امیدستان!

تیم ملی زیر 23 سال عربستان بدون دریافت «حتی یک گل»، قهرمان رقابت‌های زیر 23 سال قاره آسیا شد. عملکرد آنها در این تورنمنت، شاهکار به نظر می‌رسد. سبزها در اولین بازی‌شان در این جام، پنج گل به تاجیکستان زدند تا خیلی زود خودشان را به عنوان یک تیم مدعی تثبیت کنند. آنها سپس به تساوی بدون گل روبه‌روی ژاپن رسیدند و در سومین مسابقه، دو بار دروازه امارات را باز کردند تا در قامت تیم صدرنشین به مرحله حذفی برسند. در دور حذفی نیز همه چیز مطابق میل این تیم پیش رفت. آنها با سه برد دو بر صفر متوالی روبه‌روی ویتنام، استرالیا و ازبکستان، قهرمان آسیا شدند. شکست دادن ازبکستان میزبان با همه طرفدارانش در این مسابقه، ماموریت فوق‌العاده‌ای بود. این اولین قهرمانی تاریخ عربستان در بازی‌های زیر 23 سال آسیا به شمار می‌رفت. این تیم البته دو بار به فینال این جام رسیده بود اما تا امروز هرگز در فینال به برتری دست پیدا نکرده بود. تصاحب این موفقیت با یک مربی جوان، شیرینی بیشتری به قهرمانی عربستانی‌ها بخشید. سعد الشهری 42 ساله که خودش زمانی برای تیم‌های پایه عربستان به میدان رفته بود، برای سال‌ها در رده‌های سنی باشگاه‌های مختلف مربیگری کرده و کار کردن با فوتبالیست‌های جوان را خیلی خوب بلد است. او برای یک فصل هم سرمربی تیم اصلی باشگاه الاتفاق بوده و حالا هدایت تیم زیر 23 سال عربستان را بر عهده گرفته است. این مربی قبلا با تیم ملی زیر 16 سال عربستان  نایب قهرمان آسیا شده و سپس با تیم ملی زیر 19 سال نیز این تجربه را تکرار کرده بود. با این روند باید در انتظار روزی باشیم که این سرمربی هدایت تیم ملی بزرگسالان کشورش را بر عهده می‌گیرد. تمام بازیکن‌های حاضر در اردوی عربستان برای قهرمانی آسیا، در لیگ باشگاهی خودشان به میدان می‌روند. این تیم چند بازیکن 20 ساله و 21 ساله هم دارد که می‌توانند چند سال دیگر به بازی در ترکیب این تیم ادامه بدهند. هدف بعدی عربستانی‌ها بدون تردید راهیابی به رقابت‌های المپیک خواهد بود. آنها در این رده سنی خودشان را به عنوان بهترین تیم قاره معرفی کرده‌اند و بعید است که در مسیر رسیدن به موفقیت‌های بزرگ‌تر، مانعی در مسیرشان وجود داشته باشد. عربستان از همین حالا کار برای ساختن تیم ملی بعدی‌اش را آغاز کرده اما فوتبال ایران همچنان درگیر ماجراهای همین امروز است و اصلا فرصت نمی‌کند که نیم‌نگاهی هم به فردا داشته باشد. این تفاوت‌ها به مرور زمان پررنگ‌تر خواهند شد و فاصله بیشتری هم ایجاد خواهند کرد. از یک جایی به بعد، دیگر فرقی نمی‌کند که چه کسی روی نیمکت تیم ملی نشسته باشد. مساله مهم، ساختن برنامه مدونی است که فوتبال را در یک کشور به جلو سوق می‌دهد. در ایران اما همچنان خیال می‌کنیم که اگر یک سرمربی بزرگ در تیم ملی داشته باشیم، همه مشکلات‌مان برطرف خواهند شد. این تلقی اشتباهی است که باید از یک جایی به بعد اصلاح شود. همه فوتبال را تنها نباید در افراد خلاصه کرد.