مردی که ساکت نمی‌شود!

لیگ برتر هنوز شروع نشده اما خبر درگیری دو مربی ایرانی در اردوی ترکیه، حسابی سروصدا به پا کرده است. مربیانی که ظاهرا حتی می‌توانند در اردوهای دوستانه هم با یکدیگر درگیر شوند و جنجال بیافرینند! شنیدن چنین خبرهایی در مورد «ساکت الهامی» اصلا عجیب نیست. یک مربی همیشه عصبانی که در هر لحظه می‌تواند با دیگران درگیر شود و به صفحه اول اخبار برود. حتما یادتان هست که همین مربی در آخرین روز حضور در باشگاه تراکتورسازی، چه بلبشویی در دیدار فینال جام حذفی راه انداخت، چطور جریان مسابقه را متوقف کرد، چطور از زمین مسابقه اخراج شد و در نهایت کاری کرد که این قهرمانی لذت کم‌تری برای تبریزی‌ها داشته باشد. حتما یادتان هست که او فصل گذشته در فینال جام حذفی در کانون درگیری حضور داشت و چه مصاحبه‌های زشت و عجیبی علیه محمد نوازی و مربیان دیگر انجام داد. به فهرست رفتارهای زشت ساکت الهامی، حالا باید یک درگیری در اردوی ترکیه را هم اضافه کرد. ماجرایی که خبرش حتی به رسانه‌های ترک هم رسیده و آبرو و اعتبار فوتبال ایران را خدشه‌دار کرده است. سوال مهم اینجاست که مسئولان کمیته اخلاق در چنین مواردی کجا هستند؟ آیا این کمیته فقط در مورد انتشار عکس فلان بازیکن یا چت یک ستاره حساس است؟ آیا این کمیته قرار نیست این مسائل مهم را نیز در دایره اخلاقیات مدنظرش قرار بدهد؟ جرایم کمیته انضباطی برای فردی مثل الهامی، هرگز حتی برای لحظه‌ای بازدارنده نبوده‌اند. اگر این‌طور بود او بعد از جریمه سنگین در تراکتور، آن رفتارها را در نساجی تکرار نمی‌کرد یا بعد از جرایم نساجی، در اردوی ترکیه با مربی حریف دست به یقه نمی‌شد. الهامی به لحاظ فنی، مربی بدی نیست اما هرگز کنترلی روی رفتارش نداشته و به همین خاطر به خودش لطمه زده است. با ادامه این وضعیت او ممکن است در جریان یک مسابقه دست به کارهای خطرناک‌تری هم بزند. الهامی مربی موفقی بوده و دومین قهرمانی تراکتور در تاریخ جام حذفی را برای این تیم به ارمغان آورده است. باشگاه تراکتور اما حتی بعد از این موفقیت علاقه‌ای به حفظ او نداشت. الهامی اولین جام تاریخ 60 ساله باشگاه نساجی را هم کسب کرده اما باشگاه باز هم مایل به حفظ او نبوده است. بد نیست این مربی یک بار از خودش بپرسد که چرا حتی بعد از بردن جام در تیم‌هایش ماندگار نمی‌شود؟ چه دلیلی وجود دارد که باشگاه‌ها حتی با وجود رسیدن به موفقیت، خواهان قطع همکاری با او هستند؟ تلخ و تاسفبار است که او چنین ضربه‌ای به کارنامه کاری خودش می‌زند. البته که مربیگری، سخت و پرفشار است اما الهامی می‌تواند در کنار خودش و تیمش از روانشناس استفاده کند و روش مدیریت این فشار را بیاموزد. او هنوز با سرمربیگری در لیگ برتر، مثل مربیگری در یک تیم محلی برخورد می‌کند و حواسش نیست که دوربین‌ها همیشه در کمینش هستند. الهامی با این روند، بزرگ‌ترین ضربه ممکن را به خودش زده است. مردی که اگر کمی خوش‌اخلاق‌تر بود، امروز در تیم‌های بزرگ‌تری کار می‌کرد.