مشاور اقتصادی در اتحادیه اروپا گفت: اگر ما اندکی روی وعده‌های انتخاباتی که البته پیشینه تاریخی نیز دارند، مکث کنیم به پاسخ خود خواهیم رسید. حداقل از نظر بنده هیچ کدام از آنها قابل تحقق نیست و حالت رشوه به رای‌دهندگان دارند.

مهرداد عمادی در گفت‌وگو با ایلنا در مورد وعده‌های انتخاباتی کاندیداهای ریاست جمهوری و به ویژه افزایش یارانه نقدی گفت: در  شرایطی که اقتصاد ایران یا بمب ساعتی انواع بدهی‌ها مانند بدهی بانک‌ها به دولت، بدهی بانک مرکزی به دولت، بدهی صندوق‌های بازنشستگی، بدهی سوخت شده بانک‌های خصوصی، کسری بودجه مزمن در بخش جاری و عمرانی مواجه است؛ باید به این پرسش پاسخ داد که منابع چند برابر کردن یارانه‌ها از کجا تامین خواهد شد؟ باید توجه داشت پول یارانه از محل درآمد و نهایتاً تولید تامین می‌شود، کشوری که اقتصاد آن زیر ۳۵ تا ۴۵ درصد ظرفیت خود کار می‌کند و مجموعه بدهی‌هایش براساس برخی برآوردها ۳.۵ تا ۵ برابر تولید ناخالص ملی است، این درآمد و تولید را از کجا تامین خواهد کرد؟

وی ادامه داد: بنابراین تنها راهکار باقی مانده، دستور به بانک مرکزی جهت استقراض و چاپ پول کم‌ارزش‌ترین پول ملی منطقه است، بطوریکه برای تعویض آن باید ناز صرافان افغانستان را بکشیم. پس پرداخت یارانه ۴۵۰ تومانی بجای ۴۵ تومان منتج به چاپ پول، تورم و در نهایت افزایش قیمت‌ها بیش از یارانه پرداختی خواهد شد که ما نمونه آن را در آرژانتین، ترکیه و ایتالیا مشاهده کردیم.

این اقتصاددان یادآور شد: همچنین وعده پرداخت حقوق به زنان خانه‌دار داده می‌شود که این قشر نقش بسیار مهمی در اقتصادهای مدرن دارند. اما دوباره باید پرسید که پول آن از کجا تامین خواهد شد؟ آیا انگلستان یا فرانسه که به ترتیب پنجمین و هفتمین اقتصاد جهان را دارند، می‌توانند این کار را انجام دهند؟ اگر در این بخش پرداختی هم صورت بگیرد، مثلاً باید از محل مالیات باشد در حالیکه ایران جزو ۱۰ کشور اصلی در مالیات گریزی است. پس دوباره به چاپ پول روی خواهیم آورد که همانطور که ذکر شد، عامل تورم‌ است.

عمادی وعده‌های داده شده را نگران کننده دانست و افزود: وقتی به لیست قول‌ها و وعده‌های انتخاباتی نگاه می‌کنیم، حالت رشوه به رای‌دهندگان دارند. متاسفانه هیچ‌گاه ندیدیم که کاندیداها وعده بدهند که مثلا مانند کره جنوبی تولید خودرو را ۳۰ درصد افزایش و آن را صادر خواهیم کرد یا مانند «بولنت اجویت» در ترکیه تولید برق را ۵ برابر می‌کنیم و یا مانند فرانسه در عرض ۵ سال تولید صنعتی را ۳۰ درصد، تولید خودرو را ۳۵ درصد و تولید کالاهای صنعتی در بخش راه‌آهن را ۱۵ درصد افزایش خواهم داد. آیا این وعده‌ها از محل کار، کارگران ترک یا هندی تامین می‌شود؟ آیا پول نفت برای این وعده‌ها کافی است؟