سوار بر موج نفرت!

احتمالا همه هواداران استقلال پیروزی بزرگ تیم‌شان در تبریز را با قرار دادن صدای تلویزیون روی عدد صفر تماشا کردند. چراکه جملات گزارشگر بازی از یک جایی به بعد، دیگر به هیچ وجه قابل تحمل به نظر نمی‌رسید. پس از هر بار روبه‌رو شدن با گزارش‌های مجتبی ساعی از مرکز تبریز، همه هواداران فوتبال ابراز امیدواری می‌کنند که این آخرین گزارش او باشد اما آقای گزارشگر، دوباره برمی‌گردد و همان جملات نفرت‌آلود قبلی را به زبان می‌آورد. درست مثل بخشی از هواداران تراکتورسازی که با هدفی به جز «فوتبال» وارد استادیوم یادگار می‌شوند، هدف ساعی نیز هرگز «گزارش» و روایت خود فوتبال نبوده است. او خودش را نماینده مردم تبریز می‌داند و از طرف آنها با ارائه آمارهایی غیرواقعی، برای تیمش افتخارات دروغین می‌سازد. او بر موج نفرت سوار شده و به هیچ وجه قصد ندارد رویه کاری‌اش را عوض کند. درصد زیادی از «توهمی» که این سال‌ها در فضای هواداری از تراکتور شکل گرفته، ناشی از همین گزارش‌های یک‌جانبه از طرف این گزارشگر است. او طوری پشت میکروفن ظاهر می‌شود که انگار قرار است برخورد فرشته‌ها و اشقیا را گزارش کند. در جریان دیدار استقلال با تراکتورسازی، این گزارشگر عملا هیچ علاقه‌ای به گزارش گل دوم استقلال نداشت و پس از به ثمر رسیدن این گل، ترجیح داد چند ثانیه سکوت کند. او نه فوتبال را به خوبی می‌شناسد و نه علاقه زیادی به این رشته ورزشی دارد. ساعی تنها از این تریبون برای نفرت پراکنی و ایجاد تفرقه استفاده می‌کند. او عملا اتحاد ملی را مورد تخریب قرار می‌دهد و عجیب به نظر می‌رسد که نهادهای مسئول، هیچ برخوردی با این گزارشگر نمی‌کنند. از نگاه مجتبی ساعی، تراکتور پنجمین تیم پرطرفدار کره زمین است. منبع او برای «اول بودن بعد از منچستر» نیز به یک رسانه اینترنتی برمی‌گردد. او می‌تواند راوی شور و شوق سکوها در بازی‌های تراکتور باشد اما انگار وظیفه دارد همه چیز را رقابتی کند و همه جمله‌هایش را به فضای یک دشمنی گسترده ببرد.

تبریز سرشار از هواداران فوتبال است و بدون تردید در این شهر، گزارشگران مستعد زیادی وجود دارند که شیفته فوتبال باشند و پرچم دشمنی را در دست نگیرند. با این وجود همه آنها زیر سایه یک انتخاب مساله‌دار مانده‌اند. انتخابی که معلوم نیست با حمایت چه شخص یا اشخاصی صورت گرفته است. حالا دیگر وقتش رسیده که تلویزیون برای همیشه به این روند شوم پایان بدهد و از اختیاراتش برای تغییر گزارشگر در مرکز تبریز، استفاده کند. بدون شک اگر در جریان نبردهای خانگی استقلال و پرسپولیس با تیم‌های شهرستانی چنین گزارش‌های یک‌طرفه‌ای به سود میزبان اتفاق بیفتد، هواداران آن تیم‌ها به تلویزیون معترض خواهند شد. 

تلویزیون، ملک پدری هیچ‌کس نیست که از آن برای تفرقه‌پراکنی استفاده کند. جایگاه گزارش باید در اختیار کسانی قرار بگیرد که بلدند اصل بی‌طرفی را رعایت کنند. صدای مجتبی ساعی شاید گوشخراش نباشد اما بدون شک گزارش او، روح‌خراش‌ترین گزارش ممکن است. گزارشی که عملا یکپارچگی ایران را تهدید می‌کند و التهاب و نفرت را به فضای فوتبال می‌آورد. مجتبی ساعی در پایان دوران گزارشگری، می‌تواند با یک بوق بزرگ به سکوهای یادگار برود. کاش حداقل آن روز پرچم هیچ کشور بیگانه‌ای در دست این گزارشگر نباشد.