یک سال با بیکاری،‌ تغییر شغل و مهاجرت

اعضای هیأت مدیره جامعه راهنمایان ایرانگردی و جهانگردی از مشکلاتی می‌گویند که در یک سال اخیر گریبان‌گیر تشکل صنفی‌شان و اعضای آن شده است؛ از کرونا گرفته تا برخی کم‌کاری‌ها و سوءمدیریت‌ها. به گزارش خبرنگار ایلنا، شیوع کرونا عملکرد بسیاری از مشاغل را مختل کرد، اما سفر و گردشگری با سرعت کمتری توانست به شرایط نسبتا عادی برگردد. در این ماه‌ها، اگر سفری هم اتفاق افتاده، به صورت شخصی بوده و از طرفی ورود گردشگران خارجی به کشور نزدیک به صفر شده است. تغییر شغل و مهاجرت راهنمایان تنها گوشه‌هایی از آسیب‌هایی است که به صنف صدها نفری راهنمایان گردشگری وارد شده است. اما این تنها مشکل «جامعه راهنمایان ایرانگردی و جهانگردی» نیست؛ تعدادی از اعضای هیأت مدیره این صنف در گفتگو با ایلنا به مشکلاتی اشاره می‌کنند که نه فقط بر گردن کرونا که ناشی از سو‌ءمدیریت‌ها و کم‌کاری‌هایی از سوی برخی گردانندگان تشکل صنفی‌شان بوده است.

 کرونا مشکل جهانی است و خیلی‌ها با آن درگیر هستند اما گردشگری بیش از سایر مشاغل با تبعات این ویروس دست به گریبان شد؛ جامعه راهنمایان ایرانگردی و جهانگردی برای مواجهه با این بحران طولانی‌مدت چه راه‌حلی اندیشیده است؟

«رامین ذبیحمند»، عضو هیات مدیره جامعه راهنمایان ایرانگردی و جهانگردی: در یک سال گذشته به خاطر کرونا و محدودیت‌هایی که به همراه داشت، اکثر راهنمایان شغل خودشان را از دست دادند. با اینکه وزارت میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری، چه شخص وزیر و چه معاون گردشگری، تلاش‌هایی برای حمایت از صنف راهنمایان انجام دادند، اما هنوز نگرانی‌ها و مشکلاتی در این زمینه باقی است. در شرایط موجود، یک حالت این است که بگوییم چون کروناست، کلا سفر تعطیل، یا بدون نظارت بگوییم سفر هیچ مشکلی ندارد که ممکن است به گسترش ویروس کمک کند؛ اما حالت سوم مدنظر ما این است که یکسری پروتکل‌ها رعایت شود، همانطور که اتوبوس‌ها، قطار، وسایل نقلیه و هواپیما فاصله‌گذاری اجتماعی می‌شوند و هتل‌ها برای ورود و خروج مسافر یک مدت، بازه زمانی را برای نظافت و تمیزکردن و ضدعفونی‌کردن باید رعایت کنند، در انجام تورها هم یکسری پروتکل رعایت شود. از آن‌جایی که به خاطر شیوع کرونا قوانین بسیار سختگیرانه‌ای جهت صدور ویزای گردشگران خارجی و ورودشان به ایران دیده شده، عملا تعداد زیادی از راهنمایان گردشگری بیکار شده‌اند و حمایت‌های دولتی صورت گرفته کفاف دوره بیکاری بلندمدت‌شان را نمی‌دهد. به نظر من اگر با همکاری جامعه تورگردانان، پروتکل‌های صدور ویزای توریستی بتواند راه بیافتد و دولت، به این نتیجه برسد که گردشگران می‌توانند با اعمال نظارت‌های لازم وارد کشور شوند، گام مهمی برای بهبود معیشت راهنمایان  به‌عنوان یکی از اعضای زنجیره گردشگری برداشته می‌شود. بهترین شخصی که می‌تواند حضور مستمر و تمام‌وقتی در کنار گردشگران داشته باشد، چه در نقش راهنما و چه ناظر بر ملاحظات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی راهنمای گردشگری است که علاوه بر این مسئولیت‌ها می‌تواند به‌عنوان «سفیر سلامت» بر اجرای پروتکل‌های بهداشتی و فاصله‌گذاری‌ها و... هم ناظر باشد.

