هیجان کاذب

خبر قرار گرفتن مهدی طارمی و سردار آزمون در فهرست 32 فوتبالیست برتر دنیا، اهالی فوتبال ایران را حسابی سر ذوق آورده است. تقریبا از همه جا برای این دو نفر تبریک می‌بارد و همه مشغول ستایش دستاورد بزرگ آنها هستند. در اینکه مهدی طارمی و سردار، فوتبالیست‌های درجه یکی هستند شکی وجود ندارد اما اگر کمی واقع‌بینانه‌تر به ماجرا نگاه کنیم، متوجه خواهیم شد که انتشار چنین فهرستی اساسا خبر چندان مهم و تکان‌دهنده‌ای نیست. اعلام فهرست بازیکنان برتر سال، زمانی اهمیت بسیار زیادی دارد که از سوی نهادی مثل فیفا یا نشریه‌ای مثل فرانس فوتبال که هر سال توپ طلا را به یک بازیکن اهدا می‌کند، صورت بگیرد. این فهرست اما از سوی «فدراسیون بین‌المللی آمار و ارقام فوتبال» منتشر شده که اساسا یک نهاد بالادستی در دنیای فوتبال نیست و هر سال فهرست‌های زیادی را در زمینه‌های مختلف منتشر می‌کند. ماجرا زمانی جالب‌تر می‌شود که این فهرست را از نمای نزدیک‌تر برررسی کنیم. اگر روی این لیست کمی دقیق‌تر شویم، نام‌هایی مثل اکرم عفیف و علی مبخوت را از تیم‌های ملی امارات و قطر در آن می‌بینیم. بازیکنانی که حتی در اروپا به میدان نمی‌روند و همچنان بخشی از فوتبال باشگاهی آسیا هستند، هرگز و تحت هیچ شرایطی نمی‌توانند جزو 30 فوتبالیست برتر دنیا باشند. به نظر می‌رسد فدراسیون بین‌المللی آمار و ارقام، تلاش کرده تا از نقاط مختلف دنیا بازیکن در این لیست قرار بدهد. به همین خاطر است که حتی بازیکنی مثل رائول خیمنز مکزیکی با وجود مصدومیت طولانی مدتش در این لیست قرار گرفته است. باید بپذیریم که چنین فهرستی، اصلا معتبر نیست و مهدی و سردار با وجود همه قابلیت‌های پرشمار فنی، جزو 30 فوتبالیست برتر سال جاری دنیای فوتبال نبوده‌اند. غیبت بسیاری از بازیکنان حاضر در فهرست 30 نفره توپ طلا در این لیست، اعتبار آن را به وضوح نشان می‌دهد.

قرار گرفتن طارمی و آزمون در این فهرست، تنها یک دلیل دارد. آنها فصل گذشته جزو بهترین گل‌زنان لیگ‌های پرتغال و روسیه بوده‌اند و به همین خاطر توجه فدراسیون آمار و ارقام را به خودشان جلب کرده‌اند. همین اتفاق هم البته جذاب به نظر می‌رسد اما برخلاف آن‌چه بعضی رسانه‌ها اصرار دارند نمایش بدهند، ماجرا آنقدرها هم مهم نیست. فدراسیون بین‌المللی آمار وارقام، بارها نام فوتبالیست‌های ایرانی را در موقعیت‌های مختلف در فهرست‌های مختلف قرار داده اما این ماجرا، این بازیکنان را به بهترین مهره‌های دنیا تبدیل نمی‌کند. زوج خط حمله تیم ملی زمانی در جمع بهترین‌های دنیا قرار می‌گیرند که بتوانند برای باشگاه‌های بزرگ‌تر و در لیگ‌های درجه یک اروپایی به میدان بروند. این دو نفر آنقدر قابلیت دارند که بتوانند دست به چنین کاری بزنند و چنین موقعیتی را برای خودشان به دست بیاورند. این دو نفر آنقدر توانا هستند که برای به چشم آمدن، نیازی به این فهرست‌های عجیب و غریب نداشته باشند. قابلیت تبدیل شدن به یکی از 30 فوتبالیست برتر سال، در هر دوی آنها وجود دارد. آن هم به صورت واقعی و بدون نیاز به فهرست‌هایی که می‌دانیم در دنیای فوتبال، به سرعت فراموش می‌شوند.