به فوتبال ظلم کردید آقای شهریار!

آریا طاری

اواخر سال گذشته بود که خبر حضور احتمالی علی دایی در باشگاه اورتون شنیده شد. این خبر در ابتدا شبیه یک شایعه بزرگ به نظر می‌رسید اما هم خود شهریار و هم باشگاه اورتون تایید کردند که چنین پیشنهادی صحت دارد. با این وجود تا همین چند روز قبل، جزئیات دقیقی از این خبر وجود نداشت. تصور می‌شد علی دایی به عنوان مربی در کادر فنی اصلی یا کادر فنی تیم‌های پایه باشگاه عضویت خواهد داشت اما حالا به گفته خود شهریار، مشخص شده که این پیشنهاد برای «مدیریت» در این باشگاه بوده است. روایت شهریار از این اتفاق، یک «حسرت» بزرگ و تاریخی برای فوتبال ایران به وجود آورده است. چراکه «مالک ایرانی» این باشگاه می‌توانست این فرصت را به خوبی در اختیار کاپیتان سابق تیم ملی قرار بدهد. دایی به کمک این اتفاق می‌توانست صاحب فرصتی شود که برای بسیاری از اهالی فوتبال در دنیا، چیزی شبیه یک رویای بزرگ به نظر می‌رسید. با این حال او نپذیرفت که به انگلیس برود و در یکی از مهم‌ترین باشگاه‌های فوتبال این کشور کار کند. اورتون با هدایت کارلتو، حالا به یک تیم مهم تبدیل شده و با جذب ستاره‌هایی مثل خامس رودریگز، حسابی جلب توجه کرده اما علی دایی به همین سادگی به این فرصت ایده‌آل پشت پا زده است. او البته قبلا هم نشان داد که برای حضور در هیچ پروژه‌ای، راه دور و درازی طی نمی‌کند. اینکه دایی حاضر نشده برای کار به یک کشور دیگر برود، اصلا غیرمنتظره نیست. چراکه او در ایران حتی حاضر نشده برای کار کردن «تهران» را به مقصد یک شهر دیگر ترک کند. دایی ظاهرا فقط در تهران به فعالیت می‌پردازد تا در کنار فوتبال، به فعالیت‌های اقتصادی‌اش نیز نظارت کافی داشته باشد. با این روند، بعید نیست که او به پیشنهاد ممتازی مثل پیشنهاد باشگاه اورتون پشت پا بزند.

تصمیمی که علی دایی گرفت نه فقط ظلم در حق کارنامه کاری خودش، بلکه یک ظلم بزرگ علیه فوتبال ایران بود. چراکه او با این پست مدیریتی، می‌توانست دروازه‌های جدیدی روی این فوتبال باز کند. بدون شک تجربه گرانبهای کار در لیگ برتر، از دایی یک چهره ویژه برای مدیریت در فوتبال ایران می‌ساخت. آن‌وقت این چهره به سادگی می‌توانست خودش را آماده کار کردن در سطوح بالای مدیریتی فوتبال دنیا کند.

تصمیمی که علی دایی گرفت نه فقط ظلم در حق کارنامه کاری خودش، بلکه یک ظلم بزرگ علیه فوتبال ایران بود. چراکه او با این پست مدیریتی، می‌توانست دروازه‌های جدیدی روی این فوتبال باز کند. بدون شک تجربه گرانبهای کار در لیگ برتر، از دایی یک چهره ویژه برای مدیریت در فوتبال ایران می‌ساخت

اگر دایی این تجربه را سپری می‌کرد، می‌توانست پس از مدتی کاندیدای یک پست مهم در ای.اف.سی باشد و حتی پای خودش را به فیفا باز کند. اگر این اتفاق رخ می‌داد، دیگر سیل آرای ظالمانه علیه فوتبال ایران هم متوقف می‌شد و باشگاه‌های ایرانی ناچار نبودند با یک‌طرفه‌ترین رای ممکن از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا روبه‌رو شوند. علی دایی در دوران بازی، یک اسطوره تمام‌عیار بود و دستاوردهای درخشانی برای فوتبال ایران داشت اما پس از پایان آن دوران، نمی‌توان از انتخاب‌های او دفاع کرد.

جایگاه علی دایی، بالاتر از آن است که هدایت تیم‌های کم‌طرفدار تهرانی مثل راه آهن یا نفت را بر عهده بگیرد اما ظاهرا خود او با همین تجربه‌ها راضی‌تر بوده است. او در دو فصل گذشته عملا از جریان لیگ برتر جدا شده و حتی مربیگری هم نکرده تا کاملا در سایه قرار بگیرد. با این روند، بعید نیست او به مرور زمان در قامت یک مربی هم فراموش شود و تنها با اظهارنظرها و مصاحبه‌ها او را به یاد بیاوریم. فاصله گرفتن از فوتبال، کار بازگشت به این رشته را سخت می‌کند و شهریار با این فاصله، دیگر خیلی سخت می‌تواند مهیای بازگشت دوباره به دنیای فوتبال شود.

«حوصله مدیریت نداشتم، پیشنهاد اورتون را رد کردم!» این جمله علی دایی، اتفاقا شباهت زیادی به فلسفه فوتبالی علی کریمی دارد. جادوگر یکی از بهترین فوتبالیست‌های تاریخ قاره آسیا بود اما هیچ‌وقت حال و حوصله تمرین زیاد و رنج کشیدن را نداشت. اتفاقا خود دایی هم بارها پیدا و پنهان، این روحیه را مورد سرزنش قرار داده و مدعی شده که اگر کریمی کمی بیشتر تلاش می‌کرد، یکی از بهترین فوتبالیست‌های دنیا می‌شد. حالا عجیب است که خود دایی در دوران پس از فوتبال، چنین روحیه‌ای پیدا کرده است. آن بازیکن جنگجو و گل‌زنی که یک عمر همه را با سختکوشی مثال‌زدنی‌اش تحت تاثیر قرار داده بود، حالا به همین راحتی به خاطر «حوصله نداشتن» قید یک پیشنهاد ایده‌آل را زده است.