یک-‌هیچ؛ نه بیشتر و نه کم‌تر!

آریا رهنورد

پرسپولیس همه مختصات یک تیم «برنده» را دارد. تیمی که در هر شرایطی برای بردن مسابقه می‌دهد و همیشه آماده است تا از یک فرصت کوچک برای ضربه زدن به حریف استفاده کند. با این حال این تیم برنده، از مدت‌ها قبل دیگر یک تیم «سرگرم‌کننده» نیست. آنها سماجت زیادی در زمین از خودشان نشان می‌دهند. بسیار هم سختکوش و جنگجو هستند اما فرم بازی‌شان هیچ هواداری را به وجد نمی‌آورد. البته که در لیگ قهرمانان آسیا و روبه‌روی رقبایی که یک دوجین ستاره بین‌المللی را کنار هم قرار داده‌اند، بازی با هدف «بردن» به هر قیمتی، کاملا پذیرفتنی به نظر می‌رسد اما تیمی که روبه‌روی نفت آبادان هم صاحب بخت‌های متعدد گل‌زنی نمی‌شود و فوتبال جذابی ارائه نمی‌دهد، حتما با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند. پرسپولیس در دومین هفته این فصل هم برتری محسوسی نسبت به رقیبش نداشت. تیم یحیی مجموعا فقط چند دقیقه خوب فوتبال بازی کرد و در همان دقیق هم صاحب یک ضربه پنالتی شد اما پس از آن عقب کشید و دیگر میل چندانی به زدن گل دوم از خودش نشان نداد. اینکه از قهرمان تکراری این سال‌های فوتبال ایران انتظار داشته باشیم درون زمین دست به ریسک‌های بزرگ‌تری بزند و با جسارت بیشتری فوتبال بازی کند، حقیقتا درخواست گزافی نیست. اینکه توقع داشته باشیم پرسپولیسی‌ها پس از جلو افتادن روی اسکوردبرد در زمین عقب‌نشینی نکنند و روی دفاع متمرکز نشوند هم واقعا یک تقاضای عجیب و غیرمنطقی به نظر نمی‌رسد. پرسپولیس فرمول بردن در لیگ برتر را به خوبی یاد گرفته اما حاضر نیست کمی طراوت، زیبایی و هیجان هم به این فرمول اضافه کند.

سرخ‌ها فصل گذشته بارها و بارها رقبای‌شان را نتیجه یک بر صفر از پیش رو برداشتند و در نهایت به لطف همین نتایج، قهرمانی لیگ را ازآن خودشان کردند. ظاهرا نقشه آنها برای بردن این فصل هم تکیه کردن به همین بردهای خفیف و حداقلی است

بردهای یک بر صفر، ضعف هجومی پرسپولیس را تا حدودی می‌پوشانند. روبه‌روی رقیبی مثل نفت، شاید تهدیدهای بزرگ دفاعی در کار نباشد اما این پرسپولیس اگر مقابل یک حریف قدرتمندتر گل اول مسابقه را دریافت کند، حتما برای بازگشت با مشکلاتی روبه‌رو خواهد بود. 180 دقیقه از لیگ برتر بیستم برای این تیم گذشته و آنها هنوز موفق به گل‌زنی در جریان بازی نشده‌اند. تنها گل پرسپولیس از روی نقطه پنالتی به ثمر رسیده و تصمیم داور برای اعلام آن پنالتی هم، بحث‌برانگیز بوده است. همه این عوامل در کنار هم، نشان می‌دهند که شرایط برای یحیی و تیمش کاملا ایده‌آل نیستند. شاید حالا هیچ‌کس از جدایی شجاع سوال نکند اما غیبت یک مهاجم تمام‌عیار در خط حمله این تیم کاملا احساس می‌شود. علاوه بر این، قرمزها در خط هافبک هم به اندازه کافی آماده نشان نمی‌دهند. سرخ‌ها فصل گذشته بارها و بارها رقبای‌شان را نتیجه یک بر صفر از پیش رو برداشتند و در نهایت به لطف همین نتایج، قهرمانی لیگ را ازآن خودشان کردند. ظاهرا نقشه آنها برای بردن این فصل هم تکیه کردن به همین بردهای خفیف و حداقلی است. با این تفاوت که حالا آنها دیگر مهره‌های تعیین‌کننده‌ای مثل مهدی ترابی و علی علیپور را برای لحظات سرنوشت‌ساز بازی در اختیار ندارند.

وقتی رئال مادرید، سریالی از بردهای متوالی را با خوانده راموس در لالیگا تجربه کرد، نشریه آ.اس در یک سرمقاله فراموش‌نشدنی که توسط یکی از مشهورترین هواداران باشگاه رئال مادرید نوشته شده بود، با زیر سوال بردن سبک بازی این تیم نوشت:«چقدر حیف که آنها انقدر بد بازی می‌کنند. آخر آنها در حال تاریخ‌سازی هستند». حالا می‌توان این جمله را بدون کم و کاست برای پرسپولیسی‌ها هم به کار برد. دلایل زیادی برای دور بودن این تیم از فرم مطلوب وجود دارد. پرسپولیس به شکل واضحی «خسته» به نظر می‌رسد و فشار بازی‌های لیگ قهرمانان برای این تیم، فوق‌العاده زیاد بوده است. مشکلات مالی هم به قوت خودشان باقی هستند و تمرکز تیم را به هم ریخته‌اند. باشگاه به تازگی یک تغییر مدیریتی هم داشته و حاشیه‌های بسیار زیادی را تحمل کرده است. علاوه بر همه این مسائل، باید به داستان جدایی چند مهره مهم و اثرگذار از این تیم هم اشاره کرد. در واقع پرسپولیس پس از فینالیست‌شدن در آسیا، چیزهای زیادی را از دست داده و آنقدر مشکل داشته که «خوب بازی کردن» دیگر شبیه به یک اولویت مهم برای آنها به نظر نمی‌رسد. با این حال هنوز هم فلسفه بازی آنها قابل تغییر به نظر می‌رسد. بردن، مهم‌ترین استراتژی این روزهای یحیی و تیمش به شمار می‌رود اما بد نیست اگر آنها کمی هم به «چطور بردن» بپردازند. چقدر حیف که آنها انقدر بد بازی می‌کنند. آخر آنها در حال تاریخ‌سازی هستند!