رکورد را فراموش کنیم

آریا رهنورد

زمانی فاصله گل‌های ملی کریس رونالدو و علی دایی آنقدر زیاد بود که هیچ‌کس تصور نمی‌کرد اعجوبه پرتغالی، بتواند این رکورد را پشت سر بگذارد. کریستیانو اما روز به روز به پیشرفتش ادامه داد و بالاخره توانست در رده ملی نیز، فرمی همانند رده باشگاهی داشته باشد. حالا بین آنها تنها یه اندازه 19 گل فاصله وجود دارد. کریس با زدن یک گل دیگر، به دومین بازیکن تمام تاریخ با گل‌های ملی «سه ‌رقمی» تبدیل می‌شود و پس از آن با زدن 10 گل دیگر، به تنهایی در صدر این فهرست قرار خواهد گرفت. او البته برای رسیدن به این آمار، بازی‌های به مراتب بیشتری از شهریار انجام داده و میانگین گل‌زنی‌اش در هر بازی، پایین‌تر از علی دایی است. البته که اگر میانگین گل‌ها در هر مسابقه ملاک باشد، کاماموتوی ژاپنی با عدد خیره‌کننده 95 صدم گل در هر مسابقه، در رده ملی «بهترین» بوده است. رونالدو در حوالی 35 سالگی، هنوز هم مهارنشدنی به نظر می‌رسد. او بازی‌های ملی زیادی پیش رو دارد و دیر یا زود از این عدد عبور خواهد کرد. اگر پرتغالی‌ها احساس کنند که این رکورد برای او دست‌نیافتنی شده است، با برگزاری چند مسابقه دوستانه ساده، به رکوردشکنی شماره هفت کمک می‌کنند. به نظر می‌رسد باید از همین حالا، رکورد شهریار را فراموش کنیم. حتی اگر رونالدو با یک معجزه از انجام این کار باز بماند، چهره‌هایی مثل نیمار و لوکاکو در سال‌های آینده می‌توانند به رکورد دایی حمله کنند. به خصوص نیمار که هنوز شرایط سنی ایده‌آلی دارد، گزینه مناسبی برای عبور از این رکورد خواهد بود. در نتیجه چنین بحثی را باید از همین حالا تمام‌شده بدانیم و مطمئن شویم که هیچ دلیلی برای ذوق‌زده شدن از گسترش شیوع کرونا وجود ندارد. چراکه این ویروس هم رکورد را برای فوتبال ایران حفظ نخواهد کرد.

این تنها عددها نیستند که به فوتبالیست‌ها اعتبار می‌بخشند. علی دایی اگر هم بهترین گل‌زن فوتبال دنیا در رده ملی نبود، باز هم معتبرترین چهره این فوتبال به شمار می‌رفت. شخصیتی که برای سال‌ها در زمین مسابقه جنگید و بارها در حساس‌ترین شرایط، به کمک تیم ملی آمد. این تنها عددها نیستند که دوران ملی علی دایی را تعریف می‌کنند. با این وجود چنین مقایسه‌ای نیز اصلا درست به نظر نمی‌رسد. رونالدو یکی از بهترین‌های تاریخ فوتبال به شمار می‌رود و تا امروز پنج بار، فاتح توپ طلا شده است. سبک بازی، کیفیت فنی و شرایط رونالدو هرگز قابل مقایسه با علی دایی نیست. عبور کریس از این رکورد نیز هیچ چیز را در مورد شهریار تغییر نمی‌دهد. فوتبال ایران اما باید خودش را برای بحث‌های مهم‌تر و جدی‌تری آماده کند. قرار نیست این رکورد برای ابد در اختیار ستاره تیم ملی ایران بماند. همه می‌دانستند که این روز بالاخره دیر یا زود از راه خواهد رسید اما حالا باید به این موضوع فکر کنیم که چطور می‌توانیم دوباره مهاجمی با آن کیفیت و انگیزه در تیم ملی داشته باشیم. دایی بیشتر از آن‌که محصول یک سیستم درست و دقیق باشد، محصول استعدادهای ذاتی و سختکوشی همیشگی خودش بود. دایی خیلی دیر کشف شد و شاید اگر این اتفاق زودتر می‌افتاد، او می‌توانست گل‌های به مراتب بیشتری به ثمر برساند. فوتبال ایران اما باید استعدادهای بعدی‌اش را کمی زودتر کشف کند. ما هنوز پس از شهریار، صاحب یک مهاجم مرکزی فوق‌العاده نشده‌ایم و کلید اختیار در خط حمله را به پسران جوانی سپرده‌ایم که برای حضور در اردوها باید «ناز»شان را هم بکشیم. فوتبال ایران برای رسیدن به موفقیت‌های بزرگ، به «مردانی» مثل علی دایی نیاز دارد. آنهایی که اگر یک سانتر بد هم برای‌شان ارسال می‌شد، به جای ایستادن و غر زدن، به بدن‌شان قوس می‌دادند و توپ را وارد دروازه می‌کردند.

رونالدو یکی از بهترین‌های تاریخ فوتبال به شمار می‌رود و تا امروز پنج بار، فاتح توپ طلا شده است. سبک بازی، کیفیت فنی و شرایط رونالدو هرگز قابل مقایسه با علی دایی نیست. عبور کریس از این رکورد نیز هیچ چیز را در مورد شهریار تغییر نمی‌دهد

سال‌ها در وزنه‌برداری، سرگرم افتخار با رکوردهای سنگین‌وزن حسین رضازاده بودیم. سال‌های سال به جای رفتن به سراغ آینده، به گذشته افتخار کردیم. نتیجه این روند، آن بود که یک گرجستانی از راه رسید، قوی‌ترین مرد دنیا شد و همه رکوردهای رضازاده را جابه‌جا کرد. در فوتبال نیز چنین اتفاقی رخ داد. در یک دوره بسیار طولانی، همواره با این رکورد سرگرم بودیم اما روزی که مهاجم تاریخ‌ساز تیم ملی از رده اول به رده دوم بهترین فهرست‌های گل‌زنان ملی برود، حتما با یک تلنگر بزرگ روبه‌رو می‌شویم و باور می‌کنیم که در دنیای فوتبال، همیشه آینده از گذشته مهم‌تر است.