مرد پشت صحنه!

آریا طاری

نقش مدیران استقلال و پرسپولیس در این سال‌ها، معمولا یک نقش همیشه تخریبی بوده است. افرادی که نه‌تنها به این دو باشگاه کمکی نکرده‌اند، بلکه همیشه شرایط ناامیدکننده‌تری نیز برای تیم‌شان ساخته‌اند. داستان حضور آجورلو در کادر مدیریتی استقلال اما با گذشته تفاوت‌های زیادی داشت. او با اراده‌ای کاملا جدی این مسئولیت را تحویل گرفت و آماده بود تا دست به کارهای بزرگی در این تیم بزند. البته که در آن ابتدا، انتقادهایی نیز نسبت به این چهره مطرح بود اما او به خوبی ثابت کرد که قصد دارد یک پروژه جدی را در استقلال کلید بزند. اولین تصمیم بسیار مهم آجورلو، حفظ فرهاد مجیدی و امضای یک قرارداد سه ساله با این مربی بود. آن روزها تردیدهایی در مورد فرهاد وجود داشت و اختلاف نظر همیشگی‌اش با مدیران قبلی، موجب شده بود موج‌های منفی در موردش شکل بگیرند. مجیدی اما با حضور این مدیرعامل، در جایگاهش ابقا شد. حالا دیگر واضح به نظر می‌رسید که مدیران باشگاه اصلا به ایجاد تغییر روی نیمکت فکر نمی‌کنند. قدم مهم بعدی این مدیر، در اختیار گرفتن یک زمین تمرین برای تیم بود. مشکل زمین تمرین استقلال در فصل گذشته به شدت این تیم را آزار داده بود اما این مساله سرانجام رفع شد تا بازیکنان و مربیان تیم آبی پایتخت دیگر دغدغه زمین تمرین نداشته باشند. اتفاق مهم دیگری که برای این تیم رقم خورد، جذب بازیکنان مورد نیاز کادر فنی بدون ذوب شدن در هیاهوی نقل و انتقالات بود. استقلال به دنبال ستاره‌هایی با رقم نجومی قرارداد نرفت اما توانست به خوبی نیازهای کادر فنی را برآورده کند. این اتفاق در نیم‌فصل دوم نیز تکرار شد تا جنس آبی‌ها برای رسیدن به موفقیت در این فصل کاملا جور باشد.

داستان حضور آجورلو در کادر مدیریتی استقلال اما با گذشته تفاوت‌های زیادی داشت. او با اراده‌ای کاملا جدی این مسئولیت را تحویل گرفت و آماده بود تا دست به کارهای بزرگی در این تیم بزند

البته که انتقادهایی نیز به کار سردار آجورلو مطرح است. برخی رفتارهای نمایشی مثل مصاحبه نکردن با میکروفن قرمز و یا اشاره به نقش وزرای سابق در موفقیت رقیب سنتی، اصلا حرفه‌ای به نظر نمی‌رسیدند اما این اتفاق‌ها تنها بخش بسیار کوچکی از دوران مدیریت آجورلو در این فصل را می‌سازند. او در مجموع، مدیر بسیار موفقی بوده و عملکردی فراتر از حد تصور داشته است. در مورد این مدیر، دو نکته بسیار ضروری وجود دارد؛ اول اینکه او برخلاف قاطبه مدیران فوتبال در ایران، بعد از موفقیت تیم از خود بیخود نشده و دائما در رسانه‌ها دیده نمی‌شود. مرد اول کادر مدیریت آبی‌ها تلاش نکرده نقش‌اش را در تیم پررنگ‌تر از آن‌چه که هست نشان بدهد و این یک امتیاز بسیار بسیار مثبت برای او به حساب می‌آید. این مساله تا حدودی به آشنا بودن او با فضای فوتبال برمی‌گردد. مساله‌ای که موجب می‌شود واکنش‌های او در روزهای پیروزی  یا شکست، بیش از حد افراطی نباشند. نکته دوم که شاید کمی مهم‌تر به نظر می‌رسد، تلاش آجورلو برای «مدیریت» اوضاع به جای پرخاش‌جویی است. البته که باشگاه او نیز گاهی در بیانیه‌نویسی غرق شده و رفتارهایی دوست‌نداشتنی را به نمایش گذاشته اما همین ماجرای اخیر تیم ملی، ثابت می‌کند که این مدیر به دنبال غوغاسالاری در فضای فوتبال ایران نیست. تنها یک روز بعد از قهرمانی استقلال، آجورلو که از حمایت گسترده هوادارها نیز برخوردار بود، به راحتی می‌توانست وارد یک جنجال تمام‌عیار با سرمربی تیم ملی شود اما این باشگاه با صدور یک بیانیه بسیار نرم، رسما از تیم ملی به خاطر غیبت ملی‌پوش‌ها عذرخواهی کرد و تلاش داشت تا اتحادش با سرمربی تیم ملی را حفظ کند. بیانیه‌ای که نظیرش را کم‌تر در فوتبال ایران دیده بودیم. همین بیانیه به ظاهر ساده، به یک غائله بزرگ در تیم ملی پایان می‌دهد و احتمالا موجب بازگشت زودهنگام ستاره‌های آبی‌پوش به اردوی تیم ملی می‌شود. تصمیمی که برای تک تک این بازیکنان اهمیت زیادی دارد.

هیچ موفقیتی «تصادفی» به دست نمی‌آید و قهرمانی هیچ تیم فوتبالی، تنها نتیجه انجام دادن کارهای فنی نیست. آجورلو سال‌ها قبل با پاس تهران هم روی سکوی اول لیگ برتر رفته بود و حالا با استقلال این تجربه را به دست آورد. او یک فصل آرام و کم‌حاشیه را برای استقلال رقم زد و همین کافی بود تا کادر فنی بتواند با تمرکز بسیار زیادی، تیم را آماده نبردهای حساس کند. این یکی از کم‌حاشیه‌ترین استقلال‌های این سال‌ها بود که در نهایت با شایستگی و اقتدار، به اولین تیم تاریخ لیگ برتر تبدیل شد که یک فصل را بدون تجربه حتی یک شکست به انتها می‌رساند.