بلاتکلیگ!

کشورهای اروپایی نه‌تنها زمان دقیق شروع فصل تازه، بلکه قرعه‌کشی بازی‌ها و حتی زمان دقیق بازگشت به مسابقات بعد از تعطیلی یک ماهه جام جهانی را نیز مشخص کرده‌اند. در فوتبال ایران اما هنوز نمی‌دانیم که لیگ برتر چه زمانی آغاز می‌شود، چه زمانی متوقف می‌شود و چه زمانی به پایان می‌رسد. به نظر می‌رسد دلایل زیادی برای نگرانی در مورد سرنوشت لیگ بیست و دوم وجود دارد. پیش از این همیشه جام جهانی در تابستان برگزار شده و تجربه‌ای در مورد جام جهانی زمستانی وجود ندارد. در نتیجه معلوم نیست فوتبال ایران در رده باشگاهی چه دورانی را پشت سر خواهد گذاشت. مدیران تصمیم‌ساز رده باشگاهی در ایران، اساسا استاد از دست دادن زمان هستند. به همین خاطر است که فصل‌ها در فوتبال ایران همیشه دیر شروع می‌شوند و دیر به پایان می‌رسند. این فصل لیگ برتر حتی پایان درستی نداشت و این کمیته انضباطی بود که سرنوشت آخرین بازی‌ها را مشخص کرد. بدون داشتن یک برنامه دقیق، سخت می‌توان به سرنوشت فصل بعدی لیگ برتر امیدوار بود. همه مشکلات نیز در همین «زمان» خلاصه نمی‌شود. لیگ برتر ایران همچنان مشکلات بسیار بزرگ زیرساختی دارد. همین حالا تیمی مثل ملوان به لیگ برتر صعود کرده است. تیمی که با وجود داشتن یکی از بهترین جوامع هواداری در فوتبال ایران، همچنان از یک استادیوم استاندارد برخوردار نیست و ورزشگاهش برای حضور در لیگ برتر تایید نشده است. بعید نیست آنها هم مثل نساجی ناچار باشند یک فصل تمام را «خانه به دوش» زندگی کنند. روندی که لیگ برتر ایران در پیش گرفته، یک روند کاملا اشتباه است. جذب مربیان خارجی هم فقط ظاهر ماجرا را تغییر می‌دهد. همان‌طور که پرداخت دستمزد نجومی به بازیکنان، نمی‌تواند مشکلات واقعی این لیگ را حل کند. مصائب لیگ برتر باید به شکل ریشه‌ای‌تری رفع شوند و تا امروز تلاش درستی در این زمینه صورت نگرفته است. با این روند بعید نیست لیگ برتر بیست و دوم یکی از بلاتکلیف‌ترین دوره‌های فوتبال باشگاهی در ایران باشد. لیگی که مستقیما به جام جهانی وصل می‌شود. آمادگی ستاره‌های ملی‌پوش لیگ نیز اهمیت بسیار زیادی دارد. اگر بازی‌ها بیش از حد فشرده باشند، خطر آسیب‌دیدگی بازیکنان بالا خواهد رفت. روی این چمن‌های نامطلوب نیز همیشه خطر بزرگی ستاره‌های ملی‌پوش لیگ را تهدید می‌کند. هیچ‌کس دوست ندارد جام جهانی را از دست بدهد و طبیعی است که خیلی از این مهره‌ها در شروع فصل مراقب سلامتی‌شان باشند. در مجموع بعید به نظر می‌رسد که در بیست و دومین فصل لیگ برتر، یک لیگ پویا، جذاب و یک رقابت همه‌جانبه را تماشا کنیم. تا امروز خیلی از تیم‌ها حتی یک خرید نصفه و نیمه در فصل نقل و انتقالات نداشته‌اند و به نظر می‌رسد که فقط چند تیم لیگ برتر را جدی گرفته‌اند. اگر وضع به همین منوال ادامه داشته باشد، امید چندانی به بهبود کیفیت فوتبال باشگاهی در ایران وجود نخواهد داشت. برای رقم زدن یک تحول بزرگ در این زمینه، کارهای بزرگ زیادی هم باید انجام شود. مدیران فوتبال ایران اما فعلا از انجام چنین کارهایی پرهیز می‌کنند.