واکنش سریع، جابه‌جایی دیر

آریا طاری

حتی رسیدن به 10 برد متوالی هم، درها را روی انتقاد از عملکرد یک سرمربی نمی‌بندد. چراکه در فوتبال، همه چیز را نمی‌توان در آمار و ارقام خلاصه کرد. نمایش تیم ملی روبه‌روی کره جنوبی حداقل در یک ساعت اول مسابقه، به شدت انتقادبرانگیز بود. ما در تهران، روبه‌روی کره‌ای قرار گرفتیم که نتوانسته بود عراق را شکست بدهد، لبنان و سوریه را هم به خفیف‌ترین شکل ممکن و با دردسرهای زیاد برده بود. ما در تهران، روبه‌روی حریفی قرار گرفتیم که نهایتا دو سوپراستار در کنار نفرات متوسط پرشمار داشت و به لحاظ مهره، بدون شک تیم برتر زمین مسابقه نبود. انتظار می‌رفت تیم ملی مسابقه را به شدت مقتدرانه‌تر شروع کند اما در نیمه اول، عملا هیچ تلاشی از سوی دو تیم برای رسیدن به دروازه رقیب صورت نگرفت. اسکوچیچ در یک تصمیم کاملا ناگهانی برای این مسابقه، دوباره به سیستم چهار چهار دو برگشت. او به طور کلی علاقه دارد با این روش به مصاف رقبا برود. دلیل اصلی این علاقه هم داشتن دو مهاجم تراز اول مثل سردار آزمون و مهدی طارمی است. در حقیقت اسکوچیچ به شدت دوست دارد که هر دو نفر آنها را در نزدیک‌ترین فاصله به دروازه رقیب قرار بدهد. در این صورت، وحید امیری به سمت چپ خط دفاعی برمی‌گردد، عزت‌ا‌للهی و احمد نور در میانه میدان قرار می‌گیرند و جهانبخش و قلی‌زاده هم دو هافبک کناری تیم ملی به حساب می‌آیند. اسکو قبلا هم این روش را امتحان کرد و نتوانست بهترین نتیجه ممکن را از آن بگیرد. با این حال خیلی طول کشید تا او در جریان مسابقه با کره، قبول کند که این روش جواب نمی‌دهد و تیم ملی طراوت و شادابی همیشگی‌اش را در زمین ندارد. وقتی کره‌ای‌ها به عمق دفاع تیم ملی زدند و به راحتی به گل رسیدند، سرمربی ایران بالاخره قانع شد که این روش بازی را دستخوش تحول کند.

شاید اگر توپ‌های سعید عزت‌اللهی و مهدی طارمی چند سانتی‌متر این‌طرف‌تر فرود می‌آمدند، تیم ملی به راحتی برنده این مسابقه می‌شد. ایران در این نبرد به اندازه شکست دادن کره جنوبی موقعیت خلق کرد اما در نهایت به برتری نرسید

مثبت‌ترین خصوصیت اسکوچیچ در قامت سرمربی تیم ملی، سرعت بالای واکنش این مربی به شمار می‌رود. تیم او معمولا همیشه در نیمه‌های دوم یا در لحظه‌های حساس، به تیم بهتری تبدیل می‌شود و این خصوصیت مهمی برای یک مربی است. مرد اول نیمکت تیم ملی درست بعد از دریافت گل، امید نورافکن را به زمین فرستاد و علی قلی‌زاده را بیرون کشید. شاید خیلی‌ها تصور می‌کردند این یک تعویض تدافعی است اما اصلا این‌طور نبود. در واقع نورافکن جایگزین وحید امیری در سمت چپ خط دفاعی شد تا امیری یک خط جلو برود و همان سیستم قبلی تیم ملی پیاده شود. سیستمی که در آن، احمد نور و وحید، روی دست سعید عزت بازی می‌کنند و جهانبخش و طارمی در دو طرف سردار به میدان می‌روند. تیم ملی با این روش احیا شد و اتفاقا نمایش خوبی هم در 30 دقیقه پایانی داشت. شاید اگر توپ‌های سعید عزت‌اللهی و مهدی طارمی چند سانتی‌متر این‌طرف‌تر فرود می‌آمدند، تیم ملی به راحتی برنده این مسابقه می‌شد. ایران در این نبرد به اندازه شکست دادن کره جنوبی موقعیت خلق کرد اما در نهایت به برتری نرسید. دلیل این اتفاق را باید در واکنش اسکوچیچ بعد از به ثمر رسیدن گل تساوی جست‌وجو کرد. نقشه این مربی برای به تساوی کشیدن مسابقه جواب داد. حالا کافی بود او از ستاره‌های سرعتی‌اش مثل قایدی و ترابی استفاده کند که نفس حریف را در کناره‌ها بگیرند. اگر این اتفاق رخ می‌‌داد، تیم کره عملا خلع سلاح می‌شد و دیگر حرفی برای گفتن در آزادی نداشت. اسکو حتی می‌توانست سامان قدوس را به زمین بفرستد تا در این دقایق ملتهب، نظم بیشتری به بازی تیم ملی بدهد. با این حال او تا دقیقه 90 برای انجام تعویض‌های بعدی صبر کرد. نفراتی هم که در آن دقیقه وارد زمین شدند، بیشتر برای اتلاف وقت و نگه داشتن جریان بازی از راه رسیدند. انتظارها از تیم ملی، بی‌جهت بالا نرفته است. ما تیمی را در اختیار داریم که حتی می‌تواند از دور گروهی جام جهانی هم صعود کند. یک نسل بسیار جذاب که قدرت قلع و قمع کردن همه رقبای آسیایی را دارند. همه انتظار دارند که سرمربی این تیم هم کمی شجاع‌تر باشد و فرصت بیشتری را برای بازی در اختیار نفرات ذخیره تیم قرار بدهد. در تیم ملی، هیچ بازیکنی نباید مصون از تعویض باشد. چراکه این مساله، انگیزه را برای بهتر شدن در نفرات اصلی از بین خواهد برد.