آخرین سنگر سولاری

 آریا طاری

وقتی سوت پایان ال‌کلاسیکوی چهارشنبه‌شب به صدا درآمد، هواداران رئال مادرید به امید جبران نتیجه در مسابقه شنبه‌شب به خودشان آرامش می‌دادند. آنها پشت تیم محبوب ایستادند، دوباره همه سکوهای برنابئو را پر کردند، پیش از شروع مسابقه و در جریان بازی به تشویق تیم پرداختند و در انتظار انتقام ماندند اما مادرید، کم‌رمق‌تر از آن بود که انتقامی از حریف بگیرد. رئال دوباره شکست خورد تا اختلاف معنادار 12 امتیازی با بارسا در جدول، آخرین روزنه‌های امید برای قهرمانی لالیگا را در این باشگاه به یاس مطلق تبدیل کند. حالا تنها لیگ قهرمانان، می‌تواند سولاری را نجات بدهد.

در شب جشن‌ گرفتن دوازدهمین قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا، حتی بدبین‌ترین هواداران رئال مادرید نیز تصور نمی‌کردند که چنین سرنوشت شومی در انتظارشان باشد. تیمی که حریفانش را برای سومین قهرمانی متوالی در اروپا یک به یک کنار زده بود، در فصل جدید بازنده سه ال‌کلاسیکو شد و برابر رقیب سنتی زانو زد. آنها ال‌کلاسیکوی رفت لیگ را با پنج گل خورده به پایان رساندند و پس از تساوی در نیوکمپ در مسابقه رفت مرحله نیمه‌نهایی کوپا‌دل‌ری، به فاصله چهار روز دو بار در برنابئو به بارسا باختند. خشم سرخیو راموس در همه دقایق این بازی، به وضوح نشان می‌داد که چه فشاری روی شانه‌های ستاره‌های مادریدی قرار گرفته است. بارسا در یک فصل، 10 بار دروازه رئال مادرید را باز کرد، سه بار این تیم را شکست داد و اولین تیم تاریخ شد که چهار ال‌کلاسیکوی متوالی در برنابئو را با پیروزی پشت سر می‌گذارد. آنها با این پیروزی عملا قهرمانی لالیگا را قطعی کردند و ظرف چند روز، شانس تصاحب دومین جام فصل را نیز از رئال مادرید گرفتند. همه این افتخارات نیز در حالی به دست آمد که بارسا در بهترین فرم ممکن قرار نداشت. رئال در هر دو بازی گذشته، حملات بسیار زیادی روی دروازه کاتالان‌ها انجام داد اما هیچ‌کدام از این توپ‌ها به گل تبدیل نشدند. تیم والورده در خط حمله، استثنایی نبود و حتی لئو مسی، با بهترین کیفیت ممکن برابر رئال قرار نگرفت اما برای شکست دادن سفیدها، یک ضربه چیپ از راکیتیچ نیز کافی به نظر می‌رسید.

لیگ قهرمانان، حالا به آخرین سنگر سولاری در رئال مادرید تبدیل شده است. تیم او دیگر شانسی برای بردن کوپا‌دل‌ری ندارد و در لالیگا نیز جبران فاصله 12 امتیازی، فراتر از یک معجزه به نظر می‌رسد. در لیگ قهرمانان اروپا اما این تیم نتیجه خوبی را در زمین آژاکس به دست آورده و فاصله زیادی با صعود به جمع هشت تیم برتر جام ندارد. رئال این روزها در قواره یک مدعی قهرمانی اروپا ظاهر نشده اما نباید فراموش کرد که این تیم، در اروپا با اعتماد به نفس کاملا متفاوتی به زمین می‌رود. بزرگ‌ترین مشکل سفیدها در دو نبرد با بارسا، به مسائل روحی مربوط بوده است. آنها حملات زیادی انجام دادند و موقعیت‌های زیادی ساختند اما هر بار در گام آخر، توپ را به سادگی از دست دادند و موفق نشدند از این حمله‌ها نتیجه بگیرند. برگ برنده زیدان، القای شخصیت «برنده» به رئال مادرید بود اما سولاری هرگز به اندازه زیزو در بین ستاره‌های سفیدپوش محبوب نشده است. او با بسیاری از بازیکنان به بن‌بست رسیده و این موضوع برای یک مربی کاملا خطرناک به نظر می‌رسد. گرت بیل هرگز با سولاری کنار نیامده و این روزها برای جدایی از باشگاه چراغ سبز نشان داده است. ایسکو، آسنسیو و مارسلو نیز زیر نظر سرمربی جدید نیمکت‌نشین شده‌اند و شور و حال سابق را در زمین مسابقه به نمایش نمی‌گذارند. به نظر می‌رسد همه این بازیکن‌ها برای نفس‌ کشیدن، در انتظار خروج سولاری هستند. شکست برابر آژاکس در شب محرومیت سرخیو راموس، می‌تواند دوران مربیگری سولاری در باشگاه را خیلی زود به اتمام برساند.

«تغییر نسل» همان کاری است که سولاری قصد دارد در رئال مادرید انجام بدهد اما پروژه او کندتر از حد انتظار پیش می‌رود. با ورود این مربی، انتظار می‌رفت ستاره‌ای مثل «دنی سبایوس» احیا شود و در بهترین فرم قرار بگیرد اما این مهره همچنان به نیمکت رئال دوخته شده و جایی در ترکیب اصلی پیدا نمی‌کند. سولاری همه تخم‌مرغ‌هایش را در سبد رگیلون، وینیسیوس و وازکز گذاشته اما این سه بازیکن نمی‌توانند بهترین نمایش‌های مارسلو، بیل و رونالدو در روزهای اوج رئال مادرید را، در زمین پیاده کنند. وینیسیوس استعداد فوق‌العاده‌ای دارد اما هنوز جوان و کم‌تجربه است. تغییر نسل رئال باید از پنجره نقل و انتقالات تابستانی آغاز شود. آنها در کناره‌های زمین به ستاره‌هایی مثل هازارد نیاز دارند و در خط هافبک، باید برای کروس و مودریچ، جانشین‌های مطمئنی پیدا کنند. این نسل از کهکشانی‌ها، دیگر تا حدودی اشباع شده‌اند و باشگاه باید نقشه‌ای برای ساخت یک نسل جدید در ذهن داشته باشد.

رئال رویایی سال 2002 پس از قهرمانی اروپا، با اخراج غیرمنتظره دل‌بوسکه و جدایی ماکه‌له‌له برای سال‌ها در بحران قرار گرفت و سرانجام این فلورنتینو پرز بود که ناچار شد صندلی مدیریت باشگاه را ترک کند. شاید همان سناریو دوباره در رئال مادرید تکرار شده است. هواداران باشگاه بعد از شکست در کلاسیکوی شنبه، پرز را مقصر جدایی زیدان و رونالدو معرفی کرده‌اند. اگر حالِ رئال مادرید عوض نشود، بعید نیست به جز سولاری موج برکناری‌های تازه‌ای نیز در باشگاه در کار باشد.