 آیا برآورد اولیه‌ای از این‌که از ابتدای شیوع کرونا در ایران تا الان که نزدیک یک سال شده، چه تعداد از فعالان این صنف دچار ضرر و زیان‌های مادی قابل توجهی شده‌اند یا به تغییر شغل روی آ‌ورده‌اند و دچار تبعات دیگری شده‌اند، ارائه شده است؟

«ذبیحمند»: تعداد راهنمایان کارت‌دار در ایران طبق آمارها حدود ۱۰ تا ۱۲ هزار نفر است، اما حدود دو هزار نفرشان فعال‌اند؛ که نیمی از آنها عضو جامعه راهنمایان هستند. حدود ۹۵ درصد از این اعضا از زمان شیوع کرونا در کشور، بیکار هستند و منبع درآمدی ندارند. ادامه این پاندمی و بیکاری می‌تواند مشکلات زیادی را نه فقط برای خود راهنمایان، بلکه برای کشور ایجاد کند. راهنمایان افرادی تحصیلکرده هستند و تربیت تخصصی آنها یک سال و تجربه‌اندوزی‌شان حدود سه سال طول می‌کشد؛ این نیروهای متخصص می‌توانند از توانمندیشان در سایر حوزه‌ها، مانند تدریس هم استفاده کنند و ما دغدغه‌مان این است که اگر به دلیل تغییر شغل یا مهاجرت این افراد، از صنف راهنمایان خروج نیرو صورت بگیرد، جایگزینی نیروهای زبده و متخصص برای آنها بسیار زمان‌بر و سخت خواهد بود. این قضیه اهمیت حمایت‌های دولتی از صنف را بیش از پیش گوشزد می‌کند. تا جایی که من در جریان هستم، متاسفانه اکثر قریب به اتفاق این افراد یا دارند از پس‌اندازهای خودشان استفاده می‌کنند، یا تغییر شغل داده‌اند و یا مهاجرت کرده‌اند.

 خانم پورپزشک، شما با ۲۷ سال سابقه فعالیت در این صنف از جمله افرادی هستید که به زیر و بم بسیاری از مشکلات گردشگری و راهنمایان آگاهید؛ طبیعتا بخشی از این مشکلات قدیمی است و بخشی دیگر را کرونا مضاعف کرده است. اینطور نیست؟

«پرنیان پورپزشک»، عضو هیات مدیره: من به‌شخصه فکر می‌کنم یکی از کارهایی که جامعه راهنمایان می‌توانست برای اعضایش انجام دهد، بحث اشتغالزایی بود که متاسفانه اصلا در این زمینه موفق نبودیم.

نمی‌دانم که به چه دلیلی هیات مدیره‌های قبلی در دوره‌های پیش این موضوع را پیگیری نکردند، اما در این دوره خدمت فکر می‌کنم تنها علتش محافظه‌کاری بوده و این‌که نخواستند وارد بخش‌های دیگری غیر از آموزش شوند. چون در جامعه راهنمایان، تنها منبع درآمدی که وجود دارد، از بخش آموزش آن است؛ کلاس‌های آموزشی که برای توان‌افزایی اعضا گذاشته‌اند یا دوره‌های بازآموزی که می‌گذارند و دوره‌های تخصصی، تنها منبع درآمد است به اضافه حق عضویت بسیار ناچیزی که اعضا سالیانه می‌پردازند. به هر حال ما همیشه در جامعه برای بالانس‌کردن هزینه‌ها و درآمدمان مشکل داشته‌ایم. در حالی که حتی همین دوره کرونا بهترین فرصت بود که اعضا با توجه به تخصص‌های مختلفی که دارند، به سازمان‌ها و موزه‌ها کمک کنند.

 هنوز که دیر نشده، با توجه به طولانی شدن دوره کرونا این کار هنوز امکان‌پذیر است...

«پورپزشک»: متاسفانه با مشکلاتی که در جامعه راهنمایان بین دو سوم اعضای هیات مدیره و رئیس هیات مدیره پیش آمده و با توجه به این‌که به هر حال شش نفر از این ۹ نفر به سیاست‌هایی که از طریق رئیس هیات مدیره اعمال می‌شود معترض هستند، دیگر فرصتی نمانده. برای این‌که پایان دوره دوساله این هیات مدیره سر رسیده است و متاسفانه در این مدت به جای این‌که به حل مشکلات اعضای جامعه بپردازیم، درگیر یکسری مسائل داخلی شدیم و فکر می‌کنم فرصت طلایی‌ای که در این دوران کرونا می‌شد از آن استفاده کرد، ‌عملا سوخت و از دست رفت.

حدود ۹۵ درصد از اعضای جامعه راهنمایان از زمان شیوع کرونا در کشور، بیکار هستند و منبع درآمدی ندارند. ادامه این پاندمی و بیکاری می‌تواند مشکلات زیادی را نه فقط برای خود راهنمایان، بلکه برای کشور ایجاد کند

 خانم مستوفی، گویا شما پیشنهادهایی برای گذر از این شرایط داشتید که اجرایی نشده است. درباره این طرح‌ها توضیح می‌دهید؟

«پانیذ مستوفی» عضو هیات مدیره: همانطور که خانم پورپزشک اشاره کردند، مهم‌ترین مشکل محافظه‌کاری بسیار زیاد بود و از طرفی به نیروی جوان جای کار داده نمی‌شد. یکی از مواردی که باعث شده بود برای حضور در هیأت مدیره خیلی راغب شوم، این بود که بتوانم کار جدیدی برای راهنمایان انجام دهیم و زاویه دید متفاوتی وارد هیأت مدیره شود، ولی متاسفانه به راحتی از روی طرح‌های جدیدی که ارائه می‌شد گذشتند درحالی‌که شاید می‌توانست درآمد خوبی هم برای اعضای صنف به همراه داشته باشد. طرحی که من در نظر داشتم، می‌توانست هم جنبه مالی داشته باشد و هم جنبه ارتقای توانایی‌ها و مهارت‌های اعضا؛ یعنی دو جنبه‌ای که در هر کدامش اگر فعالیت می‌شد، می‌توانست موفقیت‌آمیز باشد. برای تاب‌آوری در این شرایط، آنچه به ذهنم رسید این بود که می‌شود از راه‌های دیگر کاری انجام داد؛ مثلا از فضای مجازی می‌شود استفاده کرد که سطح اعضا را ارتقا داد. این زمان، فرصت خوبی است که کارهای تئوری را پیش ببریم.

 آقای سماک‌رجبی، به‌عنوان مدیرعامل قطعا می‌توانید جزئیات بیشتری از این اختلاف‌هایی که به آن اشاره شد و همچنین راه عبور از آنها به نفع اعضای صنف راهنمایان بگویید. این مشکلات از کجا شروع شد؟

«علی سماک‌رجبی» مدیرعامل: در حال حاضر با بسیاری از مسائل و مشکلات دست به گریبان هستیم. کرونا برای ما بهترین فرصت را ایجاد کرد که بتوانیم نبود زیرساخت‌ها و کمبودها را ببینیم که اگر روزی گردشگر انبوه به کشورمان بیاید، ‌بتوانیم شرایط استقبال از آنها را ایجاد کنیم. ولی متاسفانه هیچ کدام از این اقدامات انجام نگرفت. ما به‌عنوان یک تشکل که نماینده جمعی از راهنمایان هستیم، خواستار این بودیم که نقطه نظرات خودمان را به گوش مسئولان برسانیم، ولی با توجه به کارشکنی‌هایی که توسط رئیس هیات مدیره صنف انجام گرفت و این‌که هیچ کدام از اعضا را در جریان این امور قرار نداد، به مشکلات زیادی برخوردیم.

راهنما یک فرد کاملا متخصص است. روز جهانی راهنما (دوم اسفند) نزدیک است؛ یکی از بزرگترین دغدغه‌ها و تمام تلاش‌مان در این چند سال این بوده که بتوانیم راهنمای گردشگری را به‌عنوان یک شغل تثبیت کنیم. تا وقتی می‌رویم جایی و می‌گوییم «من راهنما هستم»، مثل یک پزشک، مثل یک خطاط و مثل هر شغل دیگری، راهنمای گردشگری را هم به رسمیت بشناسند.

هر کدام از این افراد سالیان سال تجربه دارند، تخصص دارند، به یک زبان یا چند زبان خارجی کاملا مسلط هستند، ولی الان با توجه به شرایط کرونا دارند شغل‌شان را تغییر می‌دهند. اگر این آدم‌ها از این مجموعه بروند، جایگزینی برایشان نداریم. ما می‌خواهیم که دولت، وزارتخانه و همه نهادهای کشور به این قضیه توجه کنند و ارزش این صنف را بدانند و در حفظ این جایگاه بکوشند.