آن‌چه در روزهای منتهی به دربی بین دو باشگاه استقلال و پرسپولیس رقم خورد، به شدت خجالت‌آور بود. روندی که نشان داد چرا هیچ‌وقت باشگاه‌های فوتبال ایران در مسیر پیشرفت قرار نمی‌‌گیرند. باشگاه‌های ایرانی دائم در حال دشمنی با هم هستند و با این روند، بعید به نظر می‌رسد که بتوانند به اهداف مشترک‌شان دست پیدا کنند. البته که این دو باشگاه در بسیاری از منافع با هم تضاد دارند اما منافع اساسی‌شان در فوتبال به هم گره خورده است. جالب است که وقتی استقلالی‌ها به نبرد با سازمان لیگ می‌روند، پرسپولیس همراهی‌شان نمی‌کند و در نهایت به جای پرداختن به مباحث اصلی و کلیدی، دو تیم به هم حمله‌ور می‌شوند. در دنیای فوتبال دشمنی هیچ دو تیمی بزرگ‌تر و جدی‌تر از دشمنی رئال و بارسلونا نیست اما حتی وقتی صحبت از منافع مشترک می‌شود، این دو نیز در کنار هم می‌ایستند. همان‌طور که در مخالفت با قانون سی وی سی لالیگا روبه‌روی هم قرار نگرفتند و کنار هم بودند و در طرح سوپرلیگ اروپا نیز همدیگر را همراهی کردند. با این حال معلوم نیست چرا حتی وقتی این دو دشمن تاریخی می‌توانند در سطح مدیریتی با هم صلح کنند، پرسپولیس و استقلال چنین قابلیتی ندارند. این اتفاق، نشان از عدم سیاست‌گذاری صحیح در این دو تیم دارد. قرار نیست منافع مشترک، رقابت درون زمین بین استقلال و پرسپولیس را کاهش بدهد. قرار نیست این دو تیم قید رقابت جذاب‌شان را بزنند و برای بردن تلاش نکنند. فقط قرار است آنها در کنار هم به دنبال راهی برای ایستادن مقابل نهادهای زیاده خواه مثل سازمان لیگ باشند.هر چقدر که سازمان لیگ از استقلال و پرسپولیس تغذیه کرده، دیگر کافی است. یک نفر باید برای همیشه جلوی این روند را بگیرد. این دو تیم خودشان باید پول تبلیغات‌شان را دربیاورند، خودشان باید بلیت فروشی کنند و خودشان باید به درآمدهای قانونی از فوتبال برسند. برای سال‌ها، سازمان لیگ این پول‌ها را به جیب زده و سهم سرخابی‌ها را پرداخت نکرده است. با این حال دیگر وقت این کار به پایان رسیده و این باشگاه‌ها باید کنار هم بایستند و حق‌شان را از فوتبال بگیرند. متاسفانه در فوتبال ایران، چیزی به نام اتحادیه باشگاه‌ها وجود ندارد. همه جای دنیا چنین اتحادیه‌ای، شرایط را برای احقاق حقوق تیم‌های فوتبال فراهم می‌کند اما غیبت این اتحادیه کارآمد در فوتبال ایران به شدت احساس می‌شود. همین موضوع موجب شده سازمان لیگ و فدراسیون هر رفتاری با تیم‌های فوتبال داشته باشند و به هیچ وجه پاسخ تیم‌های مختلف را در این زمینه ندهند. اگر باشگاه‌ها حداقل در ظاهر با هم متحد بودند، چنین اتفاقی به هیچ وجه رخ نمی‌داد و سازمان لیگ نمی‌توانست به همین سادگی، باشگاه‌ها را دور بزند. نبود این اتحاد کلیدی اما در نهایت به ضرر تیم‌ها تمام می‌شود. تیم‌هایی که نمی‌توانند کنار هم بایستند و به همین خاطر تقدیرشان، ضربه خوردن از تصمیم‌های سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال است. نهادهایی که اصلا به سود این باشگاه‌ها، هیچ قدمی برنمی‌دارند و هیچ فعالیتی انجام نمی‌دهند.

 

 

کپی شد