خودشیفتگی ترسناک
رضا احمدی، روانپزشک
دیرزمانی است که علم به پستو رفته و در حل امور اولویت نیست. در مواجهه اخیر با کرونا نیز، از متخصصین مستقل این حوزه به‌عنوان سربازانی استفاده می‌شود که در مقام تصمیم‌گیری نقشی کمرنگ به آنها داده شده و گویی از آمارهای قابل اعتماد به دور نگهداشته شده‌اند. در همین راستا به نظر می‌رسد، در پروسه تصمیم‌سازی معیارهای علمی اولویت بالایی نداشته باشند.
پذیرفتن دیرهنگام وجود کرونا، عدم توقف پروازهای چین و مخالفت احساسی با قرنطینه زودهنگام قم به دلایل سیاسی، کشور را در آستانه یک همه‌گیری قرار داده که دیگر قرنطینه کردن و جداسازی بیماران دیرهنگام و کم‌تأثیر خواهد بود و ممکن است، صدای زنگ فاجعه بیش از هر زمانی نزدیک باشد.
متأسفانه نگاه بعضی مقامات و رئیس‌جمهور به کرونا، توطئه‌ای برای به تعطیلی کشاندن کشور است و نسخه‌ای از جنس فرمان دلار ۴۲۰۰ تومانی برای آن پیچیده می‌شود. نسخه‌ای که دستور به روال عادی بازگشتن کشور، کرونا، مراکز آموزشی و تجاری از روز شنبه را صادر می‌کند، بی‌آنکه واقعیت موجود را درنظر بگیرد.
مسئولان قبل از صدور هر فرمانی باید بتوانند به سؤالاتی اینچنین پاسخ دهند. اگر عدم اجازه رفت و آمد به چین و قرنطینه کردن شهر آلوده اقدامی منسوخ بوده است، چرا چین، بسیاری کشورها و هم‌اکنون ایتالیا، براساس پروتکل سازمان بهداشت جهانی از آن به‌عنوان گامی در راستای کنترل کرونا بهره می‌برند؟ اگر خواسته‌اند با باز نگه‌داشتن اماکن عمومی و مذهبی، برگزاری لیگ فوتبال، تداوم پروازها و عدم شفافیت در آماردهی، وضعیت را عادی جلوه دهند و مانع از به شماره افتادن نفس اقتصاد شوند، نتیجه‌اش جز افزایش بی‌اعتمادی بیشتر مردم ایران و جهان به ما شده است، به‌گونه‌ای که جهان ما را دومین صادرکننده کرونا می‌بیند و یکی پس از دیگری مرزهای خود را به روی ما می‌بندند و ایران را قرنطینه اجباری می‌کنند؟ اگر هدف از عدم شفافیت در آماردهی و مسابقه اعلام تست کرونا مثبت بودن بعضی مسئولین، جلوگیری از ترس مردم است، جز این است که بی‌اعتمادی را افزایش داده و باعث وحشت بیشتر مردم شده است؟ اگر مثلاً اعلام می‌شد ۱۰۰۰ مبتلا داشته‌ایم و ۱۰۰ مورد فوتی بوده، اعتماد بیشتر مردم و ترس کمتر را شاهد بودیم، یا نوع برخورد و آماردهی فعلی؟ اعلام شروع مجدد مدارس و دانشگاه‌ها از شنبه با هدف آرام نشان دادن اوضاع و کمک به اقتصاد چه نتیجه‌ای داشته است، جز گسترش حس بی‌اعتمادی و ناکارآمدی تا جایی که شوراهای صنفی دانشگاه‌ها و والدین، خود دست به کار شوند و اعلام کنند، دانشجویان و دانش‌آموزان این فرمان را اجرا نخواهند کرد و آنگاه مقامات مجبور شوند، از سیاست آرام نشان دادن دست بردارند؟
با مشاهده روند تصمیم‌گیری، متأسفانه شاید بتوان پیش‌بینی کرد، به دلیل عدم اجرای همه جانبه پروتکل‌های توصیه شده جهانی برای پیشگیری و کاستن از همه‌گیری بیماری، به‌زودی شاهد درگیری تعداد بیشتری از مردم، به‌ویژه افراد مسن یا دارای بیماری‌های زمینه‌ای خواهیم بود که دیگر شاید تخت‌هاای بیمارستانی و بخش‌های مراقبت ویژه محدود موجود، توان پاسخگویی به این حجم بالای نیاز را نخواهند داشت و آنگاه عدم آزمایش گرفتن یا عدم اعلام بهنگام جواب کیت‌های تشخیصی مثبت کرونا، کمکی به کم کردن آمار فوت‌شدگان نخواهد کرد و بر ترس و بی‌اعتمادی مردم خواهد افزود. این‌گونه مدیریت دورهمی و فاقد برنامه‌ریزی میان و بلندمدت متأسفانه به جای آنکه ما را در زمره کشورهای در حال گام برداشتن برای کنترل کرونا قرار دهد، ممکن است به سمت فاجعه نزدیک کند.
در چنین زمانه‌ای داشتن تیم درمانی باکفایت بیمارستان‌ها، رعایت اصول ایمنی و پیشگیری از طرف مردم و شوخی گاه‌به‌گاه با کرونا در عین پذیرفتن جدی بودن و نیاز به مراقبت مناسب در برابر آن، حس امید و پیروزی را برایمان زنده نگه خواهد داشت.
دیدگاه تان را بنویسید