذشته تغییر کرده‌اند و چقدر از اوضاع بدون تغییر باقی مانده است. این موضوع همچنین آزمایشی برای جنبش #metoo محسوب می‌شود.