آسیه ویسی

گفتن ندارد که بالاخره، آن‌چه از آن می‌ترسیدیم، بر سرمان آمد. البته ما، یعنی هم سن و سال‌های ما که دورا ن جنگ را تجربه کرده‌ایم، هنوز هم بچه جنگیم، ببخشید؛ هم‌چنان مرد جنگیم و به این زودی‌ها و آسانی‌ها از آرمان‌های خود دست برنمی‌داریم. اما نسلی که ما بچه‌ها و مردان جنگ، از خود به جا گذاشته‌ایم، نمی‌دانند جنگ چیست و به لطف سبک و شیوه‌های آموزش و پرورش و رسانه ملی، هیچ تصوری از آرمان‌های ما ندارند.   آن‌ها البته گاهی از ما درباره جنگ می‌پرسند، حتی بعضی از همین نسلی که ما به جا گذاشته‌ایم به مناطق جنگی می‌روند و یا به تماشای فیلم‌هایی که در این زمینه تولید شده، می‌نشینند. اما همه می‌دانیم که شنیدن کی بود مانند دیدن.  نسلی که ما داریم به جا می‌گذاریم؛ نسلی است که بلد نیست بچه را «کهنه» ببندد و بعد راه به راه، کهنه را بشوید! نسلی که ما داریم به جا می‌گذاریم، نسلی است که بزرگ‌ترهایش را هم با «ایزی لایف» اداره کرده و به دیار باقی فرستاده است. نسلی که ما داریم به جا می‌گذاریم، نهایت بتواند به جای شیرخشک، ترکیبی از شیر گاو و آب قند استفاده کند، آن هم البته به کمک «دایمتیکن»! به این ترتیب لازم است مسئولین بدانند که با چه جور نسلی مواجه هستند.  این بچه‌های ما، اصلا ژن خوب و درست و درمانی ندارند که با تحصیلات عالیه، هم‌چنان بیکار بمانند یا به تربیت فرزند اشتغال داشته باشند. نسل تولید شده توسط ما، حاوی ژن‌های مفلوکی هستند که از پس گرانی پوشک بچه و امثالهم برنمی‌آیند و ممکن است در یک اقدام انتحاری، دست به اقدامات خاصی بزنند که معمولا آن‌هایی که سگ‌های‌شان را برای گردش بیرون می‌آورند، انجام می‌دهند! این است که تا دیر نشده، اولا بهتر است مشخص شود، این اجناس مهم احتکار شده‌ای که کشف می‌شوند، از کدام انبار به کدام انبار دیگر منتقل می‌شوند که هیچ اثر و آثاری از آن‌ها در بازار دیده نمی‌شود و دوم این که معلوم شود چرا نسلی که ما داریم به جا می‌گذاریم این‌همه علاقه‌مند به رفتن هستند؟

 آیا پوشک بچه و امثالهم در بلاد کفر ارزان‌تر است و احتکار نمی‌شود؟  آیا بلاد کفر، اهمیتی به نوع ژن نسلی که ما به جا می‌گذاریم نمی‌دهد و به همه با یک چشم نگاه می‌کند؟ آیا نسلی که ما به جا می‌گذاریم، کلا و اساسا، نمک نشناس‌اند و قدر این آب گوارا و آن هوای پاک را نمی‌دانند؟ مسئله چیز دیگری است که خبر نداریم یا

به عقل‌مان قد نمی‌دهد